Δουλεύοντας τη θεματική των αθλοπαιδιών με εντατική επιμονή τα τελευταία χρόνια, η Αθηνά Χατζή συγκροτεί την πιο ώριμη ίσως ενότητα της ζωγραφικής της και την παρουσιάζει στο Θέατρο του Κολλεγίου Αθηνών από τις 4 έως τις 18 Νοεμβρίου 2016, σε επιμέλεια της Ίριδας Κρητικού.
Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν την Παρασκευή 4 Νοεμβρίου στις 20:00 και μέρος των εσόδων από τις πωλήσεις των έργων θα διατεθούν για την υποστήριξη του Προγράμματος Υποτροφιών του Κολλεγίου Αθηνών-Κολλεγίου Ψυχικού.
«Ξεκινώντας από σκόρπιες τρυφερές μνήμες και οικείες εικόνες άθλησης στο σχολείο των δικών της παιδιών, στις συνθέσεις της υιοθετεί κάθε φορά ένα διαφορετικό, δυναμικό σημείο αφετηρίας που της έχει τραβήξει την προσοχή, άλλοτε περνώντας ξυστά από το εναιώρημα του τετελεσμένου του χρόνου και άλλοτε εισχωρώντας με θαυμαστή ακρίβεια στην κλασματική του διάρκεια.
Οι νεαροί πρωταