Με μία βεντάλια δράσεων που φέρει τον τίτλο «Γεφυρώνοντας τις διαφορετικότητες», το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά συμμετέχει στο «Άνοιγμα στην πόλη», το νεότευκτο θεσμό του Φεστιβάλ Αθηνών. Εντός αυτού του πλαισίου, η χορογράφος-σκηνοθέτις Αποστολία Παπαδαμάκη, παρουσιάζει μία ολονυκτία-παράσταση με θέμα: «Πώς μας βλέπει ο Θεός; Τι νομίζουμε ότι πιστεύει για εμάς;».
Η Αποστολία Παπαδαμάκη, είναι αναμφισβήτητα μία από τις πιο χαρισματικές χορογράφους της γενιάς της, η οποία πειραματίζεται διαρκώς, αναζητώντας πάντα κάποια καινούργια συνθήκη. Διεθνώς αναγνωρισμένη, με ένα αξιοζήλευτο βιογραφικό που περιλαμβάνει, ανάμεσα σε άλλα, σπουδές στη Νέα Υόρκη (Υπότροφος Ιδρύματος Ωνάση, Ιδρύματος Γουλανδρή, Merce Cunningham), πολυάριθμα χορογραφικά έργα, σημαντικά βραβεία, σπουδαίες συνεργασίες εντός και εκτός συνόρων, αλλά και ιδιαίτερες εμπειρίες όπως: η Τελετή Έναρξης των Παραολυμπιακών Αγώνων και η πρώτη υποβρύχια παράσταση.
Χρησιμοποιώντας όλες τις τεχνικές που έχει κατακτήσει στα 25 χρόνια που ασχολείται με την τέχνη, στο τελευταίο της εγχείρημα προετοιμάζει το κοινό για μία “βουτιά” στο σύμπαν του κοινού ύπνου και των κοινών ονείρων. 50 θεατές-πρωταγωνιστές, καλούνται να αλληλεπιδράσουν και να εγκαθιδρύσουν μια βαθιά ανθρώπινη επαφή μέσα από την τέχνη για μια ολόκληρη νύχτα. Οι ίδιοι θα μοιραστούν την εμπειρία του ύπνου πάνω στην θεατρική σκηνή σε ένα υπερβατικό δικό τους δημιούργημα, από το βράδυ έως το πρωί, ενώ 200 επισκέπτες-θεατές θα τους συναντήσουν και θα διαδράσουν μαζί τους λίγο πριν τα μεσάνυχτα…
Εάν η παραπάνω περιγραφή σας έχει ήδη εξάψει το ενδιαφέρον, μπορείτε να μάθετε περισσότερα γι’ αυτή τη μοναδική εμπειρία στη συνέντευξη που μας παραχώρησε η δραστήρια και ιδιαιτέρως “ανήσυχη” δημιουργός.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
– Πείτε μας, καταρχήν, πώς προέκυψε η ιδέα για τις παραστάσεις ύπνου;
Κάποια στιγμή άρχισα να νιώθω ότι δεν αντέχω άλλο να έχω τους θεατές στη καρέκλα. Επιπλέον, ξεκίνησα να αναζητάω αυτό που λέγεται “site-specific performance”, παραστάσεις δηλαδή που καθορίζονται από τον χώρο που γίνονται. Είτε πρόκειται για ένα μουσείο, έναν αρχαιολογικό τόπο, ένα θέατρο που έχει μία ιστορική μνήμη, ένα θέατρο με καινούργια αλλά πολύ ισχυρή μνήμη (όπως η Στέγη), είτε για ένα λιμάνι.
Ξεκίνησα λοιπόν τη σειρά παραστάσεων “The dream series”. Η πρώτη δόθηκε στο Μουσείο Βορρέ, ανάμεσα στα εκθέματα του Γιάννη Σπυρόπουλου, η δεύτερη στη Κεντρική Σκηνή της Στέγης, στα πλαίσια του «Ypnos Project», και η τρίτη είναι αυτή που θα πραγματοποιηθεί στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά, με τίτλο «In the Eyes of God».
– Ποια ήταν η ανταπόκριση στις δύο προηγούμενες παραστάσεις ύπνου;
Η συμμετοχή των θεατών ήταν συγκινητική. Το άνοιγμα ψυχής, δημιουργικότητας, συναδελφικότητας, συλλογικής δράσης, είναι κάτι που πιστεύω πως το έχει ανάγκη η κοινωνία σήμερα. Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίως. Το γεγονός ότι οι θεατές οικειοποιούνται το θέατρο με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο και ότι παράγουν τέχνη, είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Επιπλέον, όταν θα πάνε να δουν μία άλλη παράσταση δεν θα είναι οι ίδιοι καθώς θα έχουν υπάρξει πάνω στη σκηνή.
