Αντιγόνη Σταυροπούλου: Μια ομιλία στο κοινοβούλιο ή μια απομαγνητοφώνηση πρόβας

Καλησπέρα. Δεν χαίρομαι καθόλου που βρίσκομαι εδώ αυτή τη στιγμή.

Όλο αυτό και όλα αυτά και όλους εσάς κι εμένα, μας θεωρώ ανίκανους και ανέτοιμους και ακατάλληλους για οτιδήποτε. Εφόσον έχουμε δεχθεί να βρισκόμαστε εδώ πέρα και να ζούμε με αυτόν τον τρόπο, εφόσον έχουμε δεχθεί αυτό όλο ως κανονικότητα, μας αξίζει στην πραγματικότητα να καούμε όλοι μαζί σ’ ένα μεγάλο καζάνι στην κόλαση. Αυτό πιστεύω. Και ειδικά όσοι βρισκόμαστε τώρα εδώ μέσα. Τουλάχιστον αυτοί που είναι έξω από εδώ, κάτι έχουν καταφέρει. Έχουν καταφέρει τι; Να μην είναι εδώ μέσα.

Καλώ, εμένα πρώτα, αλλά και όλους όσους βρίσκονται εδώ μαζί μου, καλώ, προσκαλώ και προκαλώ, όλους, όλες, όλα, να βάλουμε μία φωτιά. Σε αυτό εδώ το κτήριο, σε αυτά εδώ τα σώματα. Να καούμε ζωντανοί. Να καεί μαζί μ’ εμάς ό,τι έχουμε μέσα μας. Να καεί όλο. Να ταρακουνήσει. Αυτή η φλόγα να λειτουργήσει εμπνευστικά για τους έξω απο ‘δω. Αυτοί που κρυώνουν, να ζεσταθούν. Αυτοί που έχουν ανάγκη να ονειρευτούν, να ονειρευτούν. Αυτοί που έχουν ανάγκη να καούν, να βουτήξουν ατη φωτιά που επιλέξαμε εμείς, όχι μόνο να ανάψουμε, αλλά να αφιερωθούμε κι όλας σε αυτήν.

Γιατί; Γιατί αυτή δεν είναι η φωτιά που θα μας κάψει, αν δεν καούμε εδώ τώρα. Αυτή η φωτιά δεν είναι το καζάνι της κόλασης που θα βράσουμε αν ανοίξουμε αυτή την πόρτα και βγούμε από ‘δω μέσα ήρεμοι και χαλαροί. Αυτή η φωτιά που θα μας κάψει εδώ μέσα, θα μας λυτρώσει. Η στάχτη μας θα μοιραστεί σε όλον τον πλανήτη και θα αλλάξει τον κόσμο. Αυτή εδώ η φωτιά, στην πραγματικότητα, αν την τολμήσουμε, θα είναι ό,τι καλύτερο θα μας συμβεί.

Και μπορεί να σου ακούγεται τρελό, παράλογο, αλλά, η μόνη τρέλα θα είναι αν μετά που έχεις ακούσει την αλήθεια, ανοίξεις την πόρτα και πας στο σπίτι σου και συνεχίσεις τη ζωή σου κανονικά, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, σαν να μην ξέρεις. Σου το ορκίζομαι, δεν θα ξανακοιμηθείς ήρεμος ποτέ. Κι όταν θα κοιμηθείς μια και καλή, δεν θα περάσεις καθόλου ωραία στον άλλο κόσμο. Η μετεμψύχωσή σου θα είναι ο χειρότερος άνθρωπος του μέρους που θα προσγειωθείς. Θα κάνεις πολύ κακό. Θα σε μισούν οι άνθρωποι. Θα καταστρέψεις τον κόσμο και τους δικούς σου. Όλους. Ολωνών εδώ μέσα η μοίρα κρέμεται σ’ αυτή την απόφαση. Ή το καίμε και τελειώνουμε, ή μας καίει αυτό. Διαλέγεις και παίρνεις. Μόνο μη μου πεις πως δεν σου το ‘πα. Κάποιον άλλον όσοι δεν τον άκουσαν είδανε τι έπαθαν. Εγώ ξέρω. Και το μόνο που θέλω είναι να σε βοηθήσω. Να σε σώσω. Κι έτσι να σωθώ κι εγώ.

