Μια ανάσα πριν από τον Νοέμβριο, σε μια ιδιαίτερα βροχερή και χειμωνιάτικη ημέρα, την Πέμπτη (31/10) βρέθηκα στο Piraeus 117 Academy για να παρακολουθήσω την πρώτη από τις δύο εμφανίσεις -σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη- των Φινλανδών Apocalyptica στη χώρα μας, οι οποίες διεξάγονται στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής τους περιοδείας «Plays Metallica by Four Cellos». Η περιοδεία αυτή είναι αποκλειστικά αφιερωμένη στους Metallica και συγκεκριμένα, στο περίφημο ομότιτλο ντεμπούτο άλμπουμ των Apocalyptica που κυκλοφόρησε το 1996 με διασκευές των κομματιών του αμερικάνικου heavy metal συγκροτήματος.
Το σκηνικό με τον άδειο χώρο και τον λιγοστό κόσμο που είχε μαζευτεί από νωρίς, άλλαξε ραγδαία με τον πολύ κόσμο να γεμίζει σχεδόν την αίθουσα λίγο πριν την έναρξη της συναυλίας. Περίπου 5 λεπτά μετά τις 9.30, όλα τα φώτα του χώρου έσβησαν, αφήνοντας μόνο τους προβολείς της σκηνής αναμμένους, και οι Σκανδιναβοί rockers έλαβαν τις θέσεις τους κατά την τυπική διάταξη που εμφανίζονται, με τον Paavo Lötjönen να είναι τοποθετημένος στο δεξί άκρο της σκηνής δίπλα στον Eicca Toppinen και τον Perttu Kivilaakso να στέκεται στην αριστερή μεριά της σκηνής μαζί με τον Lauri Kankkunen, τον 29χρονο πρώτο τσελίστα της Συμφωνικής Ορχήστρας του Ελσίνκι ο οποίος, μετά την αποχώρηση του Antero Manninen, προστέθηκε στο συγκρότημα τον περασμένο Απρίλιο για την ολοκλήρωση της περιοδείας.
Με τον Toppinen να επιδίδεται σε ένα από τα πρώτα solo της βραδιάς, το set ξεκίνησε δυναμικά με το «Enter sandman» το οποίο διαδέχτηκε το «Master of puppets», μια πολύ όμορφη -με έντονες αυξομειώσεις στον ρυθμό και την ένταση- διασκευή ενός κομματιού που, όπως έχει δηλώσει ο τραγουδιστής και κιθαρίστας των Metallica, James Hetfield, πραγματεύεται την επιρροή των ναρκωτικών στη ζωή ενός ανθρώπου, τα οποία αλλάζουν εντελώς τη δυναμική ελέγχου των ενεργειών του.
Στη συνέχεια, με το «Harvester of sorrow» και τον Kivilaakso να αναλαμβάνει τα solo του κομματιού, άρχισε να παρουσιάζεται το ταλέντο του, προμηνύοντας αυτά που θα ακολουθούσαν. Στο επόμενο κομμάτι του setlist, «The unforgiven», όλοι οι τσελίστες επιδόθηκαν στον ρόλο του σολίστ, εναλλάξ σε διαφορετικά τμήματα του τραγουδιού, με τον Kankkunen να αναλαμβάνει την αρχή και σε συνδυασμό με τον κόκκινο φωτισμό της σκηνής, πολύ γρήγορα δημιουργήθηκε μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα στην οποία ο κόσμος συμμετείχε τραγουδώντας υπό τον ήχο των τσέλο. Ακολούθησε μια μικρή εισαγωγή από τον Toppinen ο οποίος, θέλοντας να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της μπάντας για τη στήριξη του κόσμου στη μακρόχρονη πορεία της, τόνισε τον ρόλο που έχουν διαδραματίσει οι φαν του συγκροτήματος στη διαφορετική τροπή που πήρε η μουσική τους καριέρα μετά από την κυκλοφορία του πρώτου τους άλμπουμ, για το οποίο οι ίδιοι είχαν ορίσει σαν επιτυχία το να καταφέρουν να πουλήσουν χίλια αντίτυπα, ενώ η παγκόσμια επιτυχία και οι πωλήσεις που καταγράφηκαν, άλλαξαν τα δεδομένα αυτά.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Οι ρυθμοί ανέβηκαν ξανά με το «Sad but true» και ο παραμορφωμένος ήχος από τα πετάλια του Kivilaakso έκανε πολύ κόσμο να παρασύρεται από την μουσική και να κινείται ρυθμικά. Με τους Φινλανδούς όρθιους να αλλάζουν συνεχώς θέση στη σκηνή, απολαύσαμε τα θαυμάσια «Creeping death», «Wherever I may roam» και «Welcome home (Sanitarium)», με το τελευταίο κομμάτι να αποτελεί μια από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς, με «πρωταγωνιστή» τον Kankkunen. Με την εκφραστικότητά του και την άρτια τεχνική του, ο νεαρός τσελίστας, μέσα από αυτή τη συγκλονιστική διασκευή του κομματιού, έδειξε ότι στέκεται επάξια δίπλα στους υπόλοιπους μουσικούς και με αυτό τον τρόπο, το πρώτο μέρος του set ολοκληρώθηκε ιδανικά σε ένα πολύ όμορφο κλίμα.
