Τα πράγματα δεν πάνε καλά εδώ κάτω. Τρελάθηκε ο κόσμος. Δεν ξέρει από ποιόν να φυλαχτεί, γιατί όλοι θέλουν να τον σώσουν…
… και στο τέλος-στην καλύτερη-τον ξεβρακώνουν. Και δεν έχει και τα ροδάκινα, ούτε τα κεράσια που έχετε κει πάνω. Ούτε τα αγριογούρουνα στα βουνά, ούτε τα κάστανα με το τσουβάλι, ούτε τα ξύλα για την φωτιά, ούτε το νερό για να το πιεις. Όλα τα πληρώνουμε και όλα χάλια είναι. Εγώ είμαι από τους τυχερούς που έχω εσάς, που είστε και οι πιο ταλαιπωρημένοι και εγκαταλελειμμένοι απ’ όλους, για να μας φροντίζετε με κανά καφάσι.
Εμείς, οι ηθοποιοί δηλαδή, μέσα στην ατυχία μας έχουμε και ένα καλό. Ξέρουμε από φτώχεια που λένε, από ταμείο ανεργίας, από ανασφάλιστη εργασία, αδικίες, αναξιοκρατίες. Πολύ συχνά μαγειρεύουμε για όλο το θίασο, τρώμε παρέα, βοηθάμε με κανά ψιλό κανά φίλο που είναι πιο δύσκολα. Και που μας δείχνει και μας ξαναδείχνει η τηλεόραση, πες της γιαγιάς, φράγκο δεν παίρνουμε. Δεν πληρώνουν τα κανάλια. Τζάμπα θέαμα. Το δωράκι που μου δίνει, τα “χρωστούμενα”, θα τα χρειαστώ και φέτος. Κι ας είμαι 36, κι ας δουλεύω 12 ώρες και ας με βλέπει και το βράδυ στην τιβί. Αλλά τουλάχιστον κάνω αυτό που θέλω. Πάλι καλά.
Α! Να σταματήσει τα μεταγλωττισμένα πες της, θα ξεχάσει και τα ελληνικά που ήξερε. Δεν είναι ηθοποιοί πια εκεί, παίρνουν μετανάστες, γι’ αυτό έχουν και προφορά. Δεν είναι του χωριού τους. Και δεν είμαι “ρατσιστής¨- που είναι και της μόδας. Από αυτά τα καλά παιδιά που βοηθάνε γιαγιάδες και δέρνουν άλλους με βάση το επίθετό τους. Αυτά είναι για τους χαζούς. Για να πιστεύουμε ότι φταίνε οι άλλοι. Τέλος πάντων, μην γράψω πολλά τέτοια και με πλακώσουν σε καμιά γωνιά και μένα. Πολύ ξύλο τρώει όποιος μιλάει εδώ. Σσστ. Από την καινούρια αστυνομο-δικαστικο-πολιτεία – άσε μην το πεις αυτό στην γιαγιά. Θα μπερδευτεί. Πάντως μόνοι τους δικάζουν, μόνοι τους εκτελούν και ψηφίζουν κιόλας. Μια φίλη δεν μπορεί να γυρίσει απ’ το νησί της, γιατί περιμένουν για ξύλο. Τέλος πάντων.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Του μπαμπά του κόψανε την σύνταξη τελείως επειδή έχει σπίτι να μείνει. Η αναπηρία δεν μετράει, άμα έχεις σπίτι να μείνεις. Περνάει και γίνεσαι καλά. Καινούρια ιατρική αυτή, μόνο εδώ εφαρμόζεται. Πειραματικά. Αν δεν πετύχει, δεν έγινε και τίποτα. Είμαστε πολλοί λέει, ούτως ή άλλως. Και οι ηλικιωμένοι, έλεγε ένας στην τηλεόραση προχθές, “μας βλέπουν σαν άχρηστους και δεν πειράζει άμα λείψουμε”. Τί να πω, εγώ που δεν δέρνω πώς θα δείρω; Με την δουλειά μου- που χρειάζεται πια να περνάει από επιτροπή λογοκρισίας- πώς θα πω αυτό που δεν πρέπει να ακουστεί; Άσ’ τα βράσ’ τα, χέσε μέσα και άλλες παροιμίες.
Παρόλα αυτά είμαι αισιόδοξος, όσο παράλογο κι αν φαίνεται. Έχω την γυναίκα μου, την οικογένειά μου- εσάς, τους φίλους μου, φτου μου. Και θέλω να βοηθάω. Μου αρέσει.
Τώρα θέλω ακόμα πιο πολύ από πριν. Δεν είμαι καλός άνθρωπος, αισθάνομαι εγώ καλά όταν βοηθάω. Εμένα σκέφτομαι. Δεν πειράζει.
Φιλιά σε όλους, ο γάμος της Έλσας – που σας ξαναείδα όλους μαζί – με έκανε να τα σκεφτώ ξανά τα πράγματα και να καταλάβω και τα λάθη που κάνουμε εδώ κάτω. Σχεδόν σε όλα τα βασικά. Και κυρίως στην αγάπη.
Με αγάπη λοιπόν,
Αργύρης
Info:
Ο Αργύρης Ξάφης είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης και καθηγητής υποκριτικής. Έχει δουλέψει στους σημαντικότερους καλλιτεχνικούς οργανισμούς της χώρας. Στο Θέατρο ΑΜΟΡΕ, στο Εθνικό Θέατρο, στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, στο Θέατρο Θησείο και σε άλλα, καθώς και στην Γερμανία με το Theatre Mahagony. Έχει συνεργαστεί με τους Θωμά Μοσχόπουλο, Μιχαήλ Μαρμαρινό, Albrecht Hirche, Νίκο Μαστοράκη, Γιώργο Λάνθιμο κ.α., και έχει βραβευτεί με το Βραβείο Δημήτρης Χορν, το Βραβείο της Ένωσης Κριτικών και το Α’ βραβείο Αντρικού Ρόλου της Ακαδημίας Κινηματογράφου. Διδάσκει υποκριτική στο Ωδείο Αθηνών. Περισσότερα στο www.argirisxafis.com.