Αποστολία Παπαδαμάκη: Η τέχνη είναι ένας πνευματικός σύντροφος για όλη μας τη ζωή

Το θέατρο Κάππα φιλοξενεί για δεύτερη χρονιά την παιδική παράσταση του Τάσου Ιωαννίδη με τίτλο «Λάχανα και χάχανα the musical»…

… σε σκηνοθεσία Αποστολίας Παπαδαμάκη. Το έργο έκανε πετυχημένη πρεμιέρα την Κυριακή 14 Οκτωβρίου και παρουσιάζεται κάθε Κυριακή, για τους μικρούς –και όχι μόνο- θεατές του. Το www.culturenow.gr είχε την ευκαιρία να «ανακρίνει» τη σκηνοθέτιδα του έργου Αποστολία Παπαδαμάκη, η οποία απάντησε με ευχαρίστηση στις ερωτήσεις μας.

Συνέντευξη: Νώντας Δουζίνας




Culturenow.gr: Αφορμή αυτής της συνέντευξης, είναι η παιδική παράσταση με τίτλο «Λάχανα και χάχανα» που σκηνοθετείτε. Θα θέλατε να μας δώσετε μια δική σας οπτική για το έργο;
Αποστολία Παπαδαμάκη: Είναι μια μικρογραφία ή μια παραβολή αν θέλετε, μιας κοινωνίας που μοιάζει με την δική μας αλλά είναι γεμάτη ανατροπές που όλοι ευχόμαστε να συμβούν. Οι τρείς μικροί ήρωες (Ατσίδας, Χαχανένια, Λαχανίδας) ενώνουν τις δυνάμεις τους για να σώσουν την Λαχανοχαχανοχώρα από τον κακό Φαταουλίδα που θέλει να ελέγχει όλα τα παιδιά της χώρας μέσω των κινητών τηλεφώνων που τους χαρίζει, με στόχο να γίνει ο πιο πλούσιος κι ο πιο ισχυρός άνθρωπος της χώρας. Οι τρείς μικροί ήρωες χρησιμοποιώντας την φαντασία τους , ακούγοντας το ένστικτό τους και καλλιεργώντας την συναισθηματική τους νοημοσύνη, τον βάζουν να υπογράψει το Λαχανομνημόνιο, ένα μνημόνιο που διασφαλίζει ότι τα σχολεία θα λειτουργούν, η τέχνη (ζωγραφική, μουσική, χορός, τραγούδι) θα διδάσκεται παντού, η χρήση της τεχνολογίας θα γίνεται προς όφελος των ανθρώπων και ότι οι κάτοικοι της χώρας θα συνεργάζονται μεταξύ τους για το κοινό καλό…Είναι ότι εύχομαι να συμβεί στην Ελλάδα του σήμερα. Η οικονομική κρίση μας έχει κάνει ένα μεγάλο καλό. Αρχίσαμε να βλέπουμε τον άνθρωπο δίπλα μας και να δημιουργούμε εθελοντικές ομάδες που προσφέρουν στους συνανθρώπους τους.

Cul.N.: «Η μουσικοθεατρική παράσταση «Λάχανα και χάχανα The Musical» πραγματεύεται δύο «φαινομενικά» αντίθετους πόλους: την Τέχνη και την Τεχνολογία, και πώς αυτοί συγκρούονται ή συνομιλούν κατά τη διάρκεια της μαθησιακής διαδικασίας». Πόσο αντίθετες είναι όμως στην πραγματικότητα η Τέχνη και η Τεχνολογία;
Α.Π.: Όλοι γνωρίζουμε πώς η τέχνη χρησιμοποιεί την τεχνολογία ως ένα νέο μέσο έκφρασης. Αναφερόμαστε όμως στον τρόπο που ενήλικες καλλιτέχνες παντρεύουν αυτούς τους δύο πόλους και ως επί το πλείστον μιλάμε για την δύναμη της εικόνας. Για τα παιδιά όμως αποτελεί μια πολύ εύθραυστη ισορροπία και ένα μεγάλο ερώτημα της εποχής μας που προβληματίζει γονείς και εκπαιδευτικούς. Το ζητούμενο είναι η ανάπτυξη της φαντασίας και της συναισθηματικής έκφρασης. Εάν η χρήση της τεχνολογίας βαδίζει παράλληλα με φυσικές δραστηριότητες μάθησης (παιχνίδι, τραγούδι, κίνηση , κατασκευές) αλλά και παράλληλα με την ηλικία των παιδιών, τότε υπάρχει μια ισορροπία στην σχέση του παιδιού με την τεχνολογική πρόοδο και το παιδί μαθαίνει από μόνο του να επιλέγει πόση χρήση θα κάνει.

Cul.N.: Ποιους γνωστούς χαρακτήρες θα «γνωρίσουν» τα παιδιά μέσω της παράστασης; 
Α.Π.: Τον Ατσίδα, που είναι ένας μικρούλης της Α’ δημοτικού που βασίζεται στο ένστικτό του και έχει συνεχώς μεταφυσικά ερωτήματα όπως: Τι είναι σύμπαν;
Την Χαχανένια , που είναι ένα κοριτσάκι της Δ’ δημοτικού με θετική σκέψη για όλους τους ανθρώπους, πίστη στο κοινό καλό και αισιοδοξία για το μέλλον.
Τον Λαχανίδα, ένα αγόρι της Ε’ δημοτικού που ασχολείται με τους υπολογιστές, είναι μαθηματικό μυαλό και αναλύει τα πάντα.
Τον κακό Φαταουλίδα, ο οποίος έγινε κακός γιατί δεν πραγματοποιήθηκε το όνειρο της ζωής του, που ήταν να γίνει τραγουδιστής της Όπερας, που όταν όμως ξαναβρίσκει την χαμένη του φωνή, γίνεται καλός.
Την καλή νεράιδα, που είναι η φωνή που έχουμε μέσα μας και μας οδηγεί στο να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας.

