Είναι μεγάλη τύχη να είσαι καλλιτέχνης σε μια εποχή σαν τη σημερινή που είναι βουτηγμένη στις σκιές. Η ζωγραφική δημιουργεί κρατήρες στην ψυχή και έτσι η λάβα μπορεί να διαφεύγει. Χίλιες φορές, απ’ το να περιστρέφεται εντός των τοιχωμάτων διαβρώνοντας ανελέητα. Ταυτόχρονα όμως, έρχεσαι αντιμέτωπος με αλήθειες που δεν μπορείς να αρνηθείς, έχουν βγει από σένα και βρίσκονται μπροστά σου, ως φόρμες, ως ιστορίες χρωμάτων. Η ομορφιά και η ποίηση είναι και αυτές εκεί.
Στις τελευταίες ενότητες έργων, αναζητώ καινούργια ερωτήματα, περισσότερο από απαντήσεις. Αυτό τροφοδοτεί την εσωτερική μου ανάγκη για ελευθερία. Κάτι, βέβαια, που έμαθα απ’ τη ζωγραφική είναι ότι η απόλυτη ελευθερία δεν υπάρχει, ή δεν είναι διαχειρίσιμη. Μπροστά σε ένα άδειο τελάρο μπορείς να κάνεις απολύτως οτιδήποτε, αλλά η σύσταση των ξεχωριστών προσωπικοτήτων μας, αυτό που είμαστε, είτε μας αρέσει είτε όχι, δημιουργεί ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται ο καθένας μας. Η πρόκληση είναι η διεύρυνση αυτού του πλαισίου των ορίων που, άλλωστε, όσες ζωές και να είχαμε δεν θα τα μαθαίναμε ευτυχώς ποτέ.
Στα πρόσωπα των αντιηρώων που φτιάχνω εμφανίζονται οι πιθανότητες της δικής τους ύπαρξης. Τα χρώματα που βάζω στα έργα χρησιμεύουν ως αντίβαρο στις μάλλον μελαγχολικές φόρμες. Υπάρχει συχνά η θάλασσα, κάτω απ’ το νερό είναι ένας διαφορετικός κόσμος και ο χρόνος μετράει αλλιώτικα, κτίρια, δρόμοι, φανάρια διάβασης. Αντιμετωπίζω τις αστικές φιγούρες που παρελαύνουν στα έργα, άλλοτε με συμπόνια, άλλοτε με κατανόηση ή σκληρότητα (κάθε επανασύνθεση είναι μια πράξη καταστροφής). Κάποιες δεν έχουν καμία τύχη. Άλλες τις ερωτεύομαι αλλά, όσο μεγαλώνω, μου περνάει όλο και πιο γρήγορα.
Ο συμβολισμός είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για να πω τις ιστορίες. Με τη συνεργασία του σουρεαλισμού και των εξπρεσιονιστικών προεκτάσεων που εμφανίζονται πηγαία σέβομαι βαθιά το ένστικτο, οδηγούμαι στο δρόμο της ζωγραφικής.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Είναι, εν τέλει, υπέροχο, να βλέπει κανείς σε μια ενότητα έργων να εναλλάσσεται το ημερολόγιο της δημιουργίας. Βλέπεις τις διαθέσεις της κάθε ημέρας, γιατί η τάδε φιγούρα έχει ας πούμε μια κίτρινη λωρίδα στα μάτια ή φοράει ρούχα δραπέτη. Αυτό είναι η τύχη του να έχει κάποιος τη δυνατότητα της καλλιτεχνικής έκφρασης. Οι σιωπηλές συνομιλίες. Η συνείδηση της καθημερινής ζωής. Οι άνθρωποι.
Και τα χρώματα.
Info: O Αντώνης Τσακίρης γεννήθηκε στην Αθήνα. Το 1996 αποφοίτησε από την Γερμανική Σχολή Εφαρμοσμένων Γραφικών Τεχνών και Σχεδίου – Παράρτημα Αθηνών» με επικεφαλής τον καθηγητή Fritz Lüdtke. Ατομικές Εκθέσεις: 2015 -Κτίριο 1, Πινακοθήκη Βογιατζόγλου, Αθήνα, 2012 – 2013 -Δραπέτες, Thanassis Frissiras Gallery, Αθήνα, 2006 -Ύδρα, πριν και μετά το φως, Αίθουσα Τέχνης και Πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη, Ύδρα. Έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις (μεταξύ άλλων στο Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ, Eθνική Τράπεζα της Ελλάδος, στο Μουσείο Φρυσίρα, στην Art Athina, στην Αegeanale κ.α.). Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Καλλιτεχνική Συλλογή Εθνικής Τράπεζας, Συλλογή Δάκη Ιωάννου, Συλλογή Moυσείου Φρυσίρα, Συλλογή Βογιατζόγλου, Συλλογή Αντώνη & Άζιας Χατζηιωάννου κ.α.).
*Αναδημοσίευση από το περιοδικό Culturenow Mag, τεύχος 32