ΠΕΜΠΤΗ 14 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2022
Είμαι ήδη δύο εβδομάδες με συμπτώματα burn out, απίστευτη σωματική κόπωση και συναισθηματική εξάντληση, πολλές μαύρες σκέψεις, «ποιος είμαι, τι κάνω, πώς έγινε έτσι η ζωή μου»… 16 μήνες στη διοίκηση του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, 3 μήνες στην οργανωτική του Support Art Workers, ένας συνεχής αγώνας να αποδείξουμε τα αυτονόητα, κάθε εβδομάδα στον δρόμο, απίστευτος όγκος δουλειάς, 1,5 χρόνος εκτός σκηνής με εξάντλησαν και με άφησαν μισό, αν όχι μόνο ένα ποσοστό του εαυτού μου. Την ίδια μέρα, κατακλυσμιαίες βροχές σαρώνουν την Ελλάδα. Μετά από μέρες σιωπής, και μια συνεχή διαδρομή από κρεβάτι στον καναπέ, ανοίγω το messenger να δω τι κάνουν οι φίλοι μου και, ξαφνικά, ένα μήνυμα από τον Δημήτρη Αγαρτζίδη, με το οποίο με προσκαλεί να είμαι μέρος της θεατρικής διασκευής της ΣΕΡΟΤΟΝΙΝΗΣ που ετοιμάζει από πέρυσι και που η πανδημία, όμως, ματαίωσε…
ΔΥΟ ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΙ ΜΗΝΕΣ
Απίστευτη χαρά. Από το πουθενά, ένας άνθρωπος και μια ομάδα που θαυμάζω, μου προτείνουν να συνεργαστώ μαζί τους. «Διάβασε τον Αιμερίκ, τον φίλο του κεντρικού ήρωα, αγρότης και συνδικαλιστής, που αυτοκτόνησε εν μέσω των αγροτικών κινητοποιήσεων στη Γαλλία». Δεν γίνεται, το σύμπαν γελάει μαζί μου ή απλά, η τέχνη μιμείται τη ζωή και το αντίστροφο. Και, από το πουθενά, μπαίνω σε ένα ολότελα καινούριο ταξίδι. Όλα για πρώτη φορά.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Νέοι συνεργάτες, νέα παραγωγή, νέος συγγραφέας, τον οποίο ήξερα μόνο εξ ονόματος και δεν είχα διαβάσει ποτέ. Και το ταξίδι είναι τόσο γνώριμο – μια κοινή γλώσσα με τον Δημήτρη και την Δέσποινα (Αναστάσογλου) (δεν είναι τυχαίο, άλλωστε ότι θαύμασα τόσες δουλειές τους… ακόμα θυμάμαι σχεδόν απ’ έξω την Περσινή Αρραβωνιαστικιά στο Δώμα του Νέου Κόσμου) – όσο και εντελώς αναπάντεχο και παντελώς ελεύθερο. Χώρεσαν μαγικά οι σιωπηλοί αυτοσχεδιασμοί της Θεοδώρας Τζήμου, ο κόσμος της Μαρίας Κωνσταντάκη, τα βιώματα της Μαρίας Γκιώνη, η τρέλα του Δημήτρη, οι μουσικές του Θωμά Μπέλτσιου, τα ημερολόγιά μου και οι εμμονές μου, ο T.S. Elliott και η Μάτση Χατζηλαζάρου… Και χώρεσαν σε μια διασκευή, που όσο δεν σέβεται το βιβλίο (παίρνει γενναίες αποφάσεις η δραματουργία), άλλο τόσο είναι ακριβώς το πνεύμα του.
Διάβαζα σε κριτικές για έναν αιρετικό, μισάνθρωπο, καταθλιπτικό και μισογύνη συγγραφέα (τον Ουελμπέκ). Κι όμως. Κάνουν τόσο λάθος. Πρόκειται για έναν συγγραφέα και ένα έργο, που αναλύοντας χειρουργικά τα αδιέξοδα του σύγχρονου ανθρώπου, τις ματαιώσεις και τις ψευδαισθήσεις που ο καπιταλισμός και η «ελευθερία επιλογών» μας δίνουν καθημερινά, με απίστευτη συμπόνια και ανθρωπιά, μας κλείνει το μάτι και μας λέει σαν προσευχή ή άλλο μάντρα «μην κυνηγάτε την ευτυχία. Γιατί δεν υπάρχει. Κυνηγάτε την αγάπη. Που υπάρχει».
ΠΕΜΠΤΗ 30 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2021
Λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα, έχω καθυστερήσει το κείμενο αυτό. Η Κυβέρνηση μας οδηγεί ολοταχώς σε ανοσία της κοινότητας χωρίς καμία στήριξη και εμένα πάλι τρέμει η ψυχή μου για την τύχη της παράστασης. Και με πιάνει παράπονο. Αλλά και πείσμα. Θα γίνει. Γιατί είναι ωραία, γιατί πέρασα ωραία, γιατί ξαναπίστεψα τον εαυτό μου μέσα από τη διαδικασία, γιατί αγάπησα και πάλι το θέατρο. Και θα παλέψω ξανά για όσο χρειαστεί. Γιατί εμένα η ΣΕΡΟΤΟΝΙΝΗ μου έδωσε ΣΕΡΟΤΟΝΙΝΗ σε μια δύσκολη στιγμή. Και γι αυτό ευχαριστώ την ομάδα, τον Δημήτρη και τη Δέσποινα και σας καλώ όλους να έρθετε. Άλλωστε, όπως είπε και η Δέσποινα σε μία πρόβα «Νομίζω πως όλοι ξέρουμε μέσα μας πως, τελικά, επιλογές δεν έχουμε. Όμως μέσα από αυτό το «τσίρκο» που περιγράφει ο Ουελμπέκ, μπορούμε να γίνουμε λίγο πιο πολύ «άνθρωποι»»…
Photo Credits: Δομνίκη Μητροπούλου
