Υπόθεση
Η Αρετή είναι η μικρή και μοναδική κόρη μιας οικογένειας που έχει ακόμη 9 αγόρια. Ορφανή από πατέρα, η μάνα της και τα αδέρφια της την προσέχουν ως κόρη οφθαλμού και την κρύβουν από τα μάτια του κόσμου. Όταν φτάνει σε «ηλικία γάμου», έρχονται επενδυτές από το εξωτερικό κι ένας από αυτούς -στο πλαίσιο της συνεργασίας του με έναν από τους αδερφούς της Αρετής, τον Κωνσταντή- ζητάει να την παντρευτεί.
Η Αρετή αρνείται, ο Κωνσταντής όμως καταφέρνει να πείσει τη μητέρα και τα αδέρφια του για την οικονομική δύναμη που θα έχουν στο εξωτερικό μετά από μια τέτοια «συναλλαγή». Έτσι, αυτός ο γάμος συμφερόντων πραγματοποιείται, ενώ η μητέρα ορκίζει τον Κωνσταντή να της φέρει κοντά της την μονάκριβή της όποτε κι αν τη χρειαστεί.
Όταν το θανατικό πέφτει στο πατρικό σπίτι της Αρετής κι όλα τα αδέρφια της πεθαίνουν, η μάνα απομένει μόνη και καλεί τον Κωνσταντή από τους νεκρούς για να αναλάβει τις ευθύνες του.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Εκείνος ζωντανεύει και γίνεται βρικόλακας, ψάχνοντας να βρει την Αρετή, η οποία πλέον ζει χαρούμενη μες στα πλούτη. Η ίδια, έχοντας σχεδόν ξεχάσει τον πρότερο εαυτό και τη ζωή της, πείθεται να γυρίσει πίσω. Καθώς, όμως, επιστρέφουν στο πατρικό τους, η Αρετή συνέρχεται, ξαναθυμάται το παρελθόν της και αντιλαμβάνεται ότι ο Κωνσταντής είναι πλέον νεκρο-ζώντανος. Αποφασίζει τότε να δώσει ένα τέλος. Η Αρετή με τη μάνα της απομένουν μόνες, έχοντας πια εκείνες στα χέρια τους τα ηνία της ζωής τους. Πώς θα επιλέξουν να συνεχίσουν;
Σκηνοθετικό Σημείωμα
ΑΠΕΘΑΝΤΟ, δηλαδή στοιχειωμένο, χωρίς ψυχή, που για να ζήσει πρέπει να πίνει αίμα. Ο τίτλος είναι συμβολικός και εμπνευσμένος από την πλοκή της παραλογής του Νεκρού Αδερφού, της πρώτης ελληνικής ιστορίας που αναφέρεται στην έννοια του βρυκόλακα.
Μέσα στο έργο η παραλογή ακούγεται αυτούσια, ενώ ο λόγος του κειμένου είναι αιχμηρός, με πολλά ειρωνικά και κωμικά στοιχεία, μαύρο χιούμορ και διακειμενικές αναφορές.
Με την συγγραφική ομάδα προσεγγίσαμε τον μύθο δίνοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στο πρόσωπο της μάνας και της κόρης. Το αρχικό κείμενο αναφέρεται σε μια εποχή, στην οποία η θέση της γυναίκας είναι κοινωνικά κατώτερη από αυτή του άντρα. Με αφορμή αυτό το γεγονός, αναρωτηθήκαμε τί συμβαίνει σήμερα. Έχει πραγματικά αλλάξει κάτι από τότε; Μέσα από την επαναδιαπραγμάτευση του μύθου στοχεύσαμε στην ανάδειξη της διαχρονικότητας και της καθολικότητας της προβληματικής θέσης που κατέχει η γυναίκα στην κοινωνία, όπως φανερώνεται από το ίδιο το έργο.
Κεντρικά ζητήματα που θίγονται επίσης στην παράσταση είναι τα σύγχρονα πολιτικά αδιέξοδα, η τωρινή δυστοπική κατάσταση της πανδημίας και ο ρόλος του πολιτικού συστήματος σε όλα αυτά. Απέθαντο είναι το ίδιο το σύστημα, ένα βαμπίρ που μας πίνει το αίμα. Έχουμε άραγε μεταβεί σε μια νέα εποχή κι αν όχι τότε θα το προσπαθήσουμε;
Ταυτότητα παράστασης
Κείμενο: Φώτης Δούσος – Ιωάννα Λιούτσια – Αλέξανδρος Ράπτης
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Ράπτης
Δραματολόγος: Δημήτρης Καλακίδης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Χριστίνα Μπακαστάθη
Σκηνογραφία – Ενδυματολογία: Κατερίνα Χατζοπούλου
Κίνηση: Μίκα Στεφανάκη, Αλέξανδρος Ράπτης
Χορογραφίες: Μίκα Στεφανάκη
Μουσική: Γιώργος Δούσος
Βίντεο – Εικαστική Σύνθεση: Βασίλης Σελιμάς
Video Mapping – Φωτισμοί: Αποστόλης Κουτσιανικούλης
Φωτογραφίες: Δώρα Καλακίδου – Αποστόλης Κουτσιανικούλης
Trailer: Δώρα Καλακίδου
Βοηθός Παραγωγής: Εύα Σαμουηλίδου
Επικοινωνία: Γεωργία Ζούμπα
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Ελένη Ευθυμίου (βίντεο), Ανδρομάχη Μακρίδου, Γιώργος Σοφικίτης, Δανάη Τίκου
Παραγωγή: Hippo Theatre Group