Στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου ανεβαίνει το έργο της Τάτι Χένεσι (Tatty Hennessy) «Εκατό λέξεις για το χιόνι» σε σκηνοθεσία Καλής Βοϊκλή. Μια ασυνήθιστη και αντισυμβατική ιστορία ενηλικίωσης, γεμάτη χιονοθύελλες και λευκά πολικά τοπία, μικρά θαύματα και μεγάλες περιπλανήσεις.
***
Όταν διάβασα για πρώτη φορά το κείμενο «Εκατό λέξεις για το χιόνι» θυμάμαι να έχω τελειώσει το διάβασμα πριν καν καταλάβω ότι ξεκίνησε. Και αυτό έχει να κάνει με τον τρόπο γραφής της Τάτι Χένεσι. Θυμάμαι να ταυτίζομαι τόσο πολύ με την ηρωίδα, την Ρόρι, που από την δεύτερη σελίδα ήθελα να δω τι θα κάνει, που θα πάει, τι θα γίνει στην συνέχεια. Η ιστορία ξεκινάει όταν ο μπαμπάς της Ρόρι πεθαίνει, τον αποτεφρώνουν και η ίδια πάει στο γραφείο του να τοποθετήσει την τεφροδόχο του γιατί η μαμά της την έχει αφήσει πάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Και πριν φύγει από το γραφείο του μπαμπά της αποφασίζει να ανοίξει το ημερολόγιο του και διαβάζει για το ταξίδι που είχε οργανώσει να κάνει ο μπαμπάς της τον επόμενο χρόνο στον Βόρειο Πόλο. Γιατί ο μπαμπάς της πάντα ήθελε να γίνει εξερευνητής, σαν τον Φράνκλιν, τον Πίρι, τον Αμούνδσεν και το όνειρο του ήταν να πάει στον Βόρειο Πόλο. Και η Ρόρι αποφασίζει να πάρει τις στάχτες του και να πάνε μαζί εκεί σαν το τελευταίο πράγμα που μπορεί να κάνει για εκείνον.
Στην πορεία της διαδρομής της επισκέπτεται το αγαπημένο πολικό μουσείο του μπαμπά της στο Τρόμσο της Νορβηγίας, μαθαίνει πράγματα για τους παγετώνες που δεν ήξερε ποτέ, ακούει τον ήχο του πάγου, γνωρίζει καινούργιους ανθρώπους, μαθαίνει για τους Ινουίτ και τελικά βλέπει έναν αρκτικό κόσμο που δεν πίστευε ποτέ ότι υπάρχει.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το βασικό θέμα της παράστασης είναι η διαχείριση του πένθους. Ένα θέμα που υπάρχει στις ζωές όλων μας και προσπαθούμε όλοι να συμφιλιωθούμε με αυτό. Ο τρόπος που παρουσιάζεται από γραφής η ιστορία έχει πολύ χιούμορ και λειτουργεί ανακουφιστικά για τον θεατή.
Η παράσταση είναι μια διαδρομή αποδοχής και διαχείρισης του πένθους και της θλίψης μέσα από ένα ταξίδι σε άγνωστα μέρη, με άγνωστους ανθρώπους, το οποίο τελικά λειτουργεί λυτρωτικά και απελευθερωτικά.
Πολλές φορές στην ζωή βρισκόμαστε σε ακραίες καταστάσεις και αναζητούμε μια λύτρωση, μια λύση. Και τότε μπορεί να κάνουμε τα πιο ακραία πράγματα. Μέσα όμως από το πένθος ξεκινάει ένα ταξίδι ενηλικίωσης, όπου η ηρωίδα για πρώτη φορά υπάρχει τελείως μόνη της και παίρνει την ζωή στα χέρια της. Και μέσα από το αυτό το ταξίδι βλέπει τον κόσμο, μεγαλώνει, ωριμάζει και τελικά στο τέλος λυτρώνεται.
Επίσης ένα σημαντικό κομμάτι της παράστασης και του έργου είναι ότι η ηρωίδα έρχεται σε επαφή με άλλους πολιτισμούς, με διαφορετικό τρόπο ζωής και αντίληψη της καθημερινότητας από τον δυτικό πολιτισμό και το Λονδίνο που μεγάλωσε. Το έργο πραγματεύεται τον σεβασμό στην διαφορετικότητα των πολιτισμών και της κουλτούρας. Συναντά στην διαδρομή της παγόβουνα, ταράνδους, τοπία λευκά καλυμμένα να με χιόνι, κατασκηνώνει σε μια χιονισμένη παραλία στην άκρη ενός παγετώνα.
Και μέσα από αυτό το λευκό τοπίο έρχεται κοντά με τον εαυτό της και διαχειρίζεται την απώλεια του μπαμπά της και μέσα από την δύναμη που σου δίνει η φύση γίνεσαι πιο δυνατός και ανακαλύπτεις ποιος είσαι στα αλήθεια.
Και όπως λέει και ο μπαμπάς της Ρόρι: «Όταν ξέρεις που είναι ο Βορράς, μπορείς πάντα να βρεις τον δρόμο για το σπίτι».
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Διαβάστε επίσης:
Εκατό λέξεις για το χιόνι, της Τάτι Χένεσι σε σκηνοθεσία Καλής Βοϊκλή στο Θέατρο του Νέου Κόσμου