Ζούμε στις αρχές ενός νέου αιώνα. Δεν ξέρω πόσο καιρό μας πήρε να το συνειδητοποιήσουμε αυτό, αλλά είναι μια πραγματικότητα. Το κοινωνικό κράτος διαλύεται, οι κατακτήσεις του προηγούμενου αιώνα για τα δικαιώματα των εργαζομένων καταρρέουν μέσα σε μια νύχτα, η δημόσια υγεία και η παιδεία κυριολεκτικά διαλύονται. ΚΙ ΕΜΕΙΣ; Τι κάνουμε ΕΜΕΙΣ σαν καλλιτέχνες, σαν γονείς, σαν υπεύθυνοι πολίτες;
Ο δρόμος μας είναι ΕΝΑΣ: ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ: ΝΑ ΜΗ ΤΟ ΒΑΛΟΥΜΕ ΚΑΤΩ,ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΤΑΧΘΟΥΜΕ ΣΤΟ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ. ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ μέσα στην καθημερινότητα μας να υπερασπιζόμαστε τις βασικές ανθρώπινες αξίες και να εμψυχώνουμε τους ανθρώπους. Από ποιους ανθρώπους λοιπόν οφείλουμε να ξεκινήσουμε; μα φυσικά από τα παιδιά. Γιατί αυτά είναι το μέλλον.
Η δράση ΕΚΠΛΗΞΗ της ομάδας του Κινητήρα, είναι βασισμένη στο έργο ΤΟ ΤΣΙΡΚΟ ΠΟΥ ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ της Χαράς Γιαννακοπούλου, το οποίο γράφτηκε κατά τη διάρκεια των προβών. Ο κύριος άξονας είναι ο χορός, η κίνηση και το σωματικό θέατρο.
Φέρνοντας το χοροθέατρο μέσα στο σχολείο συμβάλλουμε -έστω και στο μέτρο της προσωπικής μας εμβέλειας- στη δημιουργία για το χτίσιμο νέων βάσεων σε αυτόν το νέο αιώνα. Βασιζόμαστε στην προσωπική μας πρόθεση και κάνουμε προσωπική μας υπόθεση αυτή την ευθύνη. Ανεξάρτητα από κρατικές στηρίξεις, ιδρύματα, κ.λ.π.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Χρόνια τώρα, πολλοί συνάδελφοι έχουν καταναλώσει άπειρο χρόνο, προσπαθώντας να φέρουν το χορό στα σχολεία μέσω του κρατικού μηχανισμού. Στο τέλος αυτό που τους περίμενε πάντα ήταν :ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΔΕΚΑ ΚΙΛΑ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ ΣΕ ΣΚΟΝΙΣΜΕΝΑ ΡΑΦΙΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΩΝ. ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ.
Ο χορός από μόνος του ως τέχνη δεν μπορεί να καλύψει τις εσωτερικές μου ανησυχίες και ανάγκες γιατί κατά τη γνώμη μου έχει έντονο το στοιχείο του ναρκισσισμού. Προσωπικά με ενδιαφέρει να μιλήσω για κοινωνικά, πολιτικά κι ανθρώπινα θέματα. Γι’ αυτό ενέπλεξα το λόγο και το θέατρο από τα πρώτα βήματα της ομάδας. Επίσης με ενδιαφέρει η αφήγηση και η πραγματικότητα. Βέβαια τα τελευταία χρόνια έχουν πια εξαφανιστεί οι ταυτότητες στην τέχνη. Δεν υπάρχει μόνος του ο χορός, το θέατρο ή η περφόρμανς. Μιλάμε για μια εποχή των παραστατικών τεχνών στο σύνολο τους.
Έτσι λοιπόν πέρυσι, προσκάλεσα 16 συνεργάτες για να τολμήσουμε μονοί μας την ΕΚ-ΠΛΗΞΗ. Χαρήκαμε, δυσκολευτήκαμε, κουραστήκαμε αλλά τα καταφέραμε κι έτσι φέτος συνεχίζουμε δριμύτεροι, χωρίς να χάνουμε το κουράγιο μας….
Φέτος πήραμε μια πρωτοβουλία και μαζεύουμε χρήματα ώστε να κάνουμε… την «ΕΚ-ΠΛΗΞΗ» δωρεάν σε σχολεία που βρίσκονται σε περιοχές όπου τα παιδιά δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να έρθουν σε επαφή με τον κόσμο της τέχνης. Αυτή η πρωτοβουλία, δεν είναι ακριβώς απόφαση. Είναι τρόπος σκέψης και ζωής. Έχουμε δουλέψει πολύ για να καταφέρουμε να συγκεντρώσουμε το αναγκαίο ποσό κι έχουμε πάει ήδη σε έξι σχολειά στο Πέραμα, τον Ασπρόπυργο, την Ελευσίνα, το Καματερό…
Θέλουμε τα παιδιά που οι γονείς τους δεν μπορούν να καλύψουν ούτε την τροφή τους καλά-καλά να νιώσουν ελπίδα και χαρά, να βρουν τη δύναμη που η τέχνη μπορεί να δώσει στους ανθρώπους. Σε αυτούς τους καιρούς εμείς οι καλλιτέχνες έχουμε υποχρέωση αν εφεύρουμε τρόπους ώστε η τέχνη να μη σταματά ποτέ τη ροή της… Ο 21ος αιώνας ανακηρύσσεται σε αιώνα προσωπικής ευθύνης… Για να μην πάρει ο ύπνος εμάς ή τα παιδιά μας.