Αντώνης Μιτζέλος: Άραγε υπάρχει κάποιος σήμερα που δε νιώθει φυλακισμένος από την νέα τάξη πραγμάτων;

Το Half Note Jazz Club παρουσιάζει τον Αντώνη Μιτζέλο και την εκλεκτή μουσική του παρέα για τρεις βραδιές στις 26, 27 και 28 Οκτωβρίου 2012. Λίγες ημέρες πριν την έναρξη των εμφανίσεών του, μίλησε στο Culturenow.gr για το νέο του project με τίτλο «Κιθαρωδία», την πορεία του στο χώρο αλλά και τους «Τερμίτες», δηλώνοντάς μας με αποφασιστικότητα για το παρόν: «Ναι, είμαι εδώ και κάνω μουσική!».

Συνέντευξη: Στέλλα Τζίβα

Culturenow: «Κιθαρωδία» ονομάζεται το καινούργιο σας project. Τι είναι η «Κιθαρωδία»; Μιλήστε μας για την ιστορία της και τη σχέση της με σας…
Αντώνης Μιτζέλος: Είναι τραγούδι με συνοδεία κιθάρας που παίζεται με δεξιοτεχνικό τρόπο παράλληλα και μελωδικά, όχι δηλαδή με απλή συνοδευτική τάση. Για την πραγματοποίηση της χρειαζόταν ένας εκτελεστής – ο οποίος αναλάμβανε να φέρει εις πέρας όλους τους ρόλους (συνθέτης, κιθαρίστας, τραγουδιστής). Εφευρέτης της κιθαρωδίας και της κιθαρωδικής ποίησης ήταν ο Αμφίων, υιός του Δία και της Αντιόπης, μυθικός κιθαρωδός του οποίου η μουσική, κατά τον Παυσανία, είχε την δύναμη να μετακινεί μεγάλα και ογκώδη αντικείμενα και ζώα. Είναι ένα επαναστατικό είδος για την εποχή του!

Με αυστηρή δομή μα και μεγάλα  αυτοσχεδιαστικά μέρη που οριοθετούνται μέσα  από τους κιθαρωδικούς νόμους. Η Κιθαρωδία έχει φτάσει ως τις μέρες μας και παραμένει γοητευτική και λειτουργική στις κοινωνίες και τις γλώσσες όλου σχεδόν του κόσμου με ικανότατους εκπροσώπους που απλά δεν έχουν γνώση για την ιστορία και τους νόμους της Κιθαρωδίας. Παραμένει μια καλή πρόταση για να επανέλθει η μουσική στα προγενέστερα πιο καθαροδονητικά και αγνά της ιδανικά και αυτήν καταθέτω με την υλοποίηση αυτής της παραγωγής που περιλαμβάνει παραστάσεις σε μουσικές σκηνές και θέατρα, σεμινάρια σε ωδεία και άλλους χώρους στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, Ευρώπης και Αμερικής. Συναντήσεις με άλλους αξιόλογους καλλιτέχνες καθώς και νέους μαθητές/ σπουδαστές μουσικής. Η Κιθαρωδία, σύγχρονη και διαχρονική, γίνεται μέσω διάδοσης της ”ψιλής κιθάρισις”, της λυρικότητας, της Ελληνικότητας και πάνω από όλα της πίστης ότι η μουσική είναι τελικά η μόνη αλήθεια.

Cul.Ν.: Τι θα ακούσουμε στο «Half Νote Jazz Club» πέρα από τις δικιές σας συνθέσεις;
Α.Μ.: Κυρίως τη μουσική μου παίζω στις παραστάσεις μου…  άλλωστε αυτός είναι και ο κύριος λόγος που τις κάνω. Υπάρχουν όμως και κάποιες διασκευές που έχω κάνει μαζί με τους Animacorda σε τραγούδια των Μ. Χατζιδάκι, Ν. Άσιμου, John mc Laughlin, Al di Meola. Όλο το υλικό παίζεται σε διασκευή για κιθαριστικό δεξιοτεχνικό τρίο με κυκλικό παίξιμο και άπλωμα της αρμονίας και του ρυθμού ο όποιος προκύπτει πάντα  από τις μελωδίες και όχι από κρουστά όργανα. Τρεις κιθάρες είναι αρκετές για να περιγράψουν το νόημα των συνθέσεων.

