Όταν πήγαινα σχολείο, πολλά απογεύματα που γύριζα από ιδιαίτερο σταματούσα στο λιμάνι να δω τα πλοία που έφευγαν. Ονειρευόμουν ότι τελείωνε γρήγορα το σχολείο και επιτέλους βρισκόμουν μέσα σε ένα απ αυτά και έριχνα μαύρη πέτρα πίσω μου. Μπλουμ. Το όνειρο έγινε πραγματικότητα και αποδεσμευμένη απ ότι ένιωθα να με περιορίζει και να με πιέζει άρχιζα την ζωή μου στην μεγάλη πόλη. Η ζωή για την εμπειρία της. Διάφορες φάσεις όχι πάντα ευχάριστες ή ανώδυνες μα αναπόφευκτες και σίγουρα γεμάτες ενδιαφέρον. Ό,τι είχε σχέση με συντήρηση μου ήταν απεχθές. Την παράδοση την αντιμετώπιζα στις καλές μου γραφικά και στις ανάποδες μου ως βαρίδι που κρατάει την εξέλιξη στάσιμη, ως κάτι που θα πρεπε να εξαφανιστεί. Θεωρούσα πάντα πως τα πίσω χρόνια ήταν απάνθρωπα, κοινωνίες κλειστές, πνιγηρές και ότι αυτά που έρχονται, αυτά που η δική μου η γενιά θα γεννήσει θα είναι τα σπουδαία χρόνια της ανθρωπότητας.
Κάποια στιγμή, χρόνια μετά, συνειδητοποίησα πως στις κρίσιμες καμπές της ζωής μου γύριζα πίσω. Ασυνείδητα, θεωρούσα τυχαία, συγκυριακά. Μα η επιστροφή έμοιαζε να είναι βασικό συστατικό στην εξέλιξή μου. Επέστρεφα στον τόπο που οι εικόνες του είχαν γράψει την ψυχή μου. Βρισκόμουν μέσα στα ίδια τοπία αναζητώντας να καταλάβω τι μου συμβαίνει, να μου αποκαλύψουν ποια είμαι. Έβλεπα τον εαυτό μου μικρό και ερχόμουν σε επαφή με ανάγκες και επιθυμίες που δεν ήξερα πως είχα ή ακόμη καλύτερα που άγαρμπα και τυφλά είχα απωθήσει . Έντονα ενδοσκοπική διαδικασία κάθε επιστροφή άσχετα αν δεν μου ήταν συνειδητή.
Τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια της κρίσης που θα λέμε, αυτή η επιστροφή άρχισε να γίνεται λιγότερο προσωπική. Ασχολήθηκα πάλι τυχαία και συγκυριακά θεώρησα με την παράδοση την ιστορία και την γλώσσα του νησιού. Έψαξα παραμύθια του τόπου μα και την ιστορία του. Κάθε δουλειά, κάθε παράσταση δηλαδή μου άνοιγε μέσα μου περιοχές παραμελημένες, σκονισμένες ,θολές. Άρχισε να σχηματοποιείται μέσα μου όλο και πιο καθαρά ότι αυτό που αναζητούσα ήταν όχι η κοινωνική μου ταυτότητα, όχι η πολιτική ή η υπαρξιακή μα αυτό που θα μπορούσε να τροφοδοτήσει αυτές για να ξαναμπώ στο όνειρο ότι η γενιά μου θα γεννήσει τα σπουδαία χρόνια της ανθρωπότητας.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το ‘’Πιτσιμπούργκο’’ ήταν για μένα σταθμός σημαντικός σε αυτήν την διαδρομή, και γέμισα στα περιβόλια του καλάθια με καρπούς που μαλάκωσαν την ψυχή και την ζωή μου. Μακάρι κάτι απ αυτά να έχω καταφέρει να τα μεταδίδω και να τα μοιράζομαι μέσα από τις παραστάσεις μας.
Info: Η Αρκαδία Ψάλτη γεννήθηκε στην Χίο. Απόφοιτος της σχολής φωτογραφίας FOCUS και την δραματικής σχολής ΑΡΧΗ . Έχει συνεργαστεί ως ηθοποιός με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Β. Αιγαίου από την ίδρυση του με την πειραματική του Εθνικού Θεάτρου (κενός χώρος) και το θέατρο Τέχνης. Έχει ασχοληθεί με το θέατρο στην εκπαίδευση και εργαστεί στον ΟΚΑΝΑ με εφήβους σε φάση απεξάρτησης και εθελοντικά σε δομές του ΚΕΘΕΑ στις ανδρικές φυλακές Κορυδαλλού και στις γυναικείες φυλακές της Θήβας. Έχει συνεργαστεί με την ομάδα PatrSuspended με παραστάσεις στο Λονδίνο και την Ελλάδα. Τα τελευταία χρόνια με την ομάδα ‘’αγγελοπετριά’’ κάνει παραστάσεις που αντλούν υλικό από την ιστορία της Χίου σε ντοπιολαλιά.