Άκουσα ξανά, μήνες μετά την πρώτη ακρόαση τα φετινά άλμπουμ των Flaming Lips και των XX . Όταν τα είχα πρωτακούσει δεν μου είχαν τραβήξει ιδιαίτερα το ενδιαφέρον – παρότι τα υπογράφουν συγκροτήματα που εκτιμώ και που έχουν δώσει πολύ όμορφα δείγματα γραφής στο παρελθόν – κι έτσι τα άφησα στην άκρη. Τα άκουσα ξανά γιατί ήθελα να τους δώσω μία δεύτερη ευκαιρία.
Τελικά η εντύπωση μου δεν άλλαξε. Κάτω των προσδοκιών τα δύο αυτά άλμπουμ πράγματι. Λειασμένες όλες οι γωνίες – υπάρχει μία απροσδιόριστη αίσθηση ότι η «γραμμή» κατά την διάρκεια παραγωγής τους ήταν κάτι του τύπου «ας μαζέψουμε πια κάπως τον ήχο μας, μην τυχόν και ενοχλήσουμε πάλι κάποιον». Μην τυχόν και συμβεί κάτι που να συναρπάζει μεν κάποια κατηγορία ακροατών , αλλά με κίνδυνο να τρομάξει κάποια άλλη κατηγορία δε…
Δυστυχώς βαρέθηκα. Ξέρετε, το γνωστό: Ψηλή, ξανθιά, καλοφτιαγμένη, περιποιημένη. Όμορφη τη λες, αλλά … δεν μ’αρέσει.
Το βραδινό μουσικό μου μενού είχε επαναληπτική ακρόαση του ντεμπούτο άλμπουμ του συγκροτήματος Σωτήρες (κυκλοφόρησε πέρυσι τον Νοέμβριο). Εντάξει. Τώρα μιλάμε. Ούτε σε αυτήν την περίπτωση άλλαξε η πρώτη μου εντύπωση. Μάλλον ενισχύθηκε. Εξαίρετη δουλειά. Έχει πλοκή. Περιμένεις να δεις τι θα σου συμβεί στη γωνία. Ακόμη και μετά την τέταρτη – πέμπτη ακρόαση.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Εδώ έχουμε ένα συγκρότημα που ψάχνεται, κάνει αυτό που θέλει, ενδιαφέρεται να έχει τα απαραίτητα hooks ώστε να είναι εξωστρεφές και εν δυνάμει προσιτό στο κοινό, αλλά δεν δείχνει να νοιάζεται μήπως τυχόν τρομάξει όλους όσοι ενδεχομένως προτιμούν πιο «ασφαλή» ακούσματα.
Αυτά σκεφτόμουνα και μου ήρθε στο νου μία κουβέντα που είπε ο Trent Renzor των Nine Inch Nails τον περασμένο Ιανουάριο και για ένα διάστημα δημιούργησε κάποιο σούσουρο και συζητήθηκε αρκετά. Κουβέντα που, ναι μεν ο Renzor την είπε άκομψα και εριστικά (μέσα στο όλο σκεπτικό του στράφηκε ανοιχτά εναντίον των social media – ιδιαιτέρως του facebook – και έτσι το αυτόματο αντανακλαστικό των χρηστών ήταν να πέσει να τον φάει), αλλά έχει όμως ένα point. Το οποίο αν κάτσουμε ψύχραιμα να το σκεφτούμε, εκτιμώ ότι θα το συμμεριστούμε και πολλοί άλλοι:
“The internet is giving voice to everybody thinking that someone gives a shit what they have to say and they have the right. I think, in general, that has created a toxic environment for artists and led to some very safe music.”
Αφήνω στην άκρη την πρώτη πρόταση του παραπάνω αποσπάσματος (που είναι το άκομψο και εριστικό κομμάτι) και μεταφράζω την κατακλείδα: «Πιστεύω πως γενικά, αυτό (σημ.μετ. : το ίντερνετ) έχει δημιουργήσει ένα τοξικό περιβάλλον για τους καλλιτέχνες και έχει οδηγήσει σε κάποια πολύ ασφαλή μουσική.»
Δεν μπορώ να διαφωνήσω καθώς παρατηρώ πως όλο και περισσότεροι καλλιτέχνες, είτε ακολουθούν ηχητικούς δρόμους που τους θεωρούν πιο ασφαλείς από αυτούς που είχαν ακολουθήσει στο παρελθόν ή από αυτούς που ίσως θα ήθελαν να ακολουθήσουν στην καινούργια τους δουλειά (βλ. Flaming Lips και XX). Άλλοι πάλι ρισκάρουν να αλλάξουν σημαντικά τον ήχο τους, δίνοντας του έναν πιο εμπορικό και ίσως πιο «πιασάρικο» χαρακτήρα προκειμένου να επιχειρήσουν να προσεγγίσουν ένα αρκετά ευρύτερο κοινό από αυτό στο οποίο απευθύνονταν μέχρι τώρα (π.χ. Arcade Fire των οποίων το πρόσφατο άλμπουμ μου άρεσε πάαααρα πολύ αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.)
Μήπως τελικά αυτό συμβαίνει – μεταξύ άλλων – και για τον σοβαρό λόγο ότι ακόμη και καταξιωμένοι καλλιτέχνες φοβούνται την «αρένα» του internet ;
Από την άλλη πάλι μήπως είναι αδύνατον πλέον να αποφύγεις αυτή την αρένα; Ειδικά μάλιστα όταν είσαι καταξιωμένος καλλιτέχνης;
Και τι συνέπειες έχει αυτό;
Καταθέτω το παραπάνω ως τροφή για σκέψη και ενδεχομένως να επιστρέψω σε αυτό, ιδιαιτέρως δε, αν υπάρξουν κάποια γόνιμα σχόλια στο e-mail της στήλης (arsi.thesi@gmail.com)
Εντωμεταξύ κοιτάζω την κρυστάλλινη σφαίρα μου και … τολμώ μια πρόβλεψη για το μέλλον. Προβλέπω ότι στα επόμενα χρόνια στη μουσική θα ανακάμψει το world. Με τελείως άλλη έννοια από αυτή που το ξέρουμε τώρα. World μουσική με λιγότερο εμφανή ethnic ή/και folklore στοιχεία. Π.χ. Ροκ από τη Σλοβενία ή γιατί όχι την Ελλάδα το οποίο θα αφομοιώνει δημιουργικά κάποια από τα «ντόπια» στοιχεία ενώ ταυτόχρονα θα συνομιλεί με το διεθνές γίγνεσθαι. Ή αυτό το παραπάνω με ηχητική αφετηρία την Jazz ή την electro ας πούμε. Πράγματα που συμβαίνουν ήδη δηλαδή, αλλά που δεν έχουν καταφέρει προς το παρόν – για μια σειρά μάλλον συγκεκριμένων λόγων – να τραβήξουν την προσοχή της μουσικής βιομηχανίας ή να ξεχωρίσουν μέσα στον ωκεανό του internet.
Λέω εγώ τώρα…
Photo Credit: © Thomas Angermann