Ταξίδι σε ένα χρόνο μυθικό και σε τόπους που δεν χωρούν σε κανένα ταξιδιωτικό οδηγό είναι η έκθεση «Αθέατος Κόσμος» της γνωστής σκηνογράφου και ενδυματολόγου Έρσης Δρίνη.
Η έκθεση που φιλοξενείται στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης αντλεί τα θέματά της από τον προσωπικό χάρτη της καλλιτέχνιδας που σχηματίζεται με τα δεδομένα μιας ονειρικής ψυχογεωγραφίας.
Κυριαρχεί παντού μια φύση οργιαστική που ανοίγει τις φυλλωσιές στο απρόοπτο: Τοτεμικά λουλούδια, σαμανικά δέντρα και βλαστικές θεότητες περιφέρονται σ’ έναν ίλιγγο μεταμορφώσεων και πρωταγωνιστούν στη χορογραφία ενός μαγεμένου σύμπαντος, στις χίλιες και μία νύχτες των παιδικών αναπολήσεων του καθενός μας.
Για να διεισδύσει κανείς σ’ αυτό τον κόσμο όπου νεράιδες, ξωτικά και πνεύματα του δάσους κάνουν την παρουσία τους αισθητή με ξαφνικά σκιρτήματα και μυστικά σήματα, πρέπει να διαλέξει μάσκα – και ευτυχώς προσφέρονται πολλές. Μάσκες μιας ιλαρής φαντασίας, ανάλαφρες και φτερωτές, ή μιας τελετουργικής επισημότητας, αγαλμάτινες και χρυσαφιές, στολισμένες με φύλλα ή σκαλισμένες σε αυστηρά ιερατικά μοτίβα, σαν διαβατήρια σε κάθε περίπτωση σε μια αλλόδοξη πραγματικότητα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Συνοδοί και φύλακες σ’ αυτή την περιπλάνηση μια τεράστια ποικιλία αγγέλων που ενώ φαινομενικά βρίσκονται σε κατάσταση τελετουργικής έκστασης, όλοι μαζί δίνουν την εντύπωση ότι συμμετέχουν σ’ ένα κοσμοδαιμονικό δρώμενο, στην ταραγμένη γιορτή μιας post Venezia που ξαναγεννιέται με κάθε εικόνα της.
«Σε μια εποχή γενικευμένης ανακοπής, όπως αυτή που ζούμε σήμερα, έχει για μένα σημασία η επιστροφή στη λεπτομέρεια, σ’ αυτό που δεν φαίνεται, στο αθέατο» λέει η Έρση Δρίνη, η οποία γυρνάει επίσης πίσω στις αρχικές σπουδές της στη Σχολή Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας όπου μαζί με τη σκηνογραφία και την ενδυματολογία σπούδασε ζωγραφική, αμέσως μετά το πτυχίο της στην Ιστορία Τέχνης από την Ελβετία.
Ωστόσο, δεν είναι η πρώτη φορά που καταπιάνεται με μια έκθεση ζωγραφικής. Το ίδιο έκανε και πριν από χρόνια με άλλες δύο εκθέσεις της, τις «Γυναίκες του Ψυρρή» και τις «Νύφες», σαν ένα διάλειμμα από τις εκατοντάδες παραστάσεις που σκηνογράφησε και «έντυσε», σαν ένα προσωπικό ταξίδι, χωρίς άλλους συνοδούς, σε όλα εκείνα που η ίδια θεωρεί σημαντικά. Το ίδιο έκανε από τότε που ήταν 14 χρονών, όταν ζωγράφιζε υπερβατικά λουλούδια στον κήπο της εφηβείας της.
Με τον «Αθέατο Κόσμο» της συνομιλεί εδώ και 2 χρόνια περίπου, κλεισμένη στο εργαστήριο-σπίτι της, ανάμεσα σε δικά της σχέδια και έργα στους τοίχους. Όρθια πάνω στα κραγιόνια της, στα λάδια, στις ακουαρέλες, στα πλαστιικά χρώματα, σε μάσκες, δαντέλλες, κούκλες, στεφάνια, φύλλα, υφάσματα, φτιάχνει τα δικά της ονειρικά ζωγραφικά κολλάζ και το δικό της μυστικό και αναπάντεχο κόσμο που τώρα είναι έτοιμος να έρθει στο φως του πραγματικού.