– Όσον αφορά το concept της επερχόμενης παράστασης στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά;
Καταρχήν, στο «In the Eyes of God» δεν υπάρχει κανένας χορευτής και κανένας ηθοποιός! Οι 50 θεατές-πρωταγωνιστές, που αργότερα θα κοιμηθούν στη σκηνή, με την καθοδήγηση τη δική μου, της πρωτότυπης μουσικής σύνθεσης του Τρύφωνα Κουτσουρέλη, αλλά και της μουσικής που θα εκτελεί ζωντανά ο Θοδωρής Χιώτης, δημιουργούν μία δική τους παράσταση. Αμέσως μετά, η αυλαία ανοίγει και μπαίνουν στο θέατρο έως και 200 θεατές, οι λεγόμενοι θεατές-επισκέπτες, που θα μπορούν να παραμείνουν στο θέατρο το διάστημα 22:30 – 00:00. Δυστυχώς, δεν μπορώ να σας πω τι ακριβώς θα κάνουν εκεί όλοι μαζί. Το σίγουρο είναι πως θα υπάρχει μία συνδιαλλαγή, μία συμμετοχή, μία συνεύρεση, πάντα στο πλαίσιο της τέχνης.
Μετά τις 00:00, που θα αποχωρήσουν οι επισκέπτες θεατές, οι 50 θεατές –οι κοιμώμενοι όπως τους λέω- θα κληθούν να ξαπλώσουν στα στρώματα που θα υπάρχουν στη σκηνή. Να τονίσω ότι, όποιος έχει αγοράσει εισιτήριο κοιμώμενου θεατή, λαμβάνει από εμάς τις απαραίτητες οδηγίες για να φέρει μαζί του τα προσωπικά του είδη και ένα δικό του καταγεγραμμένο, ανώνυμο όνειρο που είδε κάποια στιγμή στην ζωή του ή ένα φανταστικό όνειρο. Όλο το βράδυ, εγώ διαβάζω αυτά τα όνειρα τυχαία, τραβώντας τα μέσα από μία κάλπη. Στις 7 το πρωί, ξυπνάω τους θεατές, πάλι με έναν ειδικό τρόπο, μαζεύουμε τα πράγματά μας και μεταφερόμαστε στο μεγάλο φουαγιέ του θεάτρου όπου όλοι μαζί τρώμε πρωινό και συζητάμε γι’ αυτή την εμπειρία του κοινού ύπνου και των κοινών ονείρων.
– Το ίδιο το θέατρο πώς επηρεάζεται αλλά και πώς αναδεικνύεται μέσα από αυτή την βιωματική εμπειρία;
Το θέατρο ζωντανεύει στα σημεία του. Είναι σα να ξυπνάει και να μας δείχνει τις μνήμες των παραστάσεων που έχουν παιχτεί εκεί και όχι μόνο. Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά είναι ένα κτίριο που έχει πάρα πολύ παλιές μνήμες οι οποίες ξεκινάνε από την αρχαιότητα καθώς κάτω από το θέατρο βρέθηκαν ερείπια ναού Διονυσιαστών. Επίσης, διατρέχει όλη την Ιστορία της Ελλάδας από το 1840-50 και μετά. Φιλοξένησε πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, αλλά και δημόσιες υπηρεσίες κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένας χώρος που έχει χρησιμοποιηθεί για την κοινωνία. Εκτός από το ότι είναι ένα υπέροχο αρχιτεκτόνημα, είναι και ένα κομβικό σημείο για την ιστορική μνήμη της Ελλάδας. Οπότε, αυτή τη συλλογική μνήμη στην ουσία θέλουμε να ξυπνήσουμε.
– Αναλύοντας τα συνθετικά του τίτλου της παράστασης, στεκόμαστε και στη λέξη «God».
Η λέξη «God» δεν σημαίνει αναγκαστικά κάποια θρησκεία, σημαίνει την πραγματικότητα, το σημείο που συναντιέται η κβαντική φυσική και οι παραδόσεις πολλών λαών. Είμαστε όλοι συνδεδεμένοι γιατί υπάρχει μία ανώτερη δύναμη, νομοτέλεια, που είναι πέρα από εμάς. Εγώ πιστεύω ότι ο βασικός λόγος ψυχικών ασθενειών της εποχής μας, όπως είναι η κατάθλιψη, αλλά και σωματικών ασθενειών, είναι το γεγονός ότι είμαστε αποκομμένοι. Ζούμε σε έναν περιορισμένο κόσμο όπου μας αφορά ο εαυτός μας. Δεν είμαστε συνδεδεμένοι μεταξύ μας.
