Το σημαντικό αυτό γλυπτό αποτελεί δωρεά οικογένειας που ζει στα Ελληνικά, για να θυμίζει τον ηρωισμό εκείνων των ανδρών, που αγωνίστηκαν για την κατάσβεση της ανελέητης πυρκαγιάς του 2021 στη Βόρεια Εύβοια, τονίζοντας την αποστολή των ανθρώπων που αγγίζουν το σύμπαν με την ευθύνη των πράξεων τους.
Η Χριστίνα Σαραντοπούλου γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1952. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1971-1976) στο εργαστήριο του Δημήτρη Καλαμάρα και αισθητική στο Παρίσι στη Σορβόννη (1978-9). Έχει πραγματοποιήσει με επιτυχία πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Επίσης, άφησε το προσωπικό γλυπτικό της αποτύπωμα με τα ακόλουθα μνημειακά της γλυπτά στην Ευρώπη: «Παρέμβαση» Λεωφόρος Κηφισίας, Αθήνα, 1989, «Κόσμος», Δήμος Παιανίας, 1993, «Μουσείο Βορρέ, 1995 “Monas”,Δήμος Calaf, Βαρκελώνη, 1994, «Επικοινωνία», Δήμος Λειψών, 1998, «Σύνδεσμοι», Ελληνική Πρεσβεία, Χάγη, 2000, “Οικογένεια”, Ξενοδοχείο Ηρώδειο, Αθήνα, 2000, «Βήμα», Λεωφόρος Βασιλίσσης Σοφίας, Αθήνα, 2003, «Cosmos», Ξενοδοχείο Elies, Σίφνος, 2003, «Τριλογία Αργοναυτικής Εκστρατείας», «Αθηνά, Αργοναύτες, Αργώ», Λιμάνι Βόλου, 2004, «Η πόλη ενώνει τη διαφορετικότητα των ανθρώπων», Σταθμός Μετρό Αγίου Ιωάννη, Αθήνα, 2008, «Αρχικό Ζευγάρι», Copelouzos Family Art Museum, Αθήνα, 2010, «Αρχική Μορφή», Κτήμα «Βιβλία Χώρα», Κοκκινοχώρι Καβάλας, 2018, «Δεσμός», Κτήμα Βαγγέλη Γεροβασιλείου, Επανομή Θεσσαλονίκης, 2019 κ.α.
Για το πολυεπίπεδο έργο της και το πρόσφατο γλυπτό της, ο κριτικός και θεωρητικός της τέχνης, Τάκης Μαυρωτάς, επισημαίνει: «Η ζωή, ο άνθρωπος και η φύση είναι, για μια ακόμη φορά, το ανεξάντλητο θέμα της πλαστικής έρευνας της Χριστίνας Σαραντοπούλου. Η τολμηρή και ευρηματική γλύπτρια, ξαναέρχεται αντιμέτωπη με τον δημόσιο χώρο και καταφέρνει να ποιήσει ένα μνημειακό γλυπτό υψηλών αισθητικών απαιτήσεων που εναρμονίζεται δυναμικά στον περιβάλλοντα χώρο της κεντρικής πλατείας της Ιστιαίας στην Εύβοια. «Άνθρωπος και Φύση» είναι ο τίτλος του νέου της γλυπτού, με ένα δέντρο να διαγράφεται στον κεντρικό άξονα ενός τσακισμένου κύκλου που παραμένει δυναμικά όρθιος. Η Σαραντοπούλου δουλεύει πάνω στον ανοξείδωτο χάλυβα, super mirror, με τελειοθηρική ακρίβεια για την απόδοση του περιγράμματος ενός δέντρου στο κενό του χώρου. Οι εντυπωσιακές επιφάνειες, διάτρητες από κοπές σχεδίων, δαχτυλικών αποτυπωμάτων, μας παραπέμπουν στον άνθρωπο και κατ’ επέκταση στην άμεση σχέση του με τη φύση. Ο μεταλλικός καθρέφτης, το κυρίαρχο εκφραστικό της υλικό, είναι δουλεμένος με λέιζερ για την απόδοση των διάτρητων δαχτυλικών αποτυπωμάτων, με την κυριαρχία των κενών επιφανειών που διαπερνά το φως. Παράλληλα οι θεατές του, σε όποια θέση και αν σταθούν, καθρεφτίζονται στις επιφάνειες του. Πρόκειται για έναν δημιουργικό άθλο με συγκολλήσεις, λεπτομερείς επεξεργασίες, επάλληλες μηχανουργικές παρεμβάσεις, που όχι μόνο ολοκληρώνουν δυναμικά την πλαστική του οντότητα, αλλά και τη βαθύτερη εννοιολογική του υπόσταση. Το δέντρο, με τη γραμμική του ανάπτυξη, σε άμεση συνύπαρξη με τα μεταλλικά διάτρητα πλέγματα, ολοκληρώνει το όραμα της, μέσα από ευανάγνωστα σύμβολα. Εκείνο που άμεσα την απασχολεί είναι οι προεκτάσεις και οι αντιστοιχίες για τη βαθύτερη προσέγγιση του νοήματος ενός σύγχρονου έργου με οικουμενικές προεκτάσεις. Η ιδέα του οράματος της, έχω την αίσθηση, ότι κινείται προς την κατεύθυνση του αγαθού και του υψηλού, της σημασίας των ανθρώπινων αισθημάτων, της μνήμης, της χαράς και του πένθους.
Αξίζει να τονίσω ότι το 2021 η Βόρεια Εύβοια βρέθηκε αντιμέτωπη με τη λαίλαπα της φωτιάς, την ανελέητη καταστροφή και τον θάνατο. Χίλιες πίκρες και πληγές βίωσαν οι κάτοικοι της με την ηρωική τους αναμέτρηση με την απείθαρχη φωτιά, έως ότου καταφέρουν να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Σήμερα, ένα χρόνο μετά, επιθυμούν να ονειρευτούν τον δικό τους παράδεισο, ένα τόπο με πανύψηλα δέντρα που τα ζωντανεύει ο άνεμος και ασημώνει τα φύλλα τους ο ήλιος. Το γλυπτό της Σαραντοπούλου πάνω στη στρογγυλή τσιμεντένια του βάση, θα θυμίζει την αξεπέραστη δύναμη του ανθρώπου και παράλληλα την ευθύνη του για τον πλησίον του. Αυτή η ηθική διάσταση μιας άλλης αλήθειας, περισσότερο φωτεινής, καταγράφεται μέσα από τα δαχτυλικά αποτυπώματα του έργου της Σαραντοπούλου και του δέντρου που συμβολίζει την αναγέννηση και γι’ αυτό αποτέλεσε την αφορμή επιλογής αυτής της δωρεάς. Έτσι η τέχνη, για άλλη μια φορά, γίνεται ο αδιάψευστος μάρτυρας της απόλυτης καθαρότητας, μιας ιδεατής πραγματικότητας για το αύριο. Αφού το γλυπτό της, αντιμέτωπο με τους ανθρώπους και τον ουρανό, θα αντανακλά πάντα το θαύμα της ζωής».