Άρης Τσαμπαλίκας – Αθηνά Αλεξοπούλου: Για την παράσταση Το Ξενύχτι στο Beton 7

Ο Άρης Τσαμπαλίκας και η Αθηνά Αλεξοπούλου πρωταγωνιστούν στην παράστση Το ξενύχτι, ένα έργο του Wallace Shawn, το οποίο παρουσιάζεται στο Beton 7. Το έργο ολοκλήρωσε ήδη τον πρώτο κύκλο επιτυχημένων παραστάσεων και έχει πάρει παράταση μέχρι τις 29 Δεκεμβρίου 2014.

Ο Άρης Τσαμπαλίκας και η Αθηνά Αλεξοπούλου μας μιλούν για το έργο και τον ρόλο τους στην παράσταση.

CultureNow: Πρωταγωνιστείτε στην παράσταση Το ξενύχτι, του Wallace Shawn, το οποίο παρουσιάζεται στο Beton7. Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο και τον συγγραφέα;

Άρης Τσαμπαλίκας: O Wallas Shawn είναι Αμερικανός ηθοποιός, θεατρικός συγγραφέας και δοκιμιογράφος. Το έργο πρωτοπαίχτηκε το 1977 στο Royal Court του Λονδίνου. Πέντε πολυσχιδείς προσωπικότητες που συναντιούνται σε ένα πάρτυ, μοιράζονται μια ιδιότυπη συμφωνία, την ανοχή και την διασκέδαση άνευ όρων και ορίων. Ο καθένας βρίσκεται εκεί για να προσφέρει ένα δικό του σόου. Ένα ατελείωτο πάρτυ γεμάτο από εμμονές και φανταστικά παιχνίδια.

Αθηνά Αλεξοπούλου: Τρεις γυναίκες και δύο άνδρες συναντιούνται σε ένα ιδιόμορφο πάρτυ με φόντο τη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του΄70. Καθώς εξομολογούνται τις φαντασιώσεις, τους φόβους και τις επιθυμίες τους, οι αναστολές υποχωρούν και οι φαντασιώσεις προβάλλονται στην πραγματικότητα.Βρίσκονται εκεί για να διασκεδάσουν άνευ όρων και ορίων… Το έργο παρουσιάζεται πρώτη φορά στην Ελλάδα. Ο Νεουορκέζος ηθοποιός, δοκιμιογράφος και συγγραφέας του έργου Wallace Shawn είναι ένας από τους αγαπημένους συγγραφείς του Royal Court που έχει ανεβάσει τα περισσότερα έργα του και ειδικά το «Ξενύχτι» δύο φορές. Έχει δουλέψει σαν ηθοποιός σε θέατρο, τηλεόραση και κινηματογράφο. Στον κινηματογράφο έχει συνεργαστεί κυρίως με τους Λουί Μαλ, Στίβεν Φρίαρς και Γούντι Άλεν. Τα έργα του κατατάσσονται στο θέατρο του παραλόγου και περιγράφουν συνήθως συναισθηματικές και σεξουαλικές συγκρούσεις.

C. N.: Πρόκειται για ένα τολμηρό έργο, το οποίο όταν παρουσιάστηκε στο Λονδίνο είχε ακραίες αντιδράσεις, σε σημείο που το Τμήμα Ηθών εισέβαλε στο θέατρο. Σήμερα οι κοινωνίες είναι πιο “εύκολες” στο να δεχτούν περισσότερο τολμηρά έργα;

Α. Τ.: Σήμερα στη χώρα μας, τόσο η κυβέρνησή όσο και τα ποσοστά της ακροδεξιάς δεν μας επιτρέπουν να μιλήσουμε για «εύκολες» κοινωνίες ή κράτη. Ούτε τα κράτη της Ε.Ε., ούτε οι κοινωνίες δείχνουν έτοιμες για τέτοιου είδους ξενύχτια… Άλλωστε οι συναθροίσεις απαγορεύονται.

Α. Α.: Σίγουρα οι κοινωνίες σήμερα είναι πιο εύκολες στο να δεχτούν περισσότερο τολμηρά έργα, αφού έχει αλλάξει πια και η ίδια η σημασία και η έννοια του “τολμηρού”. Έργα, εικόνες, καταστάσεις που πριν από 40 χρόνια θα θεωρούνταν τολμηρά, σήμερα φαίνονται απολύτως φυσιολογικά. Αρκεί να ανοίξει κανείς την τηλεόραση οποιαδήποτε ώρα…, να ξεφυλλίσει ένα περιοδικό, να παρατηρήσει τις διαφημιστικές αφίσες που βλέπει στο δρόμο, να κοιτάξει γύρω του…

