Εδώ και καιρό έψαχνα μια αφορμή για να βρεθώ στον υπέροχο και ζεστό χώρο του Gazarte προκειμένου να παρακολουθήσω την καλλιτεχνική συνύπαρξη της Άλκηστης Πρωτοψάλτη με τον Σταύρο Ξαρχάκο. Μπαίνοντας στο χώρο, η όμορφη αισθητική, τα κεριά στα τραπέζια αλλά και η πληθώρα των οργάνων στη σκηνή τράβηξε το βλέμμα μου, όση ώρα περίμενα να ξεκινήσει το μουσικό μέρος.
Η εισαγωγή του «Τούτος ο τόπος», από το μακρινό 1991, διέκοψε τις συζητήσεις του κόσμου και άνοιξε την πόρτα για να χαθούμε μέσα στον κόσμο των δύο καλλιτεχνών.
«Είναι μια συνάντηση τεσσάρων εποχών. Οι λέξεις ωχριούν μπροστά στα συναισθήματα που βγάζουν τα τραγούδια», ανέφερε στο καλωσόρισμά της η Άλκηστις, λίγο πριν ξεκινήσει ένα ξεχωριστό ταξίδι στο χρόνο με οδηγό τη μουσική και συνοδοιπόρους εμάς και τα τραγούδια τους.
Από το «Να με θυμάσαι και να μ’ αγαπάς» μέχρι τον κινηματογραφικό «Λευτέρη», η οικοδέσποινα εξιστόρησε, ερμήνευσε, τραγούδησε, μα το κυριότερο, μάς παρέσυρε στα μονοπάτια της μουσικής πορείας του Σταύρου Ξαρχάκου.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Κάθε τραγούδι και μια άλλη ιστορία, από μια άλλη εποχή, δοσμένο με το φρέσκο ήχο του τώρα, χάρη στην εξαιρετική παρέα των μουσικών που ακολουθούσαν πιστά τις οδηγίες του μαέστρου. Ο μοναδικός Σταύρος Ξαρχάκος ζούσε το κάθε κομμάτι ξανά, χωρίς να μιλάει, δε χρειαζόταν άλλωστε, γιατί οι κινήσεις του ήταν έντονες και πρόδιδαν την ενέργεια του σώματός του.
Και ήρθε η «Άσπρη μέρα και για μας» να σταματήσει το χρόνο, να μεταφερθούμε αλλού με τα παιξίματα πότε του φλάουτου και πότε του κοντραμπάσου, άψογα συνδυασμένα με τη φωνή της Άλκηστης Πρωτοψάλτη. Η ίδια, προσφέροντάς μας απλόχερα ένα κομμάτι της ψυχής της μέσα από την ερμηνεία της, εισέπραξε ως επιβράβευση το έντονο χειροκρότημα όλων.
Οι δύο καλλιτέχνες, δεν έμειναν όμως μόνο εκεί, αλλά έδωσαν χώρο και χρόνο σε όλους να συμμετέχουν και φωνητικά. Κρατάω, ωστόσο, τον εξαιρετικό τρόπο που τραγούδησε ο Νεοκλής Νεοφυτίδης πίσω από το πιάνο του, στο «Μάτια μπλε», με τους υπόλοιπους να συνοδεύουν άψογα μουσικά, αποδίδοντας ένα άρτιο αποτέλεσμα.
Είχε φτάσει η στιγμή για το «Νυν και αεί». Η υπέροχη εκτέλεση του κομματιού, χάρη στην οκταμελή ορχήστρα και την ανεπανάληπτη ερμηνευτική ικανότητα της Άλκηστης Πρωτοψάλτη, οδήγησε στο κλείσιμο του πρώτου μέρους με τον κόσμο να τους αποθεώνει για αρκετή ώρα.
Το χειροκρότημα και «Το πρακτορείο»
Λίγο πριν ξεκινήσει το δεύτερο μέρος, θέλω να περιγράψω μια σκηνή. Οι μουσικοί είχαν λάβει τις θέσεις τους και εκείνος (σ.σ. ο Σταύρος Ξαρχάκος) υποδέχτηκε την τραγουδίστρια για να γυρίσει προς τα εμάς να μας χαιρετήσει. Τότε, λοιπόν, όλο το κοινό δεν σταμάτησε να τον χειροκροτεί για περίπου ένα λεπτό, δείγμα σεβασμού προς το πρόσωπό του αλλά και προς το έργο του.