Cul.Ν.: Rock, ethnic και κλασική μουσική. Όλο μαζί αυτό το πάντρεμα μουσικών που θα παρουσιάσετε έχει σαν αποτέλεσμα ένα καινούργιο μουσικό είδος;
Α.Μ.: Η κιθαρωδία είναι το αρχαιότερο είδος μα και η πιο νέα πρόταση σήμερα για την μουσική που παράγεται από μουσικούς και όχι από περαστικούς της τέχνης και θρυλικούς χομπίστες – σταρ της γερασμένης πια δισκογραφίας. Ροκ, κλασσική και εθνικές μουσικές στις αναζητούμενες αναλογίες τους, έχουν πολλούς κοινούς παρονομαστές, μια κοινή θεωρητική βάση και μας βοηθούν να φτάσουμε σε ένα βασικό ζητούμενο αποτέλεσμα της κιθαρωδίας που είναι η λειτουργία της καθαριστικής μουσικής ως διεισδυτικό μέσο  προς το τοπίο του ασυνειδήτου με δεδηλωμένη όμως πρόθεση και ζητούμενο αποτέλεσμα. Όχι, νέο είδος μάλλον δεν είναι. Στην εξέλιξη του, ίσως και να προκύψει…

Cul.Ν.: Πως περιμένετε να αντιδράσει το κοινό σε αυτά τα ακούσματα; σε ποιο κοινό απευθύνεστε;
Α.Μ.: Μουσική και τραγούδια είναι… Δεν θέλω να τρομάξω το κοινό νομίζοντας πως κάνουμε κάτι το ακραίο. Υπάρχουν πολλά κιθαριστικά θέματα μα παιγμένα μέσα από το πρίσμα πάντα του μέτρου και της ηχητικής λιτότητας, είτε η απόκλιση είναι προς κάποια εθνική μουσική είτε προς την jazz. Υπάρχουν και πολλά τραγούδια γνωστά και αγαπημένα που ερμηνεύω εγώ ο ίδιος αλλά και η Μαριάννα Πολυχρονίδη  η οποία εκτός από το υποκριτικό της ταλέντο έχει μια πλούσια, καλοδουλεμένη φωνή, που της επιτρέπει να τραγουδάει με άνεση τραγούδια από πολλούς και διαφορετικούς μουσικούς πολιτισμούς. Με την μελωδική φωνή της μα και την ερμηνευτική της ακρίβεια ολοκληρώνει την πιο όμορφη αρχή της Κιθαρωδίας! Δεν κάνω στόχευση κοινού, καταθέτω τη μουσική και τον ήχο της κιθάρας μου προς όλους.

Cul.Ν.: Πηγαίνοντας κάποιες δεκαετίες πίσω, στη αρχή ίσως της καριέρας σας, θεωρείτε «κομβική», τη γνωριμία και τη συνεργασία σας με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και για ποιο λόγο;
Α.Μ.: Ασφαλώς κομβική! Η παρέα των Τερμιτών ήταν η προέκταση της εφηβείας μου, ήταν το βήμα για να πρωτοπαίξω τη μουσική που έγραφα, να  αναζητήσω επαλήθευση στα όνειρα της ζωής μου. Πετύχαμε να φτιάξουμε μια καλή και λειτουργική παρέα μουσικών με δικό μας ήχο και γραμμή. Ακούω μέχρι σήμερα  αυτό το υλικό με χαρά!

