Στη Σκηνή Ωμέγα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά θα παρουσιαστεί η performance «Ου Φονεύσεις», σε σύλληψη και σκηνοθεσία της σημαντικής Ελληνίδας δημιουργού Άντζελας Μπρούσκου. Η παράσταση αντλώντας υλικό από συνεντεύξεις, ποίηση, σκόρπιες φράσεις, σχόλια από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τραγούδια, και περιγραφές βίας, αναδεικνύει ζητήματα πατριαρχίας και εγείρει ερωτήματα για τη θέση της Γυναίκας. Ενώ, βασικό στόχος της δημιουργού είναι να συμβάλλει στο δημόσιο διάλογο για το ζήτημα των γυναικοκτονιών.
***
-Στο «Ου Φονεύσεις» γιατί αποφασίσατε να κινηθείτε ανάμεσα στο Θέατρο ντοκουμέντο και τη μυθοπλασία;
Είχε σημασία δανειστούμε στοιχεία από την πραγματικότητα της καθημερινότητας μας που όμως επαληθεύονται μέσα στους αιώνες καθώς μιλάμε για την βίαιη ιστορία της Γυναίκας
και όποιας θηλυκότητας.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
-Πείτε μας για την έρευνα που προηγήθηκε. Ποιές αποτέλεσαν ορισμένες πηγές σας;
Ξεκινήσαμε μια έρευνα με αφορμή το καταιγιστικό φαινόμενο των καθημερινών γυναικοκτονιών έχοντας υλικό μαρτυρίες, συνεντευξεις, την διαφήμιση,τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και φυσικά την ζωή μας και προσωπικές εμπειρίες. Ασχοληθήκαμε με την θέση της γυναίκας όσον αφορά την κοινωνία, τα στερεότυπα, την θρησκεία και τελικά την γυναίκα ως θύμα διακρίσεων εξ αιτίας του φύλου της.
-Πώς θα περιγράφατε την αισθητική της παράστασης;
Τα πρόσωπα συναντιούνται σ’ ένα άχρονο χώρο, όπου επαναπροσδιορίζονται οι δομές της κοινωνίας μέσα από τον εξουσιαστικό πυρήνα της οικογένειας σε μια συνεχή μεταμόρφωση.
-Ποιο το εννοιολογικό πλαίσιο για το ζεϊμπέκικο της παράστασης; Τι συμβολικό φορτίο κουβαλάει στα μάτια σας αυτός ο χορός;
Είναι ένας θρηνητικός χορός για την απώλεια, τον πόνο, την ήττα. Στον χορό, τα μάτια του άντρα κοιτάζουν το έδαφος αυστηρά. Και κάποτε ζητάει συγγνώμη.
Στα αρχαία χρόνια τον χόρευαν οι μανάδες και οι σύζυγοι των νεκρών πολεμιστών γύρω από το σώμα τους. Στην κατοχή και μετά συνδέθηκε με την παραγγελιά και φονικά.
Σήμερα είναι ένα αφήγημα για την «αρρενωπότητα» που πολλές φορές φτάνει στην γελοιότητα.
-Μιας και η βία είναι κομμάτι της καθημερινότητας μας, γιατί να επιδιώξει κάποιος να τη δει και στο θέατρο; Δίνεται με διαφορετικούς όρους επί σκηνής από ότι στην τηλεόραση;
Το θέατρο έχει την δύναμη να μιλάει μέσα από την μεταφορά και την ποίηση. Δεν καταναλώνει την βία ως θέαμα όπως συχνά προβάλλεται μέσα από τα μιντια. Είτε ως οικογενειακή τραγωδία, έγκλημα πάθους η άτυχη στιγμή.
Δεν εκτονώνει την όποια συναισθηματική φόρτιση ως είδηση. Εκθέτει τα γιατί, τις αιτίες, τα ερωτήματα που προκύπτουν μέσα από το μέσο του.
-Βλέπουμε αρκετούς καλλιτέχνες και θεατρικά έργα να καταπιάνονται με το θέμα της γυναικείας καταπίεσης, και τα δικαιώματά τους. Κατά τη γνώμη σας, διευρύνεται ο σχετικός δημόσιος διάλογος, ή το κοινό αυτών αποτελείται από ήδη ευαισθητοποιημένα άτομα;
Είναι σημαντικό να μιλάμε για θέματα που μας πληγώνουν και μας αφορούν δημόσια. Και μια μεγάλη ανάγκη να μην παραμένουμε θεατές.Οπότε αυτός ο διάλογος ανοίγει και γίνεται αίτημα για μια άλλη αντιμετώπιση και από την πολιτεία ωστε να θεσπιστεί και νομικά ο όρος Γυναικοκτονία.
Γιατί επιλέξατε την 6η Εντολή για τίτλο της παράστασης;
Είναι ο βασικός άξονας που διατρέχει την παράσταση και συνδέεται με την θρησκεία ως Εντολή. Ας το σκεφτούμε και αυτό εκτός από την σωτηρία της ψυχής μας.
Υπάρχει θυμός, απόγνωση πίσω από αυτό σας το καλλιτεχνικό πρότζεκτ;
Πολύ από όλα!
***
Η πρεμιέρα της παράστασης «Ου Φονεύσεις» είναι το Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2025, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά – Σκηνή Ωμέγα.
Διαβάστε επίσης:
Ου Φονεύσεις: Η παράσταση της Άντζελας Μπρούσκου για τη Γυναικοκτονία στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
