Η “Ars Longa”, θεματική αφετηρία της γκαλερί, εκθέτει και συνθέτει σύγχρονες εικαστικές δημιουργίες- ζωγραφική, γλυπτική, κατασκευές, φωτογραφία.
Τα εικαστικά μέσα διαφέρουν, οι καλλιτέχνες δεν ανήκουν όλοι στην ίδια εποχή ή στον ίδιο χώρο· συγκροτούν, όμως, ένα παλίμψηστο ιδεών και δημιουργίας, το οποίο αίρεται πάνω από τον εκάστοτε χρόνο και τόπο. Αυτό που προσπαθούμε να δείξουμε, να αποδείξουμε είναι ότι η Τέχνη υπερβαίνει τα ανθρώπινα όρια, τον πεπερασμένο ανθρώπινο βίο. Η ανθρωπότητα σήμερα διέρχεται μια μεγάλη, αδόκητη δοκιμασία.
Κυριαρχεί ο φόβος του αγνώστου. Παράλληλα ή και ενάντια στην αγωνία αυτή, η Τέχνη υψώνει προστατευτικά και αμυντικά τείχη, καθώς εκφεύγει από τον σύγχρονο αγχωτικό ορθολογισμό και εγγυάται την αξία της συνέχειας, την αθανασία της Δημιουργίας. Ο αφαιρετικός Γιάννης Αδαμάκος, ο εκ Διασποράς Κρις Γιανάκος, ο υπερβατικός Μάκης Θεοφυλακτόπουλος, ο βυζαντινότροπος Αλέκος Κυραρίνης, ο πολύτροπος post mortem Γιώργος Λάππας και ο φωτογράφος Νίκος Μάρκου ζωοποιούν αυτό το πνεύμα της δημιουργίας.
Η Ars Longa είναι μια προσπάθεια αφύπνισης από τον τρέχοντα εφιάλτη. Ανάμεσα στην άνθηση και την φθορά, ανάμεσα στην βραχύβια ζωή-vita brevis και την μακρόβια μνήμη, η Τέχνη είχε και έχει την δύναμη να ξεπεράσει τα αισθητά όρια και να ανθέξει στον χρόνο, υπερβαίνοντας την ανθρώπινη διάσταση, την ανθρώπινη κατάσταση, το ανθρώπινο πεπερασμένο.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο Γιάννης Αδαμάκος επιδιώκει να εξαντλήσει τα όρια ανάμεσα στον αισθητό κόσμο και την υποκειμενική-υποσυνείδητη πρόσληψη της πραγματικότητας. Ανασύρει και εξηγεί τα ίχνη της μνήμης. Δείχνει ότι τα όρια ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν συντίθενται μέσα στην Μνήμη. Με την ίδια προσέγγιση, τα όρια ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, στον θόρυβο και την σιωπή, το όνειρο και το βίωμα, την φύση και την φαντασία συγχέονται μέσα στο χρώμα.
Ο Κρις Γιανάκος, διεθνώς αναγνωρισμένος εικαστικός της ελληνικής Διασποράς, ενδιαφέρεται για την αρχιτεκτονική, τους αρχαίους πολιτισμούς και την ανθρώπινη συμπεριφορά. Τον ελκύουν οι γεωμετρικές φόρμες και οι κλασικές αναλογίες καθώς και η πολιτισμική και πνευματική τους διάσταση. Με την δυναμική σύνθεση καθαρών γεωμετρικών επιπέδων, όπως ο Σταυρός και η Διαγώνιος, υπαινίσσεται την υπεροχή των καθαρών συναισθημάτων.
Ο Μάκης Θεοφυλακτόπουλος, εκπρόσωπος του σύγχρονου ελληνικού εξπρεσιονισμού, έχει δημιουργήσει ένα υψιπετές σύμπαν ζωγραφικής αρτιότητας και υπαρξιακού βάθους, στο κέντρο του οποίου είναι η ανθρώπινη ή ανθρωποειδής μορφή. Με διαρκώς επινοούμενη τεχνική, περνά από την αναπαράσταση της μορφής σε μια σχεδόν αυτοβιογραφική αφαίρεση, αναζητώντας την «καλλιτεχνική εκπομπή- δηλαδή, την δυνατότητα της ζωγραφικής να πάλλεται άλογα εντός του θεατή της. Η εικόνα του μοναχικού urban ατόμου στον δύσκολο κόσμο μας, αφορά αυτήν καθεαυτήν την ανθρώπινη ύπαρξη».