Cul.Ν.: Τι καινούργιο, θεωρείτε, πως ήρθε να προσθέσει η μουσική των «Τερμιτών» στη μουσική σκηνή της εποχής στην οποία και δραστηριοποιήθηκε; Πως ήταν  το μουσικό καθεστώς της εποχής της δεκαετίας του ’80; Α.Μ.: Μα δεν υπήρχε σκηνή πριν τους Τερμίτες στην χώρα! Μπουζουκοκράτος ήταν τις νύχτες και λαικοέντεχνο τα απογεύματα! Γράψαμε ένα νέο αστικό-ηλεκτρικό τραγούδι με ποιητικό λόγο και περιγραφή της γενιάς μας και ναι, ήταν η ηλεκτρική μου κιθάρα το βασικό όργανο. Τρόμαξα τότε να βγάλω από πάνω μας την -και καλά- ροκ ρετσινιά, με την κακή έννοια! Δηλαδή έλα μωρέ τώρα…. δεν έχουν δική τους μουσική, αντίγραφα των Rolling stones είναι!!! Το “ΑRMAGGEDON” όμως είχε παγκόσμιο χαρακτήρα και πρόταση και νέο είδος το Progressive Byzantine rock. Ακολούθησαν τα τραγούδια μας με την ελληνική μελοποιημένη ποίηση του Μ. Μαρματάκη και του Ξ. Μπρουντζάκη άλλα και ξένων ποιητών όπως ο Charles Bukowski και φτάσαμε σήμερα να είναι το βασικό μουσικό είδος της μη σκυλάδικης πλευράς. Ακολούθησαν πάρα πολλοί συνάδελφοι μετά  από 4-5 χρόνια, φτιάχνοντας ένα νέο μουσικό κίνημα και είδος. Οι παρέες το κάνουν αυτό, όχι μεμονωμένες περιπτώσεις.

Cul.Ν.: Πέραν της συνεργασίας σας με γνωστούς Έλληνες καλλιτέχνες, συνεργαστήκατε και με τον Ιάπωνα Αkira Inaba. Ποια συγκυρία σας έφερε κοντά και τι πρόσθεσε, η συνεργασία σας αυτή, στην μέχρι τότε καριέρα σας;
Α.Μ.: Ο Αkira Inaba είναι ένας πολύ αγαπητός ερμηνευτής της Ιαπωνίας και με μεγάλη καριέρα εκεί αλλά και στην Ευρώπη, σε χώρες όπως είναι η Γαλλία και το Bέλγιο. Τραγούδησε τραγούδια μου στην Ιαπωνική γλώσσα και με σύστησε στην εκεί μουσική σκηνή, έγιναν και κάποιες άλλες παραγωγές με οργανικά θέματα και μουσικές μου που ηχογράφησαν εξαιρετικοί ”παίχτες” Ιάπωνες μουσικοί. Έτσι υπάρχει αρκετό δικό μου υλικό στην Ιαπωνία που είναι ακόμα ενεργό στα ραδιόφωνα μετά από περίπου δέκα χρόνια που πέρασαν από την κυκλοφορία τους. Έναν ακόμα προορισμό για την μουσική μου πρόσθεσε, για 20 χρόνια υπήρξα αναχωρητής. Ήταν τα ταξίδια πολλά…

Cul.Ν.: Έχετε λάβει 16 πλατινένιους και 10 χρυσούς δίσκους μέχρι στιγμής. Τι σημαίνει αυτή η κατάκτηση για σας;
Α.Μ.: Για εμένα όχι και πολλά πράγματα, για τους ερμηνευτές και τις εταιρίες αρκετά! Δεν αναζήτησα ποτέ την επιβράβευση από τον εμπορικό κόσμο, την βιομηχανία της μουσικής, άλλωστε ήμουν πάντα το ”κακό” παιδί της δισκογραφίας για  αυτό δεν είχα και  ποτέ ”σπίτι”, μια βάση δηλαδή, που να επιδοτεί, προωθεί και να αναπαράγει τις μουσικές μου. Ό, τι προέκυψε από εκδόσεις, ήταν το ελάχιστον δυνατό που ήταν δυνατόν να ηχογραφηθεί και σχεδόν το σύνολο του έργου μου παραμένει σκόρπιο σε 150 CDs και μάλιστα στο όνομα κάποιου τραγουδιστή-ιας. Μια χαρά! Η μουσική γράφεται για να ακούγεται και όχι να ομαδοποιείται και να χαρακτηρίζεται από είδη, ταμπέλες και τιμές. Είμαι ευτυχής πάντως που κάποια τραγούδια μου μπήκαν μέσα στον κοινωνικό ιστό, λειτούργησαν και λειτουργούν ακόμα. Στην αδυναμία αυτή των δημιουργών πάτησε η δισκογραφία για να αναπτυχθεί… άρα φταίμε κι εμείς!

