Την Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013 στο Φουαγέ του θεάτρου Ολύμπια θα παρουσιαστεί Η κυρία του σεληνόφωτος του Γιώργου Σισιλιάνου, στο πλαίσιο του Κύκλου Όπερας.
Η μονόπρακτη όπερα Η κυρία του σεληνόφωτος ενός από τους σημαντικότερους συνθέτες της ελληνικής μουσικής πρωτοπορίας, του Γιώργου Σισιλιάνου (1920-2005), βασίζεται στο γνωστό σκηνικό ποίημα του Γιάννη Ρίτσου Η σονάτα του σεληνόφωτος. Είναι γραμμένη για μεσόφωνο και μικρό ενόργανο σύνολο.
Στο έργο, μια ηλικιωμένη γυναίκα μιλάει σε έναν νέο ένα ανοιξιάτικο βράδυ. Εκείνος παραμένει αμίλητος. Ο σπαρακτικός της μονόλογος φέρνει στην επιφάνεια ανεκπλήρωτες επιθυμίες, την ανάγκη της επικοινωνίας, αλλά και τη ματαίωσή της, τον ίλιγγο του υπαρξιακού κενού και τη μοναξιά. Στο τέλος η εξομολόγηση καταλήγει σ’ ένα ανεπίδοτο γράμμα…
Σημείωμα του σκηνοθέτη
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Πάει αρκετός καιρός που η φίλη και συνεργάτης Μαρία Μαρκέτου μού μιλούσε με αγάπη και θαυμασμό για το έργο του Γιώργου Σισιλιάνου Η κυρία του σεληνόφωτος -το οποίο είναι βασισμένο στο πασίγνωστο σκηνικό ποίημα του Γιάννη Ρίτσου- και για τη συνεργασία της με το συνθέτη. Με μεγάλη χαρά, λοιπόν, δέχτηκα όταν μου ζήτησε η Εθνική Λυρική Σκηνή στα μέσα του φετινού Οκτώβρη να αναλάβω τη σκηνοθεσία του έργου στο πλαίσιο των εκδηλώσεων στο Φουαγέ του Θεάτρου και συγκεκριμένα στον κύκλο όπερας.
Διαβάζοντας το έργο ανακάλυψα ότι ο Σισιλιάνος, εκτός του αναμφισβήτητου μουσικού ταλέντου, διέθετε εξαιρετική δραματολογική και θεατρική αίσθηση και γνώση. Αποφάσισα αμέσως ότι το έργο θα πρέπει να παρουσιαστεί στην εκδοχή που παρουσιάστηκε στο Ανοιχτό Θέατρο το 1991, δηλαδή με αφηγητή, μια φωνή (μεσόφωνος), ηθοποιό και ένα βουβό πρόσωπο (νέος). Καταλληλότερη θεώρησα τη μορφή μονόπρακτης όπερας, αντί αναλογίου, προσαρμοσμένης στην ιδιαιτερότητα, αλλά και τις δυσκολίες του χώρου. Είχα τη τιμή και τη χαρά η Ρένη Πιττακή να δεχτεί να αναλάβει το μέρος της ηθοποιού.
Παράλληλα, όμως, έπρεπε να αντιμετωπίσω ένα μεγάλο πρόβλημα. Δεν υπήρχε καμία ηχογράφηση του έργου, παρά μόνο ένα μονόλεπτο απόσπασμα από το Αρχείο της ΕΡΤ στο διαδίκτυο! Όλες οι προσπάθειες ανεύρεσης -και ήταν πολλές- ήταν άκαρπες. Έτσι, αρχίσαμε να στήνουμε το έργο με τη Μαρία Μαρκέτου να μου τραγουδάει το μέρος της, ενώ εγώ «διάβαζα» την παρτιτούρα ψάχνοντας να βρω ύφος, μουσική γραμμή, παύσεις που θα συνόδευαν το λόγο της ηθοποιού και την κίνηση του νέου.
Δεν ήταν παρά στο τέλος Νοέμβριου που στη πρώτη μουσική πρόβα μού αποκαλύφθηκε αυτό το θαυμάσιο έργο. Για όλους εμάς τους συνεργάτες αυτή η παράσταση αποτέλεσε μια πολλαπλή πρόκληση την όποια αντιμετωπίζουμε με αγάπη, θαυμασμό και σεβασμό στο έργο των δυο μεγάλων δημιουργών: του Γιώργου Σισιλιάνου και του Γιάννη Ρίτσου.