Έπειτα από ένα 5λεπτο διάλειμμα για μερικές τροποποιήσεις στη σκηνή και με την εμφάνιση ενός επιβλητικού drum set που προανήγγειλε την έλευση του Mikko Sirén, απολαύσαμε την εκπληκτική διασκευή της power μπαλάντας «Fade to black», με τον κόσμο να τραγουδάει, πλήρως απορροφημένος από το μοναδικό θέαμα που προσέφεραν οι Apocalyptica. Το εξαιρετικό ξεκίνημα του δεύτερου μέρους συνεχίστηκε στο ίδιο υψηλό επίπεδο με το κομμάτι «For whom the bell tolls» με τους τσελίστες, στην αρχή του τραγουδιού, να είναι συγκεντρωμένοι γύρω από τα ντραμς, με τις πλάτες τους στραμμένες προς το κοινό και στη συνέχεια, να κινούνται διαρκώς πάνω στη σκηνή.
Στο δεύτερο μέρος της συναυλίας, είχε αναλάβει δράση ως επί το πλείστον ο Kivilaakso ο οποίος, πέρα από εξαιρετικός μουσικός, είναι ιδιαίτερα επικοινωνιακός και διαθέτει πολύ χιούμορ. Ένα από τα επόμενα τραγούδια του setlist ήταν το «Orion», μια σύνθεση την οποία ο Toppinen χαρακτήρισε ως αριστούργημα και μας είπε πως ήταν ένα από τα πρώτα heavy metal κομμάτια που άκουσε και του κίνησαν το ενδιαφέρον για το μουσικό αυτό είδος, ενώ ακολούθησε το εκπληκτικό «Escape», ένα κομμάτι που το συγκρότημα είχε να παρουσιάσει ζωντανά πάνω από 20 χρόνια, πιθανότατα λόγω της πολυπλοκότητας της σύνθεσης. Μια ωραία «πινελιά» στη σκηνική παρουσία της μπάντας κατά το κλείσιμο του κομματιού ήταν το τέλεια συγχρονισμένο head banging των Kivilaakso και Toppinen το οποίο έκανε πολλούς να αντιδράσουν με επιφωνήματα θαυμασμού και να χαμογελάσουν.
Η συνέχεια με το «Battery» και το «Seek & Destroy» που περιελάμβανε και ένα snippet από το «Thunderstruck» των AC/DC, ξεσήκωσαν για τα καλά το αθηναϊκό κοινό, τόσο με τη γεμάτη ενέργεια και πάθος ερμηνεία των μουσικών που έπαιζαν ασταμάτητα -άλλοτε γονατισμένοι στη σκηνή και άλλοτε κρατώντας το τσέλο ανάποδα στην πλάτη- όσο και με τα ψυχεδελικά solo στα οποία επιδόθηκαν. Καθώς αυτά τα δύο κομμάτια ήταν τα τελευταία τραγούδια του setlist, ο κόσμος, ενθουσιασμένος, ήθελε να ακούσει περισσότερα τραγούδια και κάλεσε και πάλι στη σκηνή το συγκρότημα για ένα encore. Εξάλλου, από μια τέτοια βραδιά δεν θα μπορούσαν να λείψουν οι πολύ όμορφες διασκευές των κομματιών «Nothing else matters» και «One» που ολοκλήρωσαν ιδανικά την εξαιρετική εμφάνιση του συγκροτήματος, με το τελευταίο κομμάτι να συνοδεύεται από ένα ενθαρρυντικό μήνυμα του Toppinen για την ανάγκη αγάπης και φροντίδας προς τον ίδιο μας τον εαυτό και τους συνανθρώπους μας.
Η εμφάνιση των Φινλανδών με ένα ισορροπημένο setlist και την προσθήκη των ντραμς στο κατάλληλο σημείο της βραδιάς, διατήρησε αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού, που τραγουδούσε τους στίχους σχεδόν όλων των κομματιών, ενώ ο εξαιρετικός φωτισμός συμπλήρωνε άψογα τις μελωδίες ώστε να δημιουργείται η κατάλληλη ατμόσφαιρα κάθε στιγμή. Με κυρίαρχες φιγούρες τους εξαιρετικούς μουσικούς και επίκεντρο τα τραγούδια ενός από τα καλύτερα heavy metal συγκροτήματα όλων των εποχών, το κοινό είχε την ευκαιρία να απολαύσει ένα μοναδικό μουσικό θέαμα με αμέτρητα solo που σε άφηναν άφωνο μπροστά στη δεξιοτεχνία, τη δημιουργικότητα και το πάθος των μουσικών, οι οποίοι, εξ αρχής κατάφεραν να αναπτύξουν μια μοναδική σχέση με το κοινό.
Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που οι Apocalyptica δημιουργήθηκαν αρχικά, ως ένα κουαρτέτο εγχόρδων που ήθελε να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ κλασσικής και metal μουσικής, αλλά, στην πορεία, υιοθετώντας ένα νέο, ξεχωριστό μουσικό στυλ με στοιχεία thrash, progressive και symphonic metal, άλλαξαν τα δεδομένα στο ορχηστρικό rock και απέκτησαν εκατομμύρια φανατικούς θαυμαστές στον πλανήτη.
Κεντρική φωτογραφία θέματος: ©Chronis Perrakis Smileorwhatever
