Οκτώ διηγήματα, συνθέτουν το αφηγηματικό κόσμο του πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα Γκρεγκ Τζάκσον, τα οποία συνομιλούν τόσο με τη σύγχρονη εποχή όσο και διακειμενικά με λογοτέχνες άλλων εποχών. Από τον Τζόις στον Γουάλας και από τον Σέξπηρ στον Μπόρχες ο Τζάκσον καταγράφει τον ρυθμό της εποχής του μέσα από αναφορές, οι οποίες, όπως φαίνεται, καθόρισαν την αναγνωστική του πορεία και τη συγγραφή.
Οι ήρωές του μπορεί να έχουν ένα διαφορετικό υπόβαθρο κάθε φορά, να είναι αρθρογράφοι, καθηγητές ή τενίστες, πάντα όμως είναι άνθρωποι ευαίσθητοι. Άνθρωποι γεμάτοι αντιφάσεις. Χαρακτηριστικό δείγμα μιας γενιάς που κατάφερε να επιβιώσει έχοντας οχυρωθεί πίσω από έναν κυνισμό που συχνά ξαφνιάζει τον αναγνώστη, καθώς γίνεται μάρτυρας μιας ανθρώπινης πορείας που σχοινοβατεί ανάμεσα στο παράλογο και τη λογική, την ευαισθησία και τον κυνισμό, την παραβατικότητα και τις ανθρώπινες σχέσεις που αναπτύσσονται κάτω από μια τέτοια συμπεριφορά, την τελειότητα και την αναπροσαρμογή, τον συμβιβασμό ή την επανατοποθέτηση ή απλώς την ωρίμανση.
Άνθρωποι που σχοινοβατούν ανάμεσα στη βία των ναρκωτικών, το αλκοόλ τα ατέλειωτα ολονύχτια πάρτι, την άκρατη ελευθεριότητα, τον ξέφρενο ρυθμό μιας παρακμής. Μια σύγχρονη γενιά αντίστοιχη εκείνης του «Μεγάλου Γκάτσμπυ». Με την απειλή του μέλλοντος να διαπραγματεύεται το παρόν της. Ρόλοι που αντιστρέφονται όταν ψυχοθεραπευτές και θεραπευόμενοι εμπλέκονται σε έναν αξεδιάλυτο ιστό. Αριστερές μεταρρυθμίσεις και επαναστάσεις, αλλαγές και διασαλευμένες σχέσεις, ερωτική διαστροφή, όλα μαζί σκηνοθετούν τους οκτώ μικρόκοσμους του Τζάκσον, συνδετικός ιστός των οποίων μοιάζει να είναι η συνείδηση της ανάγκης για ευτυχία.
Οι άσωτοί του είναι οι άνθρωποι μιας γενιάς, η οποία τους καταδίκασε στην απώλειά. Δημιουργούν τη δική τους πρόταση ζωής με σκοπό την τελειότητα ενάντια στον φθοροποιό χρόνο. Στο βάθος είναι τρομαγμένα παιδιά που παλεύουν να ενηλικιωθούν σε έναν κόσμο που έχει χάσει την ελπίδα. Και τη διεκδικούν με γενναία αποφασιστικότητα, έστω και αν ο επιλεγόμενος τρόπος για να το κάνουν είναι ενίοτε οδυνηρός. Σημασία έχει γι’ αυτούς να ακούσουν τον άνεμο να γεμίζει την άδεια τους καρδιά.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
«Πώς γίνεται κάποιοι άνθρωποι να ακούνε τον άνεμο να φυσά μέσα στους άδειους χώρους της καρδιάς τους, να ακούνε μια φωνή να τους προτρέπει να φύγουν μακριά, και κάποιοι άλλοι να μην την ακούνε καθόλου;» αναρωτιέται μια του ηρωίδα λίγο προτού καταφύγει σε μια ερωτική διασάλευση από την οποία θα καταρρεύσει, όταν αντικρίσει το πραγματικό πρόσωπο του εαυτού της και θα συναισθανθεί πως η ζωή είναι μια αρραγής επιφάνεια, πάνω στην οποία ακροβατούμε.
Ο Τζάκσον καταγράφει τον παλμό της εποχής με φιλοσοφική διάθεση. Η ασωτία γίνεται η πορεία προς την τελείωση και την ολοκλήρωση μιας γενιάς που μοιάζει να έχει χαθεί ανάμεσα σε στόχους που δεν επιτεύχθηκαν και σε ασφυκτικές γονικές προσδοκίες. Και καταθέτει τα προσωπικά του συμπεράσματα με μια ώριμη στοχαστική διάθεση, αναγνωρίζοντας ότι μετά την αποδόμηση υπάρχει μια μόνο πορεία. Αυτή προς την ανασυγκρότηση.
Μελετά τις ανθρωπολογικές και κοινωνιολογικές συμπεριφορές και τις σχέσεις των ανθρώπων και αφήνει να διαφανεί πως ο μόνος δρόμος προς την κοινωνική αναγέννηση είναι αυτός που περνάει μέσα από την ασωτία. Απαραίτητο είναι όμως ο άνθρωπος να νιώσει εμπιστοσύνη, να περάσει από την «ύπουλη διολίσθηση» στη γνώση ενός απαραίτητου συμβιβασμού. Από την ανασφάλεια για το μέλλον στη συνείδηση ότι το παρόν μπορεί να είναι εποικοδομητικό και ταυτόχρονα να διεκδικεί την αξιοπρέπεια των μικρότερων, ρεαλιστικότερων στόχων.
Και αυτό δεν είναι απαραίτητα συμβιβασμός αλλά ωριμότητα. Μια ωριμότητα που θα επιτρέψει να αναπτυχθούν νέες διαπροσωπικές και κοινωνικές σχέσεις. «[…]για παράδειγμα, το να γράψεις κάτι που θα αλλάξει τον κόσμο γίνεται το να γράψεις κάτι που θα έχει αξία για σένα τον ίδιο, που γίνεται το να εκδώσεις κάτι σχετικά αξιοπρεπές, που γίνεται το να γράψεις κάτι που να μπορεί απλώς να εκδοθεί· ή, για να δώσω άλλο ένα αυθαίρετο παράδειγμα, η αναζήτηση του αιώνιου έρωτα γίνεται η αναζήτηση ενός έρωτα που μπορεί και να κρατήσει, που γίνεται η αναζήτηση ενός συνετού μείγματος ανοχής και πάθους, που γίνεται η αναζήτηση ενός ταιριαστού κοινωνικού συντρόφου. Και φυσικά με κάθε αναπροσαρμογή δεν πιστεύεις ότι συμβιβάζεσαι ή ότι προδίδεις τις αρχές σου αλλά ότι ωριμάζεις», γράφει ο Τζάκσον και με σαφήνεια καθορίζει το πλαίσιο των προσωπικών του εκτιμήσεων.
Ένα εξαιρετικό βιβλίο από έναν πολύ νέο συγγραφέα. Χαρακτηριστική είναι η φράση του βιβλίου για την οποία τιμήθηκε στη χώρα μας με το «Βραβείο Ξένης Λογοτεχνικής Φράσης της Χρονιάς 2017», του περιοδικού Literature.gr: «Οι άνθρωποι είναι σφαίρες που έχουν φύγει από την κάννη του όπλου». Φαίνεται ότι ο Τζάκσον εκτινάχτηκε στην παγκόσμια λογοτεχνία με την ίδια ακριβώς ορμή.