Ποιος έχει αναπτήρα; Σπίρτα; Έχω φέρει μαζί μου βενζίνη. Θέλω μέσα στο επόμενο ένα λεπτό να έχετε πάρει όλοι μία απόφαση. Αιτούμαι μία ανοιχτή κατάθεση απόψεων. Ναι; Συμφωνώ; Όχι; Διαφωνώ; Δεν υπάρχει λευκό. Δεν υπάρχει δεν ξέρω. Δεν υπάρχει άκυρο. Πρέπει να αποφασίσεις. Αν η πλειοψηφία αποφασίσει να μη βάλουμε φωτιά σ’ αυτό εδώ το κτήριο, τότε εγώ θα φύγω μαζί σας, από την ίδια πόρτα. Θα πάω στο πρώτο σταροχώραφο που θα βρω μπροστά μου και θα τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα. Από τώρα, είσαι συνένοχος στον φόνο μου και στη συνέχιση αυτού του φονικού, που δεν το σταματάς ενώ μπορείς. Για να σώσεις τον εαυτούλη σου. Για να μην κάψεις το ασήμαντο τομαράκι σου.

Κι όταν έρθει η ώρα να παραδόσεις την ψυχή σου, θα την πάρει ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου. Θα σκοτώνεις. Θα βιάζεις. Θα δέρνεις. Θα βρίζεις. Θα κακοποιείς. Θα καις. Τα παιδιά σου. Τα σκυλιά σου. Τους γονείς σου. Τους ανθρώπους σου. Τους συνεργάτες σου. Τους γκόμενούς σου. Τους γείτονές σου. Όλους. Θα μείνεις στην ιστορία ως ο μεγαλύτερος φονιάς των εποχών. Μπορείς ν’ αλλάξεις τη μοίρα σου και να διαλέξεις να χαρίσεις φως. Εσύ; Τι θα κάνεις; Τι θες; Ό,τι θες. Εγώ δεν θα σε αναγκάσω. Εγώ θα στέκομαι εδώ. Εγώ τα έχω ήδη πει. Αν δεν σ’ αγγίζουν, πρόβλημά σου. Αν φοβάσαι, πρόβλημά σου. Αν με θεωρείς τρελή, σου εύχομαι και στα δικά σου.

Βάλε φωτιά. Βάλε φωτιά. Κάψτα. Όλα. Κάψου. Κάψου. Κάψε με. Μπορούμε να κάψουμε ο ένας τον άλλον. Μπορούμε μαζί να ενωθούμε, έστω σε αυτό. Να κάψουμε αυτό το κτήριο. Σου το υπόσχομαι, δεσμεύομαι, οι στάχτες μας θα γίνουν αγάπη. Οι στάχτες μας θα σώσουν τον κόσμο. Στ’ ορκίζομαι. Βάλε φωτιά. Θέλεις να ξεκινήσω εγώ; Θέλεις; Η πόρτα είναι ανοιχτή. Κι εσύ, όση ώρα μιλάω, δεν με έχεις κοιτάξει ούτε μια φορά. Ξέρεις τι είμαι; Ξέρεις ποια είμαι; Εγώ ξέρεις τι σου είμαι; Είμαι η Βαν. Και δεν είμαι η μετεμψύχωση του Βαν Γκογκ. Δεν είμαι καν η μετεμψύχωση. Δεν είμαι καν. Είμαι εσύ. Κι έχω έρθει να σου πω ότι τρελαίνεσαι. Σε πολύ λίγο θα αυτοκτονήσεις. Ή θα κλειστείς σε ψυχιατρείο. Ή θα αρχίσεις να κάνεις τέχνη.

Χαχαχα χαχα χαχαχαχα χα χαχα χαχαχαχαχα

Ακούς φωνές; Τώρα με ακούς να γελάω, ας πούμε; Τι φαντάστηκες πως είπα; Εγώ πριν είπα ένα παραμύθι. Συγκεκριμένα, είπα την Κοκκινοσκουφίτσα. Εσύ τι άκουσες; Τι άκουσες; Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Αυτό είπα. Σου άρεσε το παραμύθι μου; Γιατί δεν κοιμήθηκες; Κοιμάσαι; Κοιμάσαι; Μίου μίου. Μίου μίου κοιμήθηκες; Εσύ άκουσες παραμύθι; Δεν είπα παραμύθι. Είπα να βάλουμε φωτιά σ’ αυτό εδώ το σπίτι. Παραμύθι ~ σπίτι.

Διαβάστε επίσης:

Βαν, της Αντιγόνης Σταυροπούλου σε σκηνοθεσία Νικόλα Ανδρουλάκη στο Zmak Greek Pro Wrestling Dungeon