Η Αριάδνη Καβαλιέρου είναι μια νέα ηθοποιός, απόφοιτος της δραματικής σχολής του “Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν”, που μιλά μέσα από τη δουλειά της, αφού τα τελευταία χρόνια έχει πρωταγωνιστήσει σε πολλές και ενδιαφέρουσες θεατρικές παραγωγές. Ο νέος της ρόλος στην νέα παράσταση του Βασίλη Μαυρογεωργίου, The Flick, είναι αυτός μιας αντισυμβατικής νεαρής γυναίκας, που όπως μας λέει η ηθοποιός “έχει πράσινα μαλλιά, piercing και τατουάζ“, αλλά και “μια μαγκιά και ένα θράσος” που της επιτρέπουν να εκφράζει τη γνώμη της αβίαστα. Σε ένα παλιό σινεμά, το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται στην Κυψέλη αντί για την Μασαχουσέτη, η βραβευμένη συγγραφέας Άνι Μπέικερ τοποθετεί τρεις πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους (αντί-)ήρωες, οι οποίοι μέσα από μια μονότονη εργασιακή ρουτίνα γνωρίζονται, ανταλλάσσουν απόψεις και τελικά αναγκάζονται να διαμορφώσουν τον χαρακτήρα τους μέσα από τις επιλογές τους.
Εκκινώντας, λοιπόν, από μία παράσταση που θα μας βάλει σε επίκαιρους προβληματισμούς η Αριάδνη Καβαλιέρου μας μιλά για την έννοια της φιλίας στη σύγχρονη εποχή των social media, για τη συνεργασία της με τον σκηνοθέτη Βασίλη Μαυρογεωργίου και τους κόσμους που εκείνος δημιουργεί μέσα από τις παραστάσεις του, αλλά και το ρόλο του θεάτρου σε μια κοινωνία που αποδεδειγμένα πάσχει και φαίνεται να αδυνατεί να βρει τις σωστές διεξόδους: “Το θέατρο πρέπει να είναι συνδεδεμένο με την επικαιρότητα και την κοινωνία. Γιατί ο πολιτισμός είναι και ένας δείκτης εξέλιξης της κοινωνίας. Και ο κόσμος που έρχεται στο θέατρο- μεταξύ άλλων- έρχεται και για να προβληματιστεί. Και επίσης το τι στ’ αλήθεια συμβαίνει σε μια χώρα μια συγκεκριμένη περίοδο της ιστορίας αποτυπώνεται και στην τέχνη της.”
– Θα ήθελες να μας περιγράψεις τον ρόλο που υποδύεσαι στο Flick; Νιώθεις ότι έχεις κοινά στοιχεία με την Ρόουζ σαν προσωπικότητα;
Στην παράσταση υποδύομαι την Ρόουζ. Είναι υπάλληλος στο σινεμά “Flick”. Είναι 24 χρονών. Έχει πράσινα μαλλιά, piercing και τατουάζ. Σίγουρα δεν είναι αυτά τα κοινά μου σημεία, αλλά νιώθω να την ξέρω. Είναι χαρακτηριστικός τύπος κοριτσιού που έχω δει πολλές φορές, ειδικά όταν σπούδαζα. Έχει μια μαγκιά και ένα θράσος που με γοητεύει πολύ. Έχει επίσης πολύ καθαρή άποψη για την “άγραφη” αλληλεγγύη μεταξύ των υπαλλήλων στο σινεμά και εκφράζει τη γνώμη της ακόμα και αν γίνεται αντιπαθητική και κακιά.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
– Το θεατρικό έργο της Annie Baker έχει ως φόντο την οικονομική κρίση και τις επιπτώσεις της στην καθημερινή ζωή της αμερικανικής Μασαχουσέτης. Θεωρείς ότι αντίστοιχα οι χαρακτήρες θα μπορούσαν να έχουν ξεπηδήσει από κάποιο παλιό αθηναϊκό σινεμά;
Η οικονομική κρίση έχει πια παγκόσμιες προεκτάσεις. Οπότε το έργο είναι σαν να έχει γραφτεί στην Ελλάδα. Επίσης, με την παγκοσμιοποίηση, το internet κ.λπ. λέμε όλοι τα ίδια αστεία, φοράμε τα ίδια μπλουζάκια, ερχόμαστε σε επαφή με τα ίδια εργασιακά διλήμματα. Και ειδικά η νέα γενιά, γιατί η παράσταση έχει να κάνει με τρεις νέους ανθρώπους, είναι σαν να είναι εγκλωβισμένη στα ίδια ερωτήματα και να ψάχνει τις ίδιες απαντήσεις. Άνετα βλέπεις ακριβώς αυτούς τους τρεις τύπους σε ένα παλιό σινεμά στην Κυψέλη.