Ο Αλέκος Κυραρίνης, με μια παλίμψηστη εικαστική γραφή, με προσωπικά νοήματα και συλλογικές μνήμες, καταπιάνεται με μία σύνθετη, αυστηρά προσωπική αναζήτηση. Η ζωγραφική του είναι ένα γοητευτικό κράμα από απολύτως αφομοιωμένες, δυσδιάκριτες επιρροές- από την βυζαντινή σημαντική και την ισλαμική καλλιγραφία έως τους σύγχρονους εικαστικούς δημιουργούς, Έλληνες και μη. O χώρος κατακλύζεται από πολυποίκιλα διακοσμητικά μοτίβα που κατάγονται από ένα ευρύτατο χρονικό φάσμα- από τον κόσμο της ύστερης αρχαιότητας ως τους βυζαντινούς και μεταβυζαντινούς χρόνους και, από εκεί, στην λαϊκή μαρμαρογλυπτική και ξυλογλυπτική. Κάθε μοτίβο εντάσσεται οργανικά στην εκάστοτε σύνθεση, καθώς επιλεγεί με βαθειά γνώση του συμβολισμού του και της οπτικής του βαρύτητας.
Ο Γιώργος Λάππας απωθεί τον περιορισμό, αδιαφορεί για τον «ορθολογισμό.» Διακατέχεται και εκφράζει την αέναη επιθυμία του ανθρώπου να υπερβεί τα εκάστοτε όρια. Ο κόσμος του συντίθεται από μέταλλο, πλαστικό ύφασμα, ηλεκτρικές λυχνίες. Τα αναπάντεχα αυτά υλικά δημιουργούν μια αίσθηση παράδοξου, uncanny, η οποία ανακαλεί υποσυνείδητες ονειρικές συνδέσεις, δυσανάγνωστους συνειρμούς. Άλλωστε, ο Λάππας αρνείται τον περιορισμό, αδιαφορεί για τον ορθολογισμό. Το φυσικό σώμα καταργείται, η σκέψη, η μνήμη και η αφήγηση λειτουργούν με αποκλειστικά εσωτερική λογική. Τα έργα του αποτελούν πρωτίστως μια μελέτη της σχέσης του σώματος με τον χώρο και τον χρόνο, έναν στοχασμό πάνω στις σχέσεις του παρελθόντος και του μέλλοντος της γλυπτικής, των δομικών παραμέτρων της πλαστικής και της αρχιτεκτονικής σε σχέση με τον τόπο, αλλά και μια κατάδυση σε πτυχές της ανθρώπινης ψυχής.
Ο Νίκος Μάρκου, προσδιορίζει φωτογραφικά έναν εσωτερικό κόσμο, ένα Inner Space. Από τα φωτογραφημένα επιλεγμένα εξωτερικά τοπία μεταβαίνει σε μία εσωτερική πραγματικότητα. Επιπλέον, από την φυσική απεικόνιση περνάει στην τεχνική μεταλλακτική επεξεργασία. Το αποτέλεσμα οδηγεί σε μια “κατασκευασμένη” πραγματικότητα. Δεν πρόκειται πλέον για φωτογραφίες τοπίων ή ανθρώπων, αλλά για εσωτερικά τοπία- δηλαδή, μια υπερβατική ανακατασκευή, η αφετηρία της οποίας αφομοιώνεται με την καθοριστική υποκειμενική ερμηνεία του φωτογράφου.
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Γιώργος Λάππας, Πάλη, 2013. Μέταλλο και ύφασμα, γλυπτό, 80 × 80 × 80 εκ (χωρίς τη βάση) │ Ευγενική παραχώρηση CITRONNE Gallery