Cul.N.: Ποιος ήταν ο αντικειμενικός σας σκοπός, όταν αρχίσατε να σκέφτεστε τον τρόπο με τον οποίο θα δομήσετε την παράσταση; 
Α.Π.: Να δημιουργήσω μια παράσταση με πολύ υψηλή ποιότητα τόσο στην δραματουργία όσο και στην υποκριτική και στην κίνηση.
Να επιλέξω τους ηθοποιούς και τους χορευτές με πολύ υψηλό κριτήριο όσον αφορά το ταλέντο και την τεχνική τους, αλλά και με υψηλό κριτήριο όσον αφορά την ικανότητα τους να συνεργάζονται και να δημιουργούν ομάδα. Να είμαι ευφάνταστη και έντιμη απέναντι στο παιδικό κοινό, που θεωρώ πιο δύσκολο και πιο απαιτητικό από το κοινό των ενηλίκων. Να αγγίξω τις παιδικές ψυχές και να τους μεταδώσω τα μηνύματα του έργου με φαντασία, φτιάχνοντας μια παράσταση όχι μόνο οπτικοακουστική αλλά και βιωματική, δημιουργώντας πολλές διαδραστικές σκηνές. Να συνδυάσω με ισορροπία τις τέχνες (θέατρο, χορός, μουσική, εικαστικά).

Cul.N.:  Πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι εκτός από σκηνοθέτιδα είστε και χορογράφος;
Α.Π.: Πολύ σημαντικό γιατί γνωρίζω το σώμα και υποστηρίζω ότι ο ηθοποιός είναι και χορευτής, ο λόγος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το σώμα. Ο χορευτής είναι και ηθοποιός εφόσον η χορογραφία είναι ένα μέσον μετάδοσης μηνυμάτων μέσω της κίνησης. Ως δημιουργός προσωπικών χορογραφικών έργων πάντα αισθανόμουν και σκηνοθέτης αφού έπρεπε να οραματιστώ από το μηδέν μια παράσταση. Η μακροχρόνια ενασχόληση μου όμως στο θέατρο ως χορογράφος δίπλα σε σκηνοθέτες όπως ο Δημήτρης Μαυρίκιος, η Λυδία Κονιόρδου και ο Jan Fabre, ήταν πολύτιμη και μου έδωσε γνώσεις για την σκηνοθεσία.

Cul.N.: Η παράσταση χαρακτηρίζεται ως μουσικοθεατρική. Σε ποιο ποσοστό είναι μουσική και σε ποιο είναι θεατρική; 
Α.Π.: Σε ίσο ποσοστό. Η μουσικότητα της γλώσσας και ο ρυθμός κυριαρχεί στην υποκριτική και η μετάδοση σαφών μηνυμάτων μέσω της κίνησης κυριαρχεί στις χορογραφίες (και όχι μόνο η αισθητική φόρμα).

Cul.N.: Ποιο μήνυμα θέλετε να περάσετε στα παιδιά που θα δουν την παράσταση και θα ακούσουν τα τραγούδια;
Α.Π.: Να μεταδώσω στα παιδιά  ότι:
Η τέχνη, ανεξάρτητα από το αν ασχολούμαστε επαγγελματικά με αυτήν η όχι, είναι ένας πνευματικός σύντροφος για όλη μας τη ζωή. Μας ευαισθητοποιεί τόσο στις δικές μας ανάγκες όσο και στις ανάγκες των άλλων.
Με κατανόηση, εμπιστοσύνη και πίστη στην δύναμη της ομάδας μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα!

Cul.N.: Στη μάχη μεταξύ της σκηνοθέτιδας και της χορογράφου Αποστολίας, ποια επικρατεί; 
Α.Π.: (χαμογελώντας ) Η σκηνοθέτιδα μάλλον…!

Cul.N.: Ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον;
Α.Π.: Τον τελευταίο καιρό ασχολούμαι με σόλο περφόρμανς που κάνω εγώ η ίδια. Αυτή η σειρά έργων που λέγονται  «A place to be» και θα παρουσιαστεί σε διάφορα μέρη εκτός Ελλάδος, ξεκίνησε από το Εθνικό θέατρο τον Μάιο που μας πέρασε, όπου έκανα μια σειρά θεατρικών θανάτων φορώντας διαφορετικά κοστούμια από το βεστιάριο του θεάτρου και αναμίχθηκα με τους μετανάστες που βρίσκονται σε όλη την περιοχή γύρω από το κτίριο Τσίλερ, μεταδίδοντας το μήνυμα ότι το θέατρο ανήκει σε όλους, η τέχνη ανήκει σε όλους.

Ετοιμάζω μια αντίστοιχη περφόρμανς–διαδραστική με το κοινό για το C.A.M.P στα μέσα Νοεμβρίου.

Τον Μάρτιο του 2013 ξεκινάω μια  συνεργασία που θα κρατήσει περίπου ένα χρόνο με το κέντρο Simya Arts  της Κωνσταντινούπολης και το κέντρο Dramosteatras στο Βίλνιους της Λιθουανίας, που αφορά κυρίως εκπαίδευση ηθοποιών και χορευτών στον αυτοσχεδιασμό σε σχέση με τα αρχέτυπα των πολιτισμών και πως αυτά εμφανίζονται στις παραστατικές τέχνες.