Η αρχαιοπολιτική -έννοια που πατά στη βιοπολιτική όπως την περιέγραψε και μας την κληροδότησε ο Φουκό- ορίζεται ως ο δημόσιος λόγος περί του παρελθόντος- ένας λόγος που εργαλειοποιεί το διάχυτο στην κοινωνία ενδιαφέρον για τις υλικότητες του χτες, ώστε να επιβάλει νεότευκτες πολιτικές τεχνολογίες στο σήμερα. Σε νεωτερικές κοινωνίες όπως η Ελλάδα, οι οποίες διακρίνονται από ένα επίμονο αρχαιολατρικό ήθος, η αρχαιοπολιτική εμφανίζεται υποδυόμενη μια ευγενών προθέσεων αρχαιοφιλία, ως επίκληση ενός υψηλότερου τρόπου ζωής και σκέψης που, αν και ανοικτός σε όλους, είναι εφικτός μόνον για λίγους. Μέσα από αδιάκοπες επιτελέσεις αυτής της φαινομενικά αθώας και πολιτικά ουδέτερης αρχαιοφιλίας, εκπαιδευόμαστε ως σώματα, ως κοινότητες, ως εθνικά υποκείμενα ή υπερεθνικές συσσωματώσεις, ή ακόμη ως κυβερνοπολίτες που κατοικούν ολοένα διογκούμενες ψηφιακές επικράτειες, να υποδεχόμαστε και να αποδεχόμαστε τις ταυτοτικές πολιτικές του καιρού μας. Κινητοποιώντας, ως εκ τούτου, ένα αρχαιοφιλικό καθεστώς αλήθειας, το οποίο συνεπάγεται διαρκείς ιεραρχήσεις και αποκλεισμούς, η αρχαιοπολιτική αποσκοπεί στην οργάνωση, τη διαχείριση και τον έλεγχο, εντέλει, του βίου ομάδων και πληθυσμών στο παρόν. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Δημήτρης Πλάντζος
Ο Δημήτρης Πλάντζος είναι καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το ερευνητικό του έργο αφορά τη μελέτη της ελληνορωμαϊκής τέχνης, την αρχαιολογική θεωρία, και τις νεωτερικές προσλήψεις του κλασικού πολιτισμού. Από το 2019 διευθύνει, από κοινού με τον Gheorghe Alexandru Niculescu, το ερευνητικό πρόγραμμα «The Construction of Knowledge in Archaeology and Art History in Southeastern Europe», στο πλαίσιο της δράσης Connecting Art Histories του Ιδρύματος Getty.
Στον τομέα της πολιτισμικής κριτικής κυκλοφορούν τα βιβλία του Οι αρχαιολογίες του κλασικού: Αναθεωρώντας τον εμπειρικό κανόνα (Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, 2014) και Το πρόσφατο μέλλον: Η κλασική αρχαιότητα ως βιοπολιτικό εργαλείο (Νεφέλη, 2016).