Το «In the Eyes of God», λοιπόν, έρχεται να απαντήσει στο ερώτημα της αυτογνωσίας. Δηλαδή, εάν ο κάθε άνθρωπος ρωτούσε το Θεό: «πώς με βλέπεις;», τί θα του έλεγε ο Θεός; Η σχέση μας με το οτιδήποτε πνευματικό ή τη νομοτέλεια έχει να κάνει με την αυτογνωσία για εμάς. Να αποκτήσει ο καθένας την αυτογνωσία ώστε να πάρει την ευθύνη του εαυτού του και να μην ζητάει από τους άλλους να τον σώσουν. Να μην ζητάει να τον αγαπήσουν, να δώσει εκείνος πρώτος αγάπη. Η παράσταση στοχεύει στο να ανοίξει άλλες προοπτικές στον τρόπο σκέψης των ανθρώπων.
– Ποιος είναι ο ρόλος της μουσικής σ’ αυτό το εγχείρημα;
Είναι πάρα πολύ σημαντικός! Έχει γραφτεί μουσική για 12 ώρες, από τον Τρύφωνα Κουτσουρέλη, ενώ παίζει ζωντανά ο Θοδωρής Χιώτης (ινδικό αρμόνιο, κιθάρα και φωνή). Η μουσική ακολουθεί την δραματουργία όλης της παράστασης. Αρχικά, εξυπηρετεί αυτό που θα ήθελα να πετύχω με τους θεατές: να γνωριστούν, να γίνουν ομάδα, να γίνουν δημιουργικοί. Στη συνέχεια, άλλη μουσική μπαίνει όταν έρχονται οι θεατές-επισκέπτες στο θέατρο και άλλη όταν οι θεατές-πρωταγωνιστές αρχίζουν να κοιμούνται και εγώ διαβάζω τα όνειρα. Εκεί πια, ο ήχος ακολουθεί τα εγκεφαλικά κύματα κατά τη διάρκεια του ύπνου. Όταν κοιμόμαστε, ο εγκέφαλός μας περνάει από στάδια. Για παράδειγμα, όταν φτάσουμε στην κατάσταση Θήτα, είναι η ώρα που ονειρευόμαστε, λίγο πριν πέσουμε σε βαθύ ύπνο. Η μουσική ακολουθεί αυτή την πορεία. Και είναι πραγματικά εξαιρετική μουσική!
– Η παράσταση εντάσσεται στην πλατφόρμα δράσεων «Γεφυρώνοντας τις διαφορετικότητες», μία συνεργασία του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά στα πλαίσια του νέου θεσμού «Άνοιγμα στη πόλη»
Αυτό το «Γεφυρώνοντας τις διαφορετικότητες», για μένα προσωπικά, έχει να κάνει με το σημείο συνάντησης. Πού μπορούν να συναντηθούν 50 άγνωστοι άνθρωποι οι οποίοι θα κοιμηθούν μαζί το βράδυ αλλά και πώς μπορούν να συνδιαλλαγούν μαζί τους άλλοι 200 που θα είναι οι επισκέπτες-θεατές; Θα συναντηθούν σ’ αυτό το κομμάτι που λέγεται δημιουργικότητα και εμπιστοσύνη.
– Να μιλήσουμε λίγο και για την επικείμενη παράστασή σας στους κήπους του Κέντρου Πολιτισμού του Ιδρύματος Νιάρχος;
Φυσικά! Πρόκειται για μία παράσταση με ελεύθερη είσοδο που θα λάβει χώρα στις 23 & 24 Ιουνίου, στις 7 το απόγευμα, στα πλαίσια του Summer Nostos Festival. Είναι μία χορευτική performance – εγκατάσταση που πραγματοποιείται σε συνεργασία με την Αμερικανίδα χορογράφο Heidi Latsky. Συμμετέχει ένα σύνολο 10 Ελλήνων και Αμερικανών χορευτών, με ή χωρίς κινητική αναπηρία, αλλά και 60 Έλληνες εθελοντές. Έχω απευθύνει ένα ανοιχτό κάλεσμα για ανθρώπους από 20 – 80 ετών, οι οποίοι θα κάνουν πρόβες και θα συμμετέχουν στις παραστάσεις. Καμία προηγούμενη εμπειρία στον χορό ή στην κίνηση δεν είναι απαραίτητη. Ευπρόσδεκτα είναι τα άτομα με αναπηρία, όλες οι εθνικότητες και οι σωματότυποι. Ήδη έχουν ανταποκριθεί 50 άτομα. Η παράσταση λέγεται «On Display», δηλαδή «σε κοινή έκθεση», και οι θεατές μπορούν να κινούνται ελεύθερα ανάμεσα στους ερμηνευτές. Δυστυχώς, δεν μπορώ να αποκαλύψω περισσότερα…
Τί αναζητάτε, κάθε φορά, ενώνοντας τις διαφορετικότητες;
Τη συνάντηση. Ενώνοντας τις διαφορετικότητες ψάχνουμε να βρούμε τα κοινά μας σημεία.