Cul.Ν.: «Συνθέτω», για σας τι σημαίνει;
Α.Μ.: Θέτω τα ηχητικά μου τοπία με πρόθεση και αγάπη, αυτό είναι με δυο λόγια. Έχει όμως πολλά επίπεδα αποσαφήνισης η λειτουργία της δημιουργίας. Σε ένα από τα πρώτα βγάζω τα του υποσυνειδήτου αρχεία που συνήθως είναι μικρές φράσεις, ήχοι προερχόμενοι απ το ηχητικό παρελθόν μου. Ακολουθεί η εξέλιξη, η αξιολόγηση, η ανίχνευση του λόγου ανασύρσεως απ’ την «αποθήκη» και συνδέονται όλα αυτά με γεγονότα ή όνειρα της ζωής. Ακολουθούν πάρα πολλά ακόμα στάδια φυσικά και μεταφυσικά που δεν είναι επί του παρόντος να  αναφερθούν.

Cul.Ν.: Που βρίσκεται για σας η ευτυχία σήμερα και που βρισκόταν στο παρελθόν;
Α.Μ.: Έζησα ευτυχής για μεγάλα διαστήματα στην ζωή μου και είμαι ευγνώμων για  αυτό. Έβρισκα την ευτυχία ακόμα και στα πιο μικρά πράγματα προφανώς γιατί ήθελα να είμαι ευτυχής. Αυτό, εδώ και χρόνια, έχει αλλάξει.

Cul.Ν.: Είστε ακόμα «πεινασμένος» για καινούργιες κατακτήσεις στον τομέα της σύνθεσης ή των συνεργασιών;
Α.Μ.: Σταμάτησα το 2006 να ασχολούμαι με οτιδήποτε. Η κιθαρωδία είναι η επίσημη παραδοχή προς τον εαυτό μου πως θέλω ξανά να ερευνήσω τα όρια μου. Ναι, είμαι εδώ και κάνω μουσική.

Cul.Ν.: Πως βλέπετε τη σύγχρονη ελληνική μουσική σήμερα; Θεωρείτε πως είναι «άξια λόγου»;
Α.Μ.: Υπάρχει μεγάλη παραγωγή μουσικής σήμερα στην χώρα μας και ελάχιστη έκδοση της. Νέο μουσικό ρεύμα, όχι δεν υπάρχει αλλά υπάρχουν νέες παρουσίες, πολύ αξιόλογες και ευλογημένες που θα βρουν πιστεύω και τον μουσικό τους δρόμο. Για την ώρα, μας περιγράφουν με αγωνία τα προβλήματα τους με την στιχουργική και τον ρυθμό περισσότερο και λιγότερο με την μουσική. Ας τους δώσουμε την ευκαιρία να κάνουν το σωστό μα και το λάθος. Έτσι προχωράει η τέχνη.

Cul.Ν.: Ποιός πρέπει να είναι ο ρόλος της μουσικής ως τέχνη, τη δύσκολη περίοδο που διανύει η χώρα μας;
Α.Μ.: Ο ίδιος ρόλος που παίζει και η προσευχή ενός αγιορείτη μοναχού, ο ίδιος ρόλος που παίζει ο ήλιος μας φωτίζοντας μας επίμονα κάθε πρωί, ο ίδιος ρόλος που παράγει το πρώτο κλάμα ενός νεογέννητου. Η ζωντανά παραγόμενη μουσική οφείλει να δώσει βοήθεια μέσω της δονήσεως να ενεργοποιηθούν τα κέντρα της ψυχής μας που βλέπουν πιο καθαρά απ’ την κοινή λογική. Άραγε υπάρχει κάποιος σήμερα που δεν νιώθει φυλακισμένος από την νέα τάξη πραγμάτων;

Cul.Ν.: Δισκογραφικά ετοιμάζετε κάτι αυτή τη περίοδο;
Α.Μ.: Έχω έτοιμη προς έκδοση την ηχογράφηση μιας συναυλίας που είχα δώσει στους Δελφούς με δικές μου συνθέσεις και αυτοσχεδιασμούς, με μόνο μια ακουστική κιθάρα. Αυτή η παραγωγή είχε τίτλο «Οι δρόμοι του μετά» και αποτελεί την πρώτη προσέγγιση ηχητικά και θεωρητικά της «κιθαρωδιας». Δεν έχω βρει ακόμα τον τρόπο εκδόσεως που να μην με προσβάλλει σαν δημιουργό. Ίσως ένας χορηγός να ήταν η λύση. Νέες εποχές, αρχαία ήθη!