Πρόκειται για την πρώτη μεγάλη έκθεση του καταξιωμένου ζωγράφου στο νησί των Ιπποτών και μάλιστα σ έναν τόσο καλαίσθητο χώρο, που αναδεικνύει τις τάσεις της ελληνικής ζωγραφικής και διηγείται μέσω της τέχνης την σύγχρονη ιστορία της Ελλάδος των τελευταίων 100 και πλέον χρόνων. Την επιμέλεια της έκθεσης έχει η κριτικός και ιστορικός τέχνης Αθηνά Σχινά.
Η έκθεση παρουσιάζει αντιπροσωπευτικά έργα του τρόπου εργασίας που ο Παύλος Σάμιος υιοθέτησε τα τελευταία επτά χρόνια. Πρόκειται για έργα που αναδεικνύουν την ερωτική σχέση του καλλιτέχνη με την ίδια τη ζωγραφική, αλλά και με τη θεματολογία του. Παράλληλα η έκθεση κάνει μια μικρή αναδρομή στη δουλειά του εικαστικού καλλιτέχνη, παρέχοντας μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα του συνόλου του έργου του.
Στην πρώτη ενότητα έργων της έκθεσης ο Παύλος Σάμιος μας αποκαλύπτει την ιδιαίτερη σχέση που αναπτύσσει ο ζωγράφος με το μοντέλο του. Σε μια δημιουργική αντίστιξη επισκέπτεται νοητά τα ατελιέ κορυφαίων δασκάλων της τέχνης και δημιουργεί ένα νέο έργο που μεταφέρει στο θεατή τη μαγεία της ζωγραφικής έμπνευσης που γεννά στον ζωγράφο η θέα του μοντέλου του
«Όλοι οι ζωγράφοι πριν από μένα, όλοι ανεξαιρέτως, έχουν καταγράψει αυτήν την μαγική σχέση με το μοντέλο τους από τον Βελάσκεθ ως τον Κουρμπέ και στις μέρες μας ο Πικάσο. Ασταμάτητα μας έδωσαν εικόνες από τις πιο προσωπικές τους στιγμές, που μόνοι τους, ολομόναχοι, βρέθηκαν μπροστά στην ίδια τη ζωγραφική για μεγάλα χρονικά διαστήματα, ξεκινώντας από το κινητήριο ερέθισμα που τους έδωσε το μοντέλο τους», λέει ο ίδιος ο Παύλος Σάμιος, αναφερόμενος σ αυτήν την ενότητα δουλειάς του.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Στη δεύτερη ενότητα έργων που περιλαμβάνει η έκθεση παρουσιάζονται έργα στα οποία ο ζωγράφος ανατρέχει στην Κυκλαδική εποχή για να κάνει ένα άλμα στο χρόνο και να φτάσει στις μέρες μας, αποδεικνύοντας το πόσο διαχρονικό σύμβολο είναι το γυναικείο γυμνό. Μια δυναμική εικαστική συνομιλία που ξεπερνά τα όρια του χρόνου και αναδεικνύει το γυμνό ως αιώνιο σύμβολο ερωτισμού και δημιουργίας.
«Ο Πικάσο και ο μοντερνισμός, η κλασική αναπαραστατική, η βυζαντινή κατάργηση της προοπτικής. Έκπληξη; Ο Παύλος Σάμιος φέρνει έναν κατεξοχήν «ανατολικό» τρόπο (Βυζάντιο) σ έναν κατεξοχήν δυτικό θέμα (πορτρέτο, γυμνό) και καταφέρνει και τα συνθέτει», γράφει ο ιστορικός τέχνης Θανάσης Μουτσόπουλος.
«Με τη ζωγραφική παράδοση του τόπου μας, τη βυζαντινή και την αρχαία, επανατοποθετεί στο έργο του το πρόβλημα των σχέσεων με το παρελθόν, όχι στο επίπεδο της στείρας νοσταλγίας, αλλά σε εκείνο της πίστης και της συνειδητοποίησης ότι ο καλλιτέχνης είναι αποδέκτης και συγκοινωνός της πολιτισμικής κληρονομιάς του», γράφει η ιστορικός τέχνης Όλγα Μεντζαφού Πολύζου.
«Η εποχή που με έχει επηρεάσει περισσότερο είναι η βυζαντινή, μια κι έχω ασχοληθεί πολύ μαζί της από μικρός, πριν τη Σχολή Καλών Τεχνών», λέει ο Παύλος Σάμιος και συνεχίζει: «Η γαλλική σχολή επίσης μου έχει δώσει πολλά, εννοώ τον ιμπρεσιονισμό. Από τον εικοστό αιώνα, ο πρώτος που με τράνταξε στα 17 μου χρόνια ήταν ο Πικάσο. Νομίζω ότι αυτόν τον κουβαλάω μέσα μου σαν αντίβαρο για το πού πρέπει να φτάσω σαν καλλιτέχνης. Πολλά χρωστάω επίσης στους δασκάλους μου, τον Νίκο Νικολάου, που με δίδαξε να βλέπω τα μυστικά των αρχαίων Ελλήνων και τον Γιάννη Μόραλη, που με έμαθε τα περί φωτός, τα περί της σύνθεσης κι όλα τα τερτίπια της ζωγραφικής. Επίσης σε ό,τι αφορά τη μοντέρνα τέχνη και τις προεκτάσεις της.»
Στην τρίτη ενότητα γίνεται μια μικρή αναδρομή στο εικαστικό έργο του Παύλου Σάμιου, που δίνει μια πιο αντιπροσωπευτική εικόνα της πορείας του στην τέχνη.