Ένα θέμα που επίσης με απασχολεί έντονα είναι η αναζήτηση της ευτυχίας, που βέβαια δεν συνδέεται καθόλου με τα υλικά αγαθά. Έχει να κάνει με όλα όσα σας είπα νωρίτερα και για την ολονυχτία: να βρούμε την ενότητα και την ευγνωμοσύνη, να ξεπεράσουμε τους φόβους μας και να μπορούμε να βιώσουμε την συμμετοχή και την ανταλλαγή. Πράγματα που μπορεί να φαίνονται πολύ απλά ή μικρά είναι αυτά που μας δίνουν χαρά. Το να νιώσουμε ότι ανήκουμε κάπου, ότι δεν είμαστε μόνοι μας. Ο καθένας είναι ισότιμος σε αυτό αλλά διαφορετικός.
Κι εσείς η ίδια, νομίζω, επιδιώκετε να ερευνάτε πάντα κάτι διαφορετικό.
Ναι, γιατί αλλιώς δε νιώθω ζωντανή! Πρέπει να υπάρχει για μένα ένα καινούργιο κίνητρο, ένα στοιχείο που δεν το γνωρίζω και το ανακαλύπτω όταν συμβαίνει..
Υπάρχει κάτι άλλο που θα θέλατε να κάνετε στο προσεχές διάστημα;
Θα ήθελα πάρα πολύ να επαναλάβουμε την υποβρύχια παράσταση, η οποία χρειάζεται πάρα πολλά χρήματα για να πραγματοποιηθεί, κυρίως για λόγους ασφαλείας. Ελπίζω να καταφέρουμε να ξαναγίνει.
[Φωτογραφία θέματος: © Αλέξανδρος Αναγνωστόπουλος]
«In the eyes of God» – Συντελεστές
Concept-Σκηνοθεσια: Αποστολία Παπαδαμακη
Πρωτότυπη Μουσική Σύνθεση: Τρύφων Κουτσουρέλης
Ινδικο αρμόνιο, Κιθάρα, Φωνή: Ανταράτμα Θοδωρής Χιώτης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ειρήνη Κυρμιζάκη
Διεύθυνση Παραγωγής: Μανόλης Σάρδης
Βίντεο: Θανάσης Παπαναγιώτου – The vip photographers
Φωτογραφίες: Μαρία Τούλτσα
Συμμετέχουν παιδιά από το Εθνικό Ωδείο (παράρτημα Πειραιά)
***
«In the eyes of God» – Εισιτήρια
Α. Διανυκτερεύοντες θεατές: 20 ευρώ (προσέλευση στο Δ.Θ.Π. 17/6, ώρα 20.30 – αποχώρηση (προαιρετικά) Κυριακή 18/6, ώρα 09.30)
Σημείωση: Αμέσως μετά την αγορά του εισιτηρίου διανυκτέρευσης είναι απαραίτητο να σταλεί ένα ηλεκτρονικό μήνυμα από τον κάτοχο του εισιτηρίου στο: thedreamseries.intheeyesofgod@gmail.com ώστε να ενημερωθεί σχετικά με τις οδηγίες για την παράσταση καθώς και για τα πράγματα που πρέπει να έχει μαζί του. Στο μήνυμα είναι αναγκαίο να αναφέρεται: Όνομα /Επίθετο/Αριθμό κινητού τηλεφώνου. Ο αριθμός των εισιτηρίων για τους θεατές που θα διανυκτερεύσουν στο Θέατρο είναι περιορισμένος.
Β. Επισκέπτες θεατές: 5 ευρώ (προσέλευση στο Δ.Θ.Π. 17/6 και ώρα 22.30 – αποχώρηση 00.00)
Πληροφορίες εκδήλωσης: The Dream Series: In the Eyes of God – Ολονυχτία | Σάββατο 17 Ιουνίου
Αναλυτικές πληροφορίες για την παράσταση και τα εισιτήρια, μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα του Φεστιβάλ Αθηνών http://greekfestival.gr και του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά https://www.dithepi.gr
Διαβάστε επίσης:
Φεστιβάλ Αθηνών: Άνοιγμα στην Πόλη της Αθήνας
Γεφυρώνοντας τις Διαφορετικότητες: Άνοιγμα στην Πόλη του Πειραιά