– Υπάρχει κάποιο στοιχείο στο έργο για το οποίο το κοινό θα πρέπει να είναι προετοιμασμένο;
Η ιστορία του έργου είναι η ιστορία μιας φιλίας. Με τρεις όμως τελείως διαφορετικούς ανθρώπους, που, αν δεν υπήρχε η συνθήκη της δουλειάς να τους φέρει σε επαφή, δεν θα έκαναν ποτέ παρέα. Συμβαίνει κάτι μεταξύ τους που βάζει σε δοκιμασία αυτή την φιλία. Και προέρχεται από έναν εξωγενή παράγοντα (το αφεντικό τους) και μετά ο καθένας πρέπει να πάρει μια απόφαση σε σχέση με το ποιος πραγματικά είναι.
– Θα μπορούσαμε, άρα, να πούμε ότι ένα από τα κεντρικά θέματα που εξετάζει το Flick είναι η φιλία. Προτείνεται και ως μια άτυπη λύση στις απογοητεύσεις και την απομόνωση που προκαλεί η σύγχρονη ζωή;
Ένα από τα πιο ωραία πράγματα στο έργο είναι ότι γράφτηκε το 2015 και ασχολείται με την φιλία μακριά από τα social media. Εστιάζει στην δυσκολία των σχέσεων πρόσωπο με πρόσωπο. Οπότε ναι, θεωρώ πως είναι θέση που παίρνει η συγγραφέας σε σχέση με το instagram και την εικόνα που δημιουργούμε για να μας δουν αλλά στα αλήθεια δεν μας ξέρουν. Προσωπικά έχω τους ίδιους φίλους από το δημοτικό και θεωρώ ότι οι σελφι, το instagram και όλα αυτά είναι χάσιμο χρόνου από την αναζήτηση για κάτι πιο ουσιώδες.
– Με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου έχετε συνεργαστεί αρκετές φορές στο παρελθόν. Σας βοηθά αυτό στο να υπάρξει ένα καλύτερο αποτέλεσμα;
Ο Βασίλης έχει έναν δικό του κόσμο που υπάρχει σε όλες τις παραστάσεις του. Επιμένει στην επικοινωνία των ηθοποιών και σου ζητάει να συμβάλεις και εσύ στην δημιουργία του ρόλου. Αυτό κάνει τον ηθοποιό να είναι πιο δημιουργικός στην πρόβα, αλλά θέλει και δουλειά για να απελευθερωθείς και να παίζεις χωρίς να σκέφτεσαι. Οπότε σίγουρα βοηθάει. Και γενικά το να ξέρεις τη μέθοδο που δουλεύει ένας σκηνοθέτης είναι μόνο βοηθητικό για το αποτέλεσμα.
– Θεωρείς ότι το θέατρο λειτουργεί ως ένα μέσο που αναδεικνύει τις παθογένειες μιας κοινωνίας;
Θεωρώ πως σίγουρα λειτουργεί έτσι. Δεν μπορεί να είναι αλλιώς. Το θέατρο πρέπει να είναι συνδεδεμένο με την επικαιρότητα και την κοινωνία. Γιατί ο πολιτισμός είναι και ένας δείκτης εξέλιξης της κοινωνίας. Και ο κόσμος που έρχεται στο θέατρο- μεταξύ άλλων- έρχεται και για να προβληματιστεί. Και επίσης το τι στ’ αλήθεια συμβαίνει σε μια χώρα μια συγκεκριμένη περίοδο της ιστορίας αποτυπώνεται και στην τέχνη της.
– Πώς βλέπεις τις εργασιακές συνθήκες της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια;
Τις βλέπω να είναι τελείως στον αέρα. Εξαρτάται βέβαια και τι επάγγελμα κάνεις. Αλλά υπάρχει μια γενική αίσθηση αβεβαιότητας και ανασφάλειας. Και κάπως περνάει ο καιρός και δεν γίνεται και τίποτα και αναρωτιέσαι αν θα είναι έτσι και σε δέκα χρόνια.. Ή αν κάτι θα αλλάξει που και πάλι κανείς δεν ξέρει να απαντήσει. Οπότε, το μόνο νομίζω κάπως που δίνει μια ικανοποίηση είναι να διεκδικείς στη δουλειά σου μικρά πράγματα και που μπορεί αν όλοι το κάνουμε κάποια στιγμή να αλλάξει όντως κάτι.
– Σου αρέσει να πηγαίνεις στο θέατρο ως θεατής; Υπάρχει κάποιο είδος που σε ελκύει περισσότερο;
Ναι, βλέπω πολύ θέατρο. Μου αρέσουν όλα γενικά, δεν έχω κάποια προτίμηση. Αν δε δουλεύω, μπορώ να πηγαίνω συνέχεια. Μου αρέσει.
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Κική Παπαδοπούλου