Η ιστορικός τέχνης και επιμελήτρια της έκθεσης «Vitality | Ζωτικότητα», Ήρα Παπαποστόλου, αναφέρει:
Εξπρεσιονισμός, σύγχρονη εφιαλτική πραγματικότητα και ταυτόχρονα συνθήκη δημιουργίας είναι τα πρώτα στοιχεία που παρατηρείς στην ζωγραφική του Αντώνη Γιακουμάκη.
Ο ζωγράφος σπουδάζει τα “Κεφάλια” του πολλά χρόνια στοχεύοντας στο ένστικτο και η υπαρξιακή χειρονομία του μαρτυρά την απελευθέρωση μιας κρυμμένης ενέργειας.
Με σπάτουλες, πανιά, φαρδιά πινέλα ή πινέλα σε κοντάρι, ζωγραφίζει χρησιμοποιώντας ολόκληρο το σώμα του. Μπορείς να τον δεις να χτυπάει ακόμα και πετσέτα στο έργο, γεγονός που μαρτυρά χειρονομιακή γραφή, αλλά χωρίς να είναι τίποτα τυχαίο: ηρεμεί, δουλεύει το έργο του οπτικά και ελεγχόμενα και μετά ορμά ξανά στη μάχη.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Με μια απόλυτη διορατικότητα, ομολογεί ότι στην δουλειά του μας μεταφέρει την σκληρότητα και την ωμότητα της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Παρόλα αυτά δεν περιορίζεται στο μαύρο, όπως έκανε σε παλιότερες δουλειές, ούτε μένει μόνο στην απεικόνιση του κεφαλιού.
Τώρα προσθέτει χρώμα καθώς και μέρος του σώματος. Το ύφος της ζωγραφικής του παραμένει τολμηρό, γκροτέσκο, συναισθηματικά φορτισμένο και ωμό, όμως ο άνθρωπος του δεν είναι μονάδα: είναι όλη η τραυματισμένη ανθρωπότητα. Τα πορτρέτα του διαθέτουν στοιχεία βίαια αλλά εκπέμπουν και μία ηρεμία όπως αυτή της θάλασσας μετά την τρικυμία. Οι πίνακες του επικοινωνούν πληθώρα βίαιων αλλά και θετικών συναισθημάτων, ενώ παραμένουν παραδοσιακά, αφού είναι επηρεασμένος από μεγάλους ζωγράφους όπως ο Bacon ή ο Giacometti, χωρίς αυτό να είναι ορατό.
Οι πίνακες του Γιακουμάκη διαβάζονται ως ένα συνολικό ανεικονικό πεδίο όπου όμως δεν λείπουν οι υπαινιγμοί στο πραγματικό. Η πραγματικότητα παραμορφώνεται με σκοπό να εκφράσει τα συναισθήματα και την ιδιαίτερη εσωτερική οπτική του καλλιτέχνη και την ψυχική επαφή του με τον καμβά. Η τραχύτητα της επιφάνειας προσθέτει ρυθμό στην κίνηση.
Τέλος, οι μεγάλες διαστάσεις αποδίδουν στα έργα μνημειακό χαρακτήρα που φαίνεται να είναι και ένα από τα ζητούμενα του καλλιτέχνη, αν κρίνουμε και από τα γλυπτά του.
Γιατί ο Αντώνης Γιακουμάκης δεν περιορίζεται στο τελάρο. Εξερευνά και την τρίτη διάσταση. Με τα γλυπτά του γνωρίζει μιας άλλης μορφής απελευθέρωση. Στόχος του είναι να αιχμαλωτίσει την ουσία της ανθρώπινης μορφής χωρίς να ενδιαφέρεται για μια συγκεκριμένη ομοιότητα. Δίνει μια όψη τραχύα αδιαφορώντας για την αισθητική.
Η αγάπη του για την ύλη είναι οφθαλμοφανής μαζί με αυτή για το χάος που όμως εμπεριέχει και την τάξη. Το αποτέλεσμα είναι μία απεικόνιση της ενέργειας που κινείται ανάμεσα στην κατασκευή και στην καταστροφή.
Ο καλλιτέχνης εκφράζει την αποστροφή του για το λείο και καταλήγει σε μία γλυπτική όπου η “βασανισμένη” ύλη και η αίσθηση του “ατέλειωτου” προξενούν εικόνες ταυτόχρονα αγχωτικές, τραγικές και μνημειώδεις.
Ο Αντώνης Γιακουμάκης, όσο εξελίσσει την ζωγραφική και την γλυπτική του, μιλάει με περισσότερο πάθος γι’ αυτό που ονομάζουμε ζωτική ενέργεια.
Αντώνης Γιακουμάκης
Ο Αντώνης Γιακουμάκης γεννήθηκε το 1976 στην Αθήνα. Φοίτησε στον Ο.Α.Ε.Δ με την ειδικότητα του μηχανοτεχνίτη και αργότερα στο μονοετές εργαστήριο ζωγραφικής του κολεγίου Βακαλό με καθηγητές τους Μαριγώ Κάσση, Κατερίνα Μερτζάνη και Γιάννη Παπαγιάννη. Συνέχισε τις σπουδές του για έναν επιπλέον χρόνο με υποτροφία του κολεγίου και αποφοίτησε το 2010. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Ο άγριος εξπρεσιονισμός που χαρακτηρίζει τα έργα του, διάχυτος τόσο στις μεικτές τεχνικές όσο και στα κάρβουνα, ισορροπεί μεταξύ ιατρικής ακτινογραφίας και εσωτερικής χαρτογράφησης αγγίζοντας πτυχές του υποσυνείδητου σχεδόν ονειρικές που έχουν δραπετεύσει από τα όρια του ανθρώπινου λόγου, πλάθονται και γαλουχούνται όμως μέσα στη σύγχρονη εφιαλτική πραγματικότητα.