Οι πρώτες νότες του διαχρονικού «Ήτανε μια φορά», μάς ταξίδεψαν στο ομορφότερο νησί, την Κρήτη, μέσα από τις φωνές όλων των μουσικών. Η Α. Πρωτοψάλτη, “μπαίνοντας” στα μισά, μάς χάρισε ένα από τα καλύτερα μουσικά στιγμιότυπα της βραδιάς.
Αλλάζοντας το ύφος μαεστρικά, βρεθήκαμε στης Ακρόπολης τα μέρη και «Στου Όθωνα τα χρόνια» με την τραγουδίστρια να μάς παρακινεί να συμμετέχουμε με ρυθμικά παλαμάκια, ενώ η ίδια είχε έντονη σκηνική παρουσία.
Η ώρα ήταν ήδη περασμένη και «σα βραδινό λεωφορείο που `χει τα φώτα του σβηστά», φτάσαμε στο «Πρακτορείο», σε μουσική Ξαρχάκου. Σε αυτό το κομμάτι, με αρκετά ηλεκτρικό ήχο και ενορχηστρωτικά πειραγμένο, η οικοδέσποινα μάς καθήλωσε με την ερμηνεία της στην κορυφαία στιγμή της παράστασης, εισπράττοντας το παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού.
Πως θα μπορούσε να κλείσει μια τέτοια βραδιά;
Με το διαχρονικό «Καίγομαι καίγομαι»! Ένιωσα πώς η τραγουδίστρια κατέθεσε τη ψυχή της, ανεβάζοντας σταδιακά τον τόνο της φωνή της προσθέτοντας μια λυρικότητα στο τραγούδι, στο καλύτερο κλείσιμο μιας έντονης και αξέχαστης, για όσους την έζησαν, βραδιάς.
Κανείς δεν έφυγε, γιατί όλοι ήθελαν κι άλλο! Εκείνοι δεν μας χάλασαν το χατίρι, έκαναν και encore αλλά δε θα σας το αποκαλύψω για να ζήσετε εκείνες τις στιγμές αυθόρμητα, όπως κι εγώ.
Είναι μια συνάντηση δύο σημαντικών προσωπικοτήτων του ελληνικού τραγουδιού που δεν χρειάζονται περισσότερες συστάσεις. Μαζί με μια πλειάδα εξαιρετικών μουσικών είναι έτοιμοι να δημιουργήσουν εικόνες που προσφέρουν πλήθος συναισθημάτων και παραμένουν αξέχαστε στους θεατές.
Η συγκεκριμένη παράσταση, που φαίνεται ότι «δεν θέλει» να ρίξει αυλαία, ολοκληρώνει τον κύκλο της στις 31 Μαρτίου. Όσοι δεν την έχετε δει ακόμα, σπεύσατε να προλάβετε γιατί τα εισιτήρια εξαντλούνται με πολύ γρήγορους ρυθμούς!
Μαζί τους οι μουσικοί:
Νεοκλής Nεοφυτίδης: Πιάνο
Παντελής Ντζιάλας: Κιθάρα
Βασίλης Δρογκάρης: Ακορντεόν
Ηρακλής Ζάκκας: Μπουζούκι
Δημήτρης Ρέππας: Μπουζούκι
Πέτρος Βαρθακούρης: Κοντραμπάσο
Αλέξανδρος Καψοκαβάδης: Κιθάρα, Νυκτά, Έγχορδα
Φίλιππος Τσεμπερούλης: Πνευστά
Επιμέλεια ήχου: Ζαχαρίας Σταμούλος, Χάρης Κρεμμύδας
Φωτισμοί: Δημήτρης Λάιος
*Φωτογραφίες: Μιχάλης Τσεσμετζής
Διαβάστε επίσης:
Σταύρος Ξαρχάκος – Άλκηστις Πρωτοψάλτη: Συνεχίζουν στο Gazarte!