C. N.: Ποια ζητήματα θέτει ο συγγραφέας ανάμεσα στους χαρακτήρες, πόσο σύγχρονα είναι και πόσο ανταποκρίνονται στη σημερινή πραγματικότητα;

Α. Τ.: Αυτό που βασικά θέτει είναι κάτι που δεν έχει πάψει ποτέ να μας απασχολεί. Το πρόβλημα ανάμεσα στο φαίνεσθαι και το είναι. Η εικόνα που δημιουργούμε απέναντι στην πραγματικότητα που μας περιβάλει. Πόσοι σήμερα νομίζουν πως το πρόβλημα που πραγματικά υπάρχει είναι άλλο από αυτό που βιώνουμε; Κι όσοι από μας το βιώνουμε, μπορούμε να το «διασκεδάσουμε»;

Α. Α.: Το έργο, κατά τη γνώμη μου, μιλάει έντονα για τη βαθιά ανθρώπινη μοναξιά. Ο συγγραφέας θέτει το ζήτημα της απουσίας, αλλά και της ανάγκης των ανθρώπων για ουσιαστική επαφή και επικοινωνία. Νιώθω ότι όλοι οι ήρωες του έργου με κάποιο τρόπο προσπαθούν να αποφύγουν την πραγματικότητα και να κρατηθούν μακριά από το συναίσθημα, ενώ την ίδια στιγμή παλεύουν να νιώσουν κάτι… Το έργο λοιπόν ανταποκρίνεται και στη σημερινή πραγματικότητα, αφού τα θέματα που πραγματεύεται είναι πάντα σύγχρονα και άρα διαχρονικά.

C. N.: Πείτε μας λίγα λόγια για τον χαρακτήρα που υποδύεται ο καθένας σας.

Α. Τ.: Δεν είναι κανένας μας πολύ μακριά από αυτό που βλέπουμε στο έργο. Πιθανόν δεν είναι μακριά από αυτό που είναι κι οι αναγνώστες μας.

Α. Α.: Η Αννέτ είναι η οικοδέσποινα αυτού του πάρτυ. Είναι αυτή που κινεί τα νήματα. Είναι ίσως η πιο αποφασισμένη να φτάσει στα άκρα και να μπει βαθιά στα άδυτα της ίδιας της της ύπαρξης. Πρόκειται για μία γυναίκα που σίγουρα δεν ανήκει στο περιθώριο. Ανήκει -όπως και οι υπόλοιποι ήρωες του έργου- στους “προνομιούχους” της ζωής. Όμως κάτι λείπει. Νιώθει τεράστια μοναξιά την οποία προσπαθεί να καλύψει με κάθε τρόπο. Έχει μία δίψα να πειραματιστεί και να αγγίξει και γιατί όχι να ξεπεράσει τα όριά της, τα όρια γενικά της ανθρώπινης φύσης.

C. N.: Τι ανταπόκριση έχει το έργο στο ελληνικό κοινό;

Α. Τ.: Συναινεί στην ειρωνεία του κειμένου και συνειδητοποιεί την αντίφαση μέσα στην οποία ζει.

Α. Α.: Το κοινό διασκεδάζει με τους ήρωες. Είναι ένα έργο γραμμένο με πολύ χιούμορ. Κάποιοι ταυτίζονται, κυρίως αυτοί που έχουν κοινά βιώματα και αναφορές.Κάποιοι αισθάνονται απελευθερωμένοι και κάποιοι άλλοι το βρίσκουν σκληρό.

C. N.: Μέχρι πότε θα παίζεται το έργο; Στη συνέχεια έχετε κάποια άλλα επαγγελματικά σχέδια;

Α. Τ.: Θα είμαστε στον Beton7 με το Ξενύχτι ως τα τέλη του Δεκέμβρη. Τέλη Ιανουαρίου ανεβαίνει στο 104 ο Τερματικός σταθμός του Κωνσταντίνου Δ. Τζαμιώτη σε σκηνοθεσία Ορέστη Τάτση. Παίζω εκεί μαζί με τον Πάνο Ξενάκη, την Διονυσία Σακελλαρίου και τον Στέλιο Πατσιά.

Α. Α.: Το έργο θα παίζεται μέχρι και 29 Δεκεμβρίου.Μετά συνεχίζω με την θεατρική ομάδα Μικρός Νότος και την παράσταση “Η Μυλωνού” η οποία πάει και θα συνεχίζει να πηγαίνει όλη τη χρονιά σε σχολεία, αλλά και κάθε Κυριακή στο Dancevacuum στο Χαλάνδρι μέχρι και τις 25 Ιανουαρίου.

Η παράσταση Το ξενύχτι θα παρουσιάζεται στο Beton 7 μέχρι τις 29 Δεκεμβρίου 2014. Περισσότερες πληροφορίες.