Άρτεμις Λαμπίρη: Ο ένας δε θα υπήρχε αν δεν υπήρχαν οι άλλοι

Η Άρτεμις Λαμπίρη είναι μια νέα και ταλαντούχα καλλιτέχνις, με σημαντικές σπουδές στο χορό και το θέατρο, που έχει κάνει αισθητή την παρουσία της τα τελευταία χρόνια παρουσιάζοντας ενδιαφέρουσες δουλειές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Μετά την πρόσφατη συνεργασία της με την Εθνική Λυρική Σκηνή για την χορογραφία της όπερας «Rigoletto», επανέρχεται με το «Any One», έναν χορό που “μπορεί να χορευτεί απ’ τον καθένα αλλά ταυτόχρονα εστιάζει στον ένα”. Αυτή ήταν και η αφορμή για την παρούσα συνέντευξη, στην οποία η ίδια μάς μιλά για την ιδέα πίσω από το νέο της έργο, για την μοναδικότητα του ενός μέσα στο σύνολο, για την ομάδα χορού ΜΑΝ αλλά και για τους ανθρώπους που καθόρισαν την διαδρομή της μέχρι σήμερα.

Επιπλέον, αναφέρεται στα μελλοντικά της σχέδια, στην επιστροφή των κρατικών επιχορηγήσεων και στην τέχνη του χορού, που “έχει την τάση να νοιώθει πάντα παρεξηγημένη και παραγκωνισμένη”.

– Το νέο σας έργο παρουσιάζεται για λίγες παραστάσεις στον χώρο τέχνης Artiria Athens. Πώς γεννήθηκε η ιδέα για την δημιουργία του και τί συμβολίζει ο τίτλος «Any One»;

Ξεκίνησα να δουλεύω το ΑΝΥ ΟΝΕ με την πρόθεση να αφορά και να απευθύνεται στον καθένα από εμάς. Να είναι ένα παιχνίδι, ένας χορός που να μπορεί να χορευτεί απ’ τον καθένα αλλά ταυτόχρονα να εστιάζει στον ένα. Είναι ένας κόσμος που μοιάζει με το δικό μας, έχει τους συμβολισμούς του, τις διαφορετικές ταχύτητες, τις τυχαίες και μη συναντήσεις, τον ένα και τους πολλούς, γεγονότα και ασυνέχειες. Οι επιλογές των ερμηνευτών, η προσωπικότητά τους, σχηματίζει το ΑΝΥ ΟΝΕ με τέτοιο τρόπο που το έργο θα άλλαζε αν δούλευα με άλλους/διαφορετικούς ερμηνευτές. Ήθελα να δω τους τρόπους με τους οποίους η κινητική γλώσσα που σχημάτισα εγώ μεταφράζεται και επηρεάζει τα σώματα αυτών των τεσσάρων ανθρώπων.

– Μέσα από αυτή την δουλειά, ποια ζητήματα και προβληματισμούς σας, ενδεχομένως, διαπραγματεύεσθε;

Δεν είμαι σίγουρη αν διαπραγματεύομαι έτσι αυστηρά κάποιο ζήτημα. Ίσως, η υποκειμενικότητα του πώς βιώνει ο καθένας τη ζωή είναι ένα τέτοιο. Πιο συγκεκριμένα, οι διαφορετικοί τρόποι και μηχανισμοί που ο καθένας από εμάς αναπτύσσει προκειμένου να νιώσει και να πορευτεί στη δική του ζωή, το προσωπικό στίγμα του ενός, καθώς επίσης και το πώς ένα γεγονός αλλάζει τη ρότα μιας “κανονικότητας” με συνέπεια μετά κανείς να επαναπροσδιορίζεται και να μαθαίνει να φέρει το βάρος του παρελθόντος και των δικών του επιλογών.

– Πιστεύετε ότι ο καθένας από μας αντιλαμβάνεται την μοναδικότητα της διαφορετικότητάς του; Πόσο σημαντικό είναι το «να είσαι ο ένας του εαυτού σου» ειδικά σε μία κοινωνία που αρνείται, φοβάται ή αποδοκιμάζει το διαφορετικό;

Η κοινωνία είμαστε εμείς. Όλοι. Εμείς τη φτιάχνουμε. Δεν είναι ένα σύνολο ανθρώπων ξένο. Όταν λέμε “η κοινωνία” είναι σα να αφήνουμε εμάς και τον κοντινό μας περίγυρο απ’ έξω. Πιστεύω πως αυτό δαιμονοποιεί αυτή τη λέξη. Είναι όμορφο πράγμα η κοινωνία. Είναι όμορφο το σύνολο και να μαζεύονται οι άνθρωποι. Ο ένας, ο κάθε ένας από μας είναι μια μονάδα μέσα στο σύνολο. Σημαντικό είναι να αντιλαμβάνομαι εγώ προσωπικά πως έχω δικαίωμα να φαίνομαι σαν ένας και σαν πλήθος όποτε το αποφασίσω. Να μπορώ να ανήκω και να μπορώ να ξεχωρίζω ταυτόχρονα.

– Σε πιο προσωπικό επίπεδο, τί θεωρείτε ουσιαστικό στη ζωή σας; Ποια στοιχεία θα λέγατε ότι καθόρισαν την διαδρομή καθώς και τις επιλογές σας μέχρι τώρα;

Οι άλλοι άνθρωποι. Οι άνθρωποι που με έκαναν τον ένα για μένα. Η μαμά μου κι ο μπαμπάς μου, η αδελφή μου, οι περαστικοί φίλοι και σύντροφοι και ακόμα περισσότερο αυτοί που είναι ακόμα εδώ. Οι άνθρωποι και οι καθηγητές που συνάντησα στην Ολλανδία, οι πολύ σημαντικοί άνθρωποι που με υποδέχτηκαν γυρίζοντας πίσω στην Αθήνα και όλοι αυτοί που μου είπαν ναι και με δέχθηκαν όπως είμαι. Λέω εδώ και περίπου 20 χρόνια πως αν πιστεύω σε Κάτι, αυτό είναι οι σχέσεις. Τα κράματα που βγάζουν οι σχέσεις και η δύναμη, η δημιουργικότητα και η θέληση για ζωή που φτιάχνονται μέσα απ’ τον άνθρωπο μαζί με τουλάχιστον άλλον έναν άνθρωπο. Ο ένας – εγώ – δε θα υπήρχε αν δεν υπήρχαν οι άλλοι.

– Μεταξύ άλλων, έχετε επιμεληθεί την κίνηση σε θεατρικές παραστάσεις ενώ πρόσφατα συνεργαστήκατε με την Εθνική Λυρική Σκηνή για την χορογραφία της όπερας «Rigoletto». Πώς είναι να δημιουργείς για το θέατρο ή την όπερα; Τί σάς γοητεύει περισσότερο σε αυτή την διαδικασία;

Το θέατρο αλλά πολύ περισσότερο η όπερα είναι ένας πολύ διαφορετικός κόσμος. Σ’ αυτές τις δουλειές χρειάζεται να έχει κανείς μια ευελιξία διαφορετικού τύπου. Υπάρχει συνήθως κείμενο, υπάρχει σκηνοθέτης, υπάρχουν πρωταγωνιστές και υπάρχει ο θίασος. Εδώ πιστεύω πρέπει κανείς να εξυπηρετεί ταυτόχρονα το όραμα του κειμένου, το όραμα του σκηνοθέτη και να μπορεί να μεταφράζει αυτά τα δύο με έναν τρόπο που να “διαβάζεται”, που να έχει λόγο ύπαρξης και που να εξυπηρετεί και τη δική του αισθητική. Απαιτεί εγρήγορση και λεπτούς χειρισμούς, πολλές φορές να παραμερίσει κανείς τον εγωισμό του προκειμένου να ενωθούν όλα προς το καλό της παράστασης. Νοιώθω σα χρήσιμο εργαλείο ή σαν κόλλα όταν πετυχαίνει η συνεργασία κι αυτό είναι μαγικό.

– Θα θέλατε να μάς μιλήσετε λίγο και για την ομάδα χορού ΜΑΝ που ιδρύθηκε το 2013; Ποιοι είναι οι καλλιτεχνικοί σας στόχοι αλλά και οι προσδοκίες σας για το μέλλον;

Η ομάδα ιδρύθηκε σε ένα βράδυ, όταν έγινε δεκτή να παρουσιάσει δουλειά στο φεστιβάλ Δημητρίων, με το πρώτο μου έργο στην Ελλάδα, το «ΑΝΑΜΕΣΑ». Έκτοτε έχει παρουσιάσει δουλειές στο φεστιβάλ Καλαμάτας, το φεστιβάλ Νέων Χορογράφων στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, στο MIRfestival, το ARCFORDANCE καθώς και στην Πάτρα και την Καλαμαριά. Οι στόχοι είναι περίεργο πράγμα και ποτέ μου δεν το κατάλαβα. Ας πούμε πως θα ήθελα η ομάδα να μπορεί να δουλεύει και να κάνει παραγωγές για πολλά ακόμα χρόνια, να τολμήσει να ταξιδέψει ακόμα πιο πολύ και ίσως το πιο βασικό να έχει πάντα τόσο καλό ανθρώπινο δυναμικό /συνεργάτες όπως είχε μέχρι στιγμής και να μπορεί πάντα να τους αμείβει όπως τους αξίζει.

– Μετά το «Any One», έχετε κάποιες ιδέες και σκέψεις για την συνέχεια;

Το πιο βασικό είναι το ΑΝΥ ΟΝΕ να μην τελειώσει εδώ. Οπότε πρώτα απ’ όλα τρέξιμο για τη συνέχιση του ΑΝΥ ΟΝΕ. Ταυτόχρονα θα αρχίσω πρόβες για τη νέα δουλειά του Τάσου Πυργιέρη, στην οποία θα επιμεληθώ την κίνηση, η οποία έχει πρεμιέρα 1^η Ιουνίου. Και διακοπές! Μιας και ήταν μια πολύ ωραία μα πολύ φορτωμένη χρονιά.

– Το «Any One» επιχορηγήθηκε από το ΥΠΠΟ. Πώς κρίνετε το γεγονός ότι επέστρεψαν οι κρατικές επιχορηγήσεις για τον χορό; Η τέχνη του χορού σήμερα, σύμφωνα με την δική σας άποψη, βρίσκει στην Ελλάδα την στήριξη και την προσοχή που της αξίζει;

Η τέχνη του χορού έχει την τάση να νοιώθει πάντα παρεξηγημένη και παραγκωνισμένη. Όχι άδικα μεν αλλά είναι κάτι για το οποίο ίσως φταίμε κι εμείς οι επαγγελματίες του χώρου όπως και άλλοι πιο οικουμενικοί παράγοντες. Μακάρι κάποια στιγμή να μπορούσαμε να ζούμε μόνο απ’ αυτή αλλά και να έχουμε ένα πιο ευρύ κοινό. Είναι πολύ καλό που επέστρεψαν οι επιχορηγήσεις. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Τα χρήματα λιγότερα αλλά θα τολμήσω να πω πιο καλά μοιρασμένα. Τι αξίζει και τι όχι στο 2018 της Ελληνικής πραγματικότητας νομίζω δεν είμαι κατάλληλη να το κρίνω. Ανακατάταξη και αναθεώρηση πάντα και συνέχεια σε όλα εύχομαι.

Διαβάστε επίσης:

Any One, της Άρτεμης Λαμπίρη στο Artiria Athens | Σημ.: Οι παραστάσεις στις 27, 28 & 29 Απριλίου είναι sold out