Η Depôt Art Gallery σας προσκαλεί την Τρίτη 7 Ιουνίου 2016 στην ομαδική έκθεση των: Γιώργος Ζογγολόπουλος, Όπυ Ζούνη, Κωστής, Νίκος Τρανός, Γιώργος Τσακίρης, Πάνος Χαραλάμπους, Γιώργος Χαρβαλιάς.
Επιμέλεια της Γωγώς Κολυβήρα.
άσπρο <=> μαύρο, κατά τρόπο αινιγματικό και ερμητικό
Οι εκθέσεις σε αίθουσες τέχνης, με πολυπρόσωπες παρουσιάσεις, συνήθως προκαλούν απορία και καμιά φορά σύγχυση: με βάση ποιό κοινό στοιχείο συνέχονται όλοι οι παρουσιαζόμενοι δημιουργοί;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το διερώτημα αυτό δεν αποφεύγεται και εδώ, στη Depôt Art Gallery, όπου η συνέκθεση τόσων πολλών και σημαντικών δημιουργών, επιγράφεται ως: «Άσπρο <=> Μαύρο».
Πρόκειται για ένα αρχέγονο αντώνυμο, το οποίο εννοιολογεί την αντιπαράθεση ανάμεσα σε ποιότητες συμβολικά αποδοσμένες. Ανάλογες εκφράσεις, όπως: φως-σκοτάδι, μέρα-νύχτα, πρωί-βράδυ, χειμώνας-καλοκαίρι, ζωή-θάνατος, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια υπόμνηση ότι αυτό το ζεύγμα λειτουργεί, και πολύ και έντονα, στο λόγο, που εν τέλει σηματοδοτεί αυτήν την κεφαλαιώδη νοητική και νοηματική λειτουργία της οντότητάς μας.
Παράλληλα και με ιδιαίτερα υπαινικτικό τρόπο, προκαλείται και προσκαλείται ο επισκέπτης από τα εντεθειμένα αμφίδρομα βέλη, ανάμεσα σε αυτές τις δύο λέξεις-κλειδιά: δηλαδή να υποπτευθεί για αυτήν την υψηλή πιθανότητα διαλογικής και διαλεκτικής λειτουργίας, που τόσο έχουμε ανάγκη, προκειμένου να προβούμε σε μια οποιαδήποτε συνθετική εξέλιξη και πιθανή αμφισβήτηση, των όσων η, στενά εννοούμενη, λογική επιτάσσει επί αιώνες.
Αν οι θεωρητικές απόπειρες για την υπέρβαση ενός οιονεί καταπιεστικού δίπολου επιφέρουν κάποια δυσφορία, η εικονολογική εκφορά, αποτύπωση και μεταφορά των αντιτιθεμένων, -δισδιάστατα και τρισδιάστατα- μόνο ως πρόκληση απελευθέρωσης, πλέον, μπορεί να προταθεί.
Σε μια περίοδο, όπου όλα γύρω μας καταρρέουν, όπου οι γνωστικές μας βεβαιότητες δεν έχουν καταστεί μόνο ανάμνηση ενός χαμένου παραδείσου αλλά και αφορμή άλγους, έχει ενδιαφέρον το πώς, δημιουργικά και διαχρονικά, υπερβαίνονται αυστηρές καλλιτεχνικές θεωρίες (για το τι είναι χρώμα, αν είναι χρώμα και άλλα ανάλογα συναφή) και με τρόπο κυριολεκτικά αινιγματικό και ερμητικό απελευθερώνονται οι δημιουργικές δυνάμεις των ανθρώπων και προσκαλούν σε μια εξιδανίκευση, σε μια πρόταση παραμυθίας, αναστοχασμού και ανατροφοδότησης: δηλαδή σε ό,τι μάς έχει αφαιρεθεί, είτε συγκυριακά, είτε πολιτιστικά, όλα αυτά τα τελευταία χρόνια.