Ένα έργο της Δήμητρας Παπαδόπουλου το οποίο μετά από πολλά χρόνια παραμένει καυστικό και σύγχρονο.
Το χιούμορ της Δήμητρας είναι κάτι το οποίο απολαμβάνω από την πρώτη στιγμή που έπεσα πάνω του -ή μάλλον έπεσε πάνω μου- και τώρα έχω ευκαιρία να το μεταφέρω ο ίδιος επί σκηνής.
Εδώ τώρα μιλάμε για μια κωμωδία, γρήγορη, έξυπνη, δεν σου αφήνει χρόνο να σκεφτείς. Σε χτυπάει κατά κούτελα και προχωράει χωρίς να κοιτάξει πίσω.
Πριν προλάβεις να το επεξεργαστείς, το έργο έχει πάει παρακάτω, όπως η ζωή, αδυσώπητο.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Οι χαρακτήρες του έργου μέσα από τη συνεχή σύγκρουση και “παρεξήγηση” παράγουν μια ενέργεια πρωτοφανή. Τόσο καλογραμμένοι και στοχευμένοι που δεν θα μπορούσαν να αντιδράσουν διαφορετικά στις καταστάσεις που έρχονται αντιμέτωποι.
Ένα καλό κείμενο βέβαια από μόνο του δεν αρκεί. Είμαστε μία ομάδα που έχουμε πολύ κοινή αντίληψη για το τι είναι κωμωδία και πώς αποδίδεται. Οι πρόβες ακόμα και μέχρι το τέλος παραμένουν διασκεδαστικές -όσο διασκεδαστικές μπορεί να είναι μέσα στο κατακαλόκαιρο βέβαια- είναι ένα καλό αντιζύγι στη σκέψη της παραλίας.
Εγώ υποδύομαι τον Χάρη, έναν αναρχικό, ο οποίος έχει δεσμό με μία από τις 3 αδερφές του έργου και παράλληλα έχει παράνομη σχέση με την άλλη αδερφή. Όνειρό του είναι να φτιάξει το δικό του κόμμα, να αποκωδικοποιήσει τα νέα ρεύματα, να εκφράσει τη νέα γενιά πολιτικά.
Η παράσταση κατ’ εμέ έχει πολλά σημεία άξια αναφοράς αλλά καλύτερα να μην αναφερθούν εδώ, να απολαύσει το κοινό ό,τι είναι να απολαύσει.
Περισσότερα για το έργο δεν θεωρώ χρειάζεται να αναφέρω. Αυτό που εκτιμώ πολύ σε τέτοια έργα και σε τέτοιες παραγωγές είναι ότι το έργο, είναι αυτό που είναι. Δεν προσπαθεί να κοροϊδέψει, να πείσει ότι είναι κάτι που δεν είναι, δεν είναι δήθεν. Είναι πέρα για πέρα ανθρώπινο και αυτή η ανθρωπίλα σε μία τέτοια ακριβώς κωμωδία είναι το τεράστιο στοίχημα που προσπαθούμε να κερδίσουμε. Να πω ότι δεν έχω δυσκολευτεί, θα είναι ψέμα. Η κωμωδία σαν είδος -και κατ’ εμέ το δυσκολότερο- θέλει αλήθεια και ρεαλισμό, ό,τι πιο δύσκολο, ειδικά σε μία εποχή που οι ηθοποιοί καλούμαστε να λειτουργήσουμε συχνά μέσα σε φόρμες.
Photo Credit Κεντρικής εικόνας θέματος: ©Tereza Palaiologou
Διαβάστε επίσης:
Ο Παππούς έχει Πίεση, της Δήμητρας Παπαδοπούλου σε σκηνοθεσία Χρήστου Τριπόδη στον Ελληνικό Κόσμο