Αργύρης Αγγέλου: Όταν επιμένεις στο όνειρο και στον στόχο σου, θα τον βρείς κάποια στιγμή μπροστά σου

Το απόλυτο παραμύθι με το απόλυτο happy end. Η πίστη στο ξημέρωμα μιας καλύτερης ημέρας. Η αισιοδοξία μας παρασύρει στο φημισμένο μιούζικαλ του Broadway, Annie, που ανεβαίνει εδώ και μία εβδομάδα με πολύ μεγάλη επιτυχία στη σκηνή του Θεάτρου «Ελληνικός Κόσμος», εισπράττοντας το χειροκρότημα μικρών και μεγάλων. Ο ταλαντούχος ηθοποιός Αργύρης Αγγέλου, που πρωταγωνιστεί στην παράσταση, μίλησε στο CultureNow για το έργο, για τα αξιαγάπητα παιδιά της παράστασης, για το μιούζικαλ στην Ελλάδα καθώς και για την τηλεόραση στη ζωή ενός ηθοποιού. Πάμε να δούμε τι έχει να μας πει!

Συνέντευξη: Ελένη Τσόκα

Culturenow.gr: Φέτος το χειμώνα πρωταγωνιστείτε στο μιούζικαλ Annie που ανεβαίνει στον Ελληνικό Κόσμο . Θα θέλατε  να μας  πείτε δύο λόγια για την παράσταση;

Αργύρης Αγγέλου: Το Annie είναι ένα κλασσικό μιούζικαλ που έχει ανέβει σε πάρα πολλές χώρες του κόσμου και αυτή την περίοδο παίζεται στο Broadway. Είναι ένα πάρα πολύ γνωστό, πολύ επιτυχημένο και αγαπημένο έργο , το οποίο έχουμε προσπαθήσει να κρατήσουμε ακριβώς στο ανέβασμα του, χωρίς να κάνουμε οικονομία σε τίποτα. Υπάρχει live ορχήστρα που μας συνοδεύει καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, ενώ παράλληλα μεγάλη φροντίδα έχει δοθεί και στα σκηνικά. Είναι ένα έργο που εξυμνεί την αγάπη, τη δύναμη της ελπίδας, της πίστης, του αγώνα για ένα καλύτερο αύριο. Είναι το απόλυτο παραμύθι, ένα θέαμα τόσο για μικρούς όσο και για μεγάλους. Για τους μικρούς πιστεύω ότι είναι μια παράσταση που θα τους ταξιδέψει ενώ για τους μεγάλους είναι μια απόδραση από την καθημερινότητα και τα προβλήματα.

Cul.N: Ο ρόλος σας ποιος ειναι;

A.A: Εγώ υποδύομαι τον Ρούστερ, τον κακό της υπόθεσης, που μαζί με την Λίλυ (Ιωάννα Πηλιχού)  κ την Μις Χάνιγκαν (Άννα Παναγιωτοπούλου/Μίρκα Παπακωσταντίνου)  στήνουν μια πλεκτάνη για να εξαπατήσουν τον Γουώρμπακς, που τον υποδύεται ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, με σκοπό  να του «φάνε» χρήματα. Στο τέλος, όμως απονέμεται δικαιοσύνη, και οι κακοί φυσικά τιμωρούνται. Η αλήθεια είναι πως είναι η πρώτη φορά που υποδύομαι κακό, κάτι εντελώς διαφορετικό απ’αυτό που με έχει συνηθίσει ο κόσμος και που έχω συνηθίσει και εγώ ο ίδιος τον εαυτό μου. Και αυτό οφείλεται στην σκηνοθέτιδα μας, Θέμιδα Μαρσέλλου, που μου εμπιστεύθηκε κάτι τόσο διαφορετικό και μου έδωσε την ευκαιρία να δοκιμαστώ σε κάτι καινούργιο.

Cul.N: Βασικό συστατικό στοιχείο της παράστασης είναι τα παιδάκια, τα οποία υποδύονται τα ορφανά του έργου. Πώς είναι η συνεργασία μαζί τους; Πως αντιλαμβάνονται και πώς αντιμετωπίζουν τη δουλειά;

A.A: Δεν είχε τύχει στο παρελθόν να συνεργαστώ με παιδιά και δεν μπορούσα καθόλου να φανταστώ πως θα είναι μια τέτοια εμπειρία. Επειδή λοιπόν έτυχε να με επιλέξουν  από την αρχή, αποφάσισα  να παρακολουθήσω τις οντισιόν των παιδιών , κάτι  που μου έδωσε την ευκαιρία να τα ψυχολογήσω λίγο καλύτερα. Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι τα παιδιά που αποφάσισαν να έρθουν,  φυσικά με την στήριξη και την παρότρυνση των γονιών τους, είναι παιδιά τα οποία αγαπούν αυτό που κάνουν. Μπορεί να μην ξέρουν να σου εξηγήσουν ακριβώς το γιατί και το πώς αλλά βλέπεις ξεκάθαρα από τις ώρες που έχουν δουλέψει και το πόσο σοβαρά το βλέπουν, ότι ευχαριστιούνται με αυτό που κάνουν. Έχουν ταιριάξει εξαιρετικά με όλο το υπόλοιπο κάστ, και χάρη σ’ αυτά βέβαια το αποτέλεσμα μπορεί και βγαίνει τόσο ισορροπημένο και το χειροκρότημα τόσο αποθεωτικό.

Cul.N: Είναι γεγονός οτι μεγάλο μέρος των παραστάσεων, στις οποίες έχετε συμμετάσχει, αφορούν μιούζικαλ. Πώς προέκυψε η σχέση σας με το είδος;

A.A: Έτυχε! Όταν ξεκίνησα βγαίνοντας από τη δραματική σχολή ήμουν ένα παιδί που προσπαθώντας να κυνηγήσει το όνειρο του, έτρεχε από οντισιόν σε οντισιόν. Οι οντισιόν που γίνονταν εκείνη την εποχή ήταν περισσότερο για πολυπρόσωπες παραγωγές, και τα μιούζικαλ ήταν ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα. Κάπως έτσι λοιπόν, ξεκίνησα να δουλεύω μέσα από τα μιούζικαλ , ένα είδος που αγαπώ πάρα πολύ και με το οποίο έχω δεθεί όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά πραγματικά αν μου λέγατε να διαλέξω θα με βάζατε σε πολύ δύσκολη θέση, γιατί δεν μπορώ να το κάνω. Αγαπώ γενικότερα το θέατρο και δεν θα μπορούσα να αντισταθώ σε οποιαδήποτε άλλη πρόταση.

Cul.N: Παίζετε, χορεύετε, τραγουδάτε. Τα συνδυάζετε και τα καταφέρνετε όλα με εκπληκτική ευκολία. Πώς νιώθετε την ώρα της δράσης σας  πάνω στην σκηνή;

A.A: Για μένα το ζήτημα της υπόθεσης είναι η επαφή που έχεις με τον κόσμο και γι’ αυτό αγαπάω τόσο αυτό που κάνω. Αν ο τρόπος επικοινωνίας είναι είναι ο χορός, το τραγούδι ή η υποκριτική, αυτό για μένα δεν έχει τόση σημασία. Σημασία έχει η αλληλεπίδραση με το κοινό, με όποιον τρόπο και αν την πετυχαίνεις. Ο χορός και το τραγούδι είναι πράγματα τα οποία γνώρισα καλύτερα στην πορεία της ζωής μου, γιατί δεν είμαι ένα παιδί που έρχεται έχοντας τέτοιες βάσεις. Το μόνο που ενστικτωδώς είχα ζητήσει από τη μητέρα μου ήταν να με γράψει σε μαθήματα πιάνου, πιστεύοντας ότι αυτό θα ήταν που θα ακολουθήσω  μετέπειτα. Τελικά κάπου εκεί στο Λύκειο ανακάλυψα ότι αυτό που θέλω πραγματικά είναι το θέατρο. Σαφέστατα, όμως,  όλα όσα είχα μάθει μέχρι εκείνη την στιγμή μου αποδείχτηκαν  χρήσιμα μετά. Τίποτα δεν πάει χαμένο! Τώρα όλα αυτά τα χαίρομαι πάνω στην σκηνή.

Cul.N: Μέσα από την εμπειρία σας στο είδος, πως θα περιγράφατε την ανταπόκριση του κόσμου απέναντι στο μιούζικαλ;

A.A: Παρατηρώ ότι με τα χρόνια η στάση του κοινού έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Δηλαδή θυμάμαι πριν  4  χρόνια, όταν ακόμη κάναμε το Ρέντ, ή πιο παλιά το  Οι άντρες προτιμούν τις ξανθιές  και το Σικάγο το ’99,  τον κόσμο να αντιμετωπίζει με μια δυσπιστία το μιούζικαλ. Δύσκολα έπαιρνε την απόφαση να πάει να δει κάποιο. Ξέρετε, έχω ακούσει από πολύ κόσμο ότι τους φαίνεται περίεργο εκεί που μιλάς ξαφνικά να σταματάς και να αρχίζεις να τραγουδάς και να χορεύεις. Δεν ξέρω, ίσως τότε το κοινό να μην ήταν ακόμη αρκετά ώριμο και έτοιμο να δεχθεί κάτι τέτοιο. Με την πάροδο, όμως, των χρόνων βλέπουμε στην Ελλάδα όλο και μεγαλύτερες παραγωγές μιούζικαλ , που πραγματικά δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουνε αυτές του εξωτερικού. Ο κόσμος πλέον αρχίζει να το εμπιστεύεται το μιούζικαλ, εξοικειώνεται με την ιδέα της εξέλιξης μιας υπόθεσης μέσα από την μουσική και τον χορό και τελικά ευχαριστιέται το ταξίδι.

Cul.N: Πόσο έχει επηρεάσει τη ζωή και τον χαρακτήρα σας το επάγγελμα σας; Σας έχει αλλάξει καθόλου;

A.A: Ειλικρινά δεν ξέρω να σας πω αν το ότι αλλάζω καθώς περνάνε τα χρόνια οφείλεται στη δουλειά που κάνω ή στο ότι απλά μεγαλώνω. Γενικά, μεγαλώνοντας αξιολογώ πράγματα και ανθρώπους με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο πια. Και μάλλον  αυτό έχει να κάνει περισσότερο με τον άνθρωπο και τα βιώματα του και όχι τόσο με τη δουλειά του. Πιο πολύ, η δουλειά μου με έχει διδάξει να είμαι πειθαρχημένος. Με έχει μάθει, επίσης, να είμαι  υπομονετικός, ανεκτικός, γενναιόδωρος με τους ανθρώπους γύρω μου, ακόμη και ονειροπόλος.  Αλλά νομίζω οτι το επάγγελμα λειτουργεί περισσότερο επικουρικά σε αυτή την περίπτωση.

Cul.N:Το ευρύ κοινό σας γνώρισε κυρίως μέσα από τη δημοφιλή τηλεοπτική σειρά «Στο Παρά 5»,αλλά έχετε συμμετάσχει και σε διάφορες άλλες τηλεοπτικές παραγωγές. Για έναν νέο ηθοποιό σήμερα πόσο δύσκολη πιστεύετε έχει γίνει η προβολή του μέσα από την τηλεόραση;

A.A: Η αλήθεια είναι πως στη δουλειά μας το ίδιο πράγμα άκουγα και τότε που ξεκίναγα, όταν δεν υπήρχε ακόμη η κρίση, τότε δηλαδή που υπήρχε στην τηλεόραση πληθώρα δουλειών για τους ηθοποιούς. Μην φανταστείτε ότι ήταν εύκολο για ένα παιδί, που ξεκίναγε από το πουθενά, να κάνει τηλεόραση. Την ίδια δυσκολία και το ίδιο πράγμα άκουγα και τότε. Ευτυχώς ζούμε σε μια εποχή που ακόμα γίνονται πράγματα, θεατρικά τουλάχιστον. Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι έκφρασης και πιστεύω ότι όταν πραγματικά επιμένεις στο όνειρο και στον σκοπό σου θα τον συναντήσεις σίγουρα κάποια στιγμή στο δρόμο σου. Αυτό είναι το δίκαιο. Η πραγματική καταξίωση από την άλλη δεν έρχεται μέσα από την τηλεόραση, σε καμία περίπτωση. Η τηλεόραση είναι ένα μέσο το οποίο σαφέστατα βοηθάει, ανοίγει πόρτες αλλά δεν είναι αυτή που καθιερώνει. Εγώ, παρ’ όλο που την τηλεόραση την έχω αγαπήσει πάρα πολύ και μου έχει δώσει απίστευτες ευκαιρίες για δουλειές, για τις οποίες είμαι πολύ περήφανος, πιστεύω ότι οι αποσκευές και τα όπλα μου είναι το θέατρο, και αυτά κρατάω σαν πολύτιμο φυλακτό.