Έντεκα χρόνια μετά την πρώτη έκδοση, επανακυκλοφορεί αναθεωρημένη η συλλογή διηγημάτων του Μισέλ Φάις. Απ’ το ίδιο ποτήρι και άλλες ιστορίες. Κυκλοφορεί απο τις εκδόσεις Πατάκη.
Δεκατρείς πολύτροπες ιστορίες που φωτίζουν, μέσα από φάσμα του θανάτου, του πένθους και της απουσίας, τη συλλογική μνήμη και τις αθέατες όψεις της ζωής. Ένα βιβλίο του Μισέλ Φάϊς που διακρίθηκε (Κρατικό Βραβείο Διηγήματος 2000), μεταφράστηκε (γαλλικά, ισπανικά, αγγλικά), ενώ ιστορίες του πρωτοδημοσιεύτηκαν σε αμερικάνικα περιοδικά και συμπεριελήφθησαν σε γερμανικές, ισπανικές, τσέχικες και κινέζικες ανθολογίες.
Μεταξύ άλλων έγραψαν για το βιβλίο:
«Ο Φάις, σε ένα σημείο, γράφει για τον τρόπο με τον οποίο ένας πιστός σταυροκοπιέται, ώστε να μεταμορφώσει το εφήμερο σε αιώνιο. Ένας άλλος τρόπος για να το πετύχει κανείς αυτό είναι να γράφει σαν τον Φάις».
Αλέξανδρος Νεχαμάς (The Anglo-Hellenic Review, No 41, Spring 2010)
«Σε όλα τα διηγήματα της συλλογής ξαναβρίσκουμε τη ρωμαλέα γραφή του μυθιστορήματος του Φάις [Αυτοβιογραφία ενός βιβλίου]: προσωπικό ύφος, πλούσια γλώσσα, αφηγηματική άνεση, επιγραμματικούς χαρακτηρισμούς και χιούμορ, στοιχεία που επανασυνθέτουν τη νεωτερικότητα με την καλύτερη διηγηματογραφική μας παράδοση».
Δημήτρης Ραυτόπουλος (Νέα Εστία, τχ. 1719, Ιανουάριος 2000)
«Διεισδυτικός, εντυπωσιακά πολύτροπος και γλωσσικά πάνοπλος αποδεικνύεται ο Μ.Φ. στη συλλογή Απ’ το ίδιο ποτήρι. Τα διηγήματά του αφήνουν την αίσθηση μιας βαλκανικής θλίψης».
Δημοσθένης Κούρτοβικ (Τα Νέα, 8-9/1/2000)
«O Φάις μεριμνά για ύφος και πράττει ύφος. Ο λόγος του συχνότατα προφορικός, γνωρίζει πως η γραφή είναι ο πληρεξούσιος της ομιλίας. Έχει καταλάβει πως ο ήχος, η πρώτη ύλη της λέξης, δρα μαγικά επί του αναγνώστη, όπως η μουσική με τον τρόπο της συμπαθητικής μαγείας».
Παύλος Μάτεσις (Οδός Πανός, Νο 110, Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2000)
«Εδώ ο Φάις δείχνει να έχει βρει τις βαθύτερες ανάγκες του. Υπάρχει ένα δαιμόνιο στη σύλληψη της ιστορίας, στην αφηγηματική ανάπτυξη που αλληθωρίζει υποδειγματικά, στην οικειότητα με τα ιστορούμενα. Χρειάζεται κανείς να έχει κάνει ειδικό φροντιστήριο για να αποδώσει πειστικά τόσα επαγγέλματα, τόσες πτυχές περιφρονημένης ζωής, τόσα ντόπια μυστικά».
Κωστής Παπαγιώργης (Αθηνόραμα, τχ. 1203, 29 Οκτωβρίου-4 Νοεμβρίου 1999)
Το κλίμα του Φάις διαχέεται σε ολόκληρο τον αφηγηματικό του χώρο και τοποθετεί τους ήρωες εν κύκλω, με νοητό κέντρο την κοινή τους συνθήκη ― τον σμπαραλιασμένο, αποσβολωμένο, παράλυτο και πρωτίστως βυθισμένο στον κόσμο τους πένθος. Και από αυτή την άποψη, τα δεκατρία διηγήματα μπορούμε να τα παρακολουθήσουμε και ως τις «σπασμένες» στιγμές ενός πολυφωνικού και πολυπρόσωπου μυθιστορήματος.
Βαγγέλης Χατζηβασιλείου (Ελευθεροτυπία, 12 Νοεμβρίου 1999)