Είναι σα να έχεις ένα κουτί. Ένα κουτί που ταξιδεύει. Ένα κουτί φτιαγμένο από υλικό που ταξιδεύει. Αυτό το κουτί είναι σίγουρο, πώς κάτι κρύβεται μέσα του. Είναι σίγουρο γι’ αυτό, γιατί έχει πάνω του κολλημένα καλά μια ετικέτα που γράφει “fragile”. Το κουτί θεωρεί πώς είναι πολύτιμο κουτί, αλλιώς δε θα του έδιναν να μεταφέρει ένα αντικείμενο άξιο ετικέτας “fragile”. Το κουτί είναι καταδικασμένο να μη μάθει ποτέ τί κουβαλά. Μα ταξιδεύει. Και μαντεύει. Και ξέρει πως κάποιος τοποθέτησε την ετικέτα “fragile” για να τη δει κάποιος άλλος. Αυτή η ετικέτα είναι η απόδειξη πώς υπάρχει αποστολέας και παραλήπτης. Αυτή η ετικέτα και το ταξίδι. Το κουτί ταξιδεύει. Τί θα ήταν αν έπαυε να ταξιδεύει; Δεν ξέρει από πού ξεκίνησε, ούτε πώς θα αναγνωρίσει τον παραλήπτη. Παρέλειψαν να σημειώσουν τα ονόματα. Αυτό το κουτί μπορεί να έχει ετικέτα “fragile”, αλλά δεν είναι συστημένο. Αν χαθεί, κανείς δε θα ξέρει πού να το βρει. Αν χάθηκε ήδη; Όχι, όχι αυτό δε γίνεται, δε συνάντησε κανένα σταυροδρόμι. Κι αν.. Όχι, όχι…Αυτό το κουτί έχει μια κρυφή αγωνία, να πώς να το πω, τόσο κρυφή που δεν τη λέει ούτε στον εαυτό του. Μιας και δεν είδε ποτέ αυτό που έχει μέσα του, να, μερικές φορές αναρωτιέται, μην τυχόν και, πώς να το πω, μην τυχόν και δεν έχει τίποτα μέσα του. Μην τυχόν και είναι άδειο.
Ένα άδειο κουτί δεν έχει κανένα νόημα, ακόμα κι αν η ετικέτα γράφει “fragile”.
Ίσως εδώ μπορούμε να σκεφτούμε περιπαικτικά πώς ένα τέτοιο κουτί μεταφέρει εύθραυστα νοήματα.
Με ένα τέτοιο κουτί ίσως να μοιάζουν οι άνθρωποι (αυτής της ιστορίας). Σίγουροι πως το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να συνεχίσουν το ταξίδι.
Σίγουροι πως συνεχίζοντας αυτό που ήδη κάνουν, θα βγουν από το αδιέξοδο που χτίζουν. Σίγουροι πως μεταφέρουν ένα μήνυμα σημαντικό.
Αλλιώς προς τι όλο αυτό το ταξίδι; Προς τί όλη αυτή η κούραση;
Και ποιος μας εξανάγκασε σε αυτό;