Με σαφείς αναφορές στη μορφή και το περιεχόμενο σε κοινή ανοικτή επιστολή, παρουσιάζουν το έργο τους, στην ιστοσελίδα της έκθεσης «Ανθρωπόμορφες ρωγμές».
Μέσα από λίγες γραμμές, γίνεται κατανοητό, το πεδίο των αναζητήσεων τους, η ματιά, η παλέτα και το κουμπάσο τους, ως μετρικό των αξιών τους.
«Ταξική ματιά και ταξικός χρωστήρας, χωρίς γκρίζες ζώνες.
Στρατευμένοι και οι τρεις, στην μεγάλη τάξη των προλεταρίων.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Βίοι παράλληλοι σε κοινό δρόμο είναι το έργο μας, αφού ρίζωμα και αφετηρία του, είναι τα καμποχώραφα, τα ναυπηγεία, οι θαλάσσιες μεταφορές, τα ορυχεία, οι μεταλλουργίες της Βοιωτίας και της Αττικής!
Συνειδητή η ματιά μας και στραμμένη εκεί που δένεται το ατσάλι, ορθοστατούντες και ορθοβαδίζοντες, στους ζωντανούς δρόμους της πόλης, με το χρωστήρα και την σμίλη μας, με την τάξη των ταπεινών.»
Σε αυτά τα λόγια συμπυκνώνεται η ενιαία έκφραση, η συλλειτουργεία στη μορφή και το περιεχόμενο των έργων τους, σε δημιουργικό διάλογο, μεταξύ έργων και των τριών καλλιτεχνών. Ταυτόχρονα ο σημειολογικός και εννοιογικός χρωστήρας των δημιουργών, θέτει αναπόφευκτα και διλημματικά ερώτηματα στους επισκέπτες, ως σπαράγματα φωτός για τον υπέροχο κόσμο της εργασίας, αναδεικνύοντας την αλληλεπίδραση των σχέσεων ανθρώπου και ύλης στο διαχρονικό αγώνα των ανθρώπων, να τιθασεύσουν την ύλη, σε όφελος των αναγκών τους.
Ο ταξικός κάματος στα έργα, αποδίδεται σε ακραίες εκφάνσεις.
Ο φόβος απουσιάζει στις σχέσεις της φωτιάς, των μετάλλων, των ανθρώπων και της ζωής, υποδηλώνοντας την νίκη του ανθρώπου και ας είναι σήμερα βαθιές οι χαρακιές στο σώμα της ανθρωπότητας.
«Ανθρωπόμορφες Ρωγμές», μια σημαντική έκθεση που αξίζει να εμβαθύνουμε στη σύλληψη της ιδέας, της μορφής και του περιεχομένου της, όπως επίσης στη μέθοδο παραγωγής του καλλιτεχνικού έργου των δημιουργών, στην καλλιέργεια της σχέσης τους, αλλά και πως οι ίδιοι οι καλλιτέχνες αντιλαμβάνονται την συλλειτουργεία της γλυπτικής και της ζωγραφικής, του ρολού της τέχνης και των ίδιων των καλλιτεχνών.
«Αναζητώντας το κλειδί της πρωτοβουλίας τους – σημειώνει στο μονόγραμμα του καταλόγου της έκθεσης, η Ιστορικός Τέχνης – Αρχαιολόγος Σαβίνα Λίτση – θα έλεγα, πως η αφετηρία τους, βρίσκεται στον κοινό πολιτικό τους προσανατολισμό και την πρόθεσή τους να αναδείξουν τις σχέσεις που διέπουν τα μεγάλα πεδία της εργασίας. Εκεί δηλαδή που γεννιέται και πλάθεται η ταξική συνείδηση της κοινωνίας, εκεί όπου οι ταξικές αντιθέσεις οπτικοποιούνται στο πεδίο της εργασίας, εν τέλει, στο πεδίο μάχης, για το ποιος τη ζωή θα κερδίσει και ποιος θα την χάσει».
Ζώσα συλλογική εικαστική και πολιτική δράση, μιας επίπονης δουλειάς, με ένταση, ταλαντεύσεις, για να βγει στο φως με καθαρή μορφή και ένα σύγχρονο εικαστικό αποτέλεσμα στην έκθεση «Ανθρωπόμορφες ρωγμές», με 15 έργα του Βαρελά, τα 16 έργα του Κλεφτογιάννη και τα γλυπτά του Δήμου από την ενότητα των «Σηματωρών».
Ανιχνεύοντας τα αποστάγματα στο έργο του Τάκη Βαρελά, οπτικοποιούνται οι διεργασίες της γέννας χιλιάδων χρηστικών αξιών, αυτό που ο Τάκης ορίζει, ως συσσωρεμένο πλούτο της εργασίας της ανθρωπότητας.
Ο ίδιος σημειώνει για τις ανάγκες του μονογράμματος της έκθεσης:
«Η τέχνη μου και το έργο μου, δεν είναι τίποτε άλλο, παρα η αποτύπωση των συσσωρευμένων δεξιοτήτων των ανθρώπων, δισεκατομμύρια χρόνια τώρα, να παραγάγουν αγαθά για να ικανοποιούν τις ανάγκες τους.
Το ενδιάμεσο λέγεται ταξική πάλη, για το ποιος θα καρπώνεται τον πλούτο».
Οι «Σηματωροί» του γλύπτη Δημήτρη Δήμου, δεν είναι άλλοι, παρά όλοι εκείνοι, που κοιτάζοντας μπροστά στο μέλλον είδαν το όραμα μίας καλύτερης ζωής και στο πρόσταγμα της ιστορίας έκαναν χρέος και καθήκον τους, να διαλαλούν πως ήρθε ο καιρός της αλλαγής. Τα έργα του λειτουργούν ως συνδετικός κρίκος τη έκθεσης, γιατί με την συμβολική διάσταση που κατέχουν, οδηγούν συνειρμικά τον θεατή από τον κόσμο της εργασίας, στις «ρωγμές» του σήμερα και στους «σεισμούς» του αύριο.
Όπως ο ίδιος δηλώνει για το έργο του:
«Και ήρθαν χρόνοι αναγκεμένοι: Ο χοϊκός με το αιώνιο να μετρηθεί».
Απώτερος στόχος του Γιάννη Κλεφτογιάννη είναι με το έργο του να αποτυπώσει το συλλογικό συναίσθημα της τάξης του, που απορρέει από τις καθημερινές αγωνίες, τις ανάγκες και τα όνειρα της, όταν αυτά συναντιούνται με τον δρόμο του αγώνα.
Όπως ο ίδιος δηλώνει για το έργο του:
«Η Τέχνη μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο να μαθαίνει, να αφουγκράζεται, να μπορεί να κρίνει και να συγκρίνει, αλλά και να διαμορφώνει συμπεριφορές, στάση και δράση.
Ενώ όπως έλεγε ο Πικάσο: «Η τέχνη ξεπλένει την ψυχή από τη σκόνη της καθημερινότητας».
Αν μέσα από τα έργα μας καταφέραμε να δημιουργήσουμε έστω και ένα μικρό σκίρτημα από τα παραπάνω, τότε αυτό είναι η μεγαλύτερη μας ανταμοιβή».
Ο Βαρελάς, ο Δήμου και ο Κλεφτογιάννης, επιχειρούν να αναδείξουν την αλήθεια, να καταγγείλουν την αδικία και να φωτίσουν την λύση, ανοίγοντας ένα παράθυρο προς την ελευθερία της τάξης των γεννητόρων τους.
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Δημήτρης Δήμου (λεπτομέρεια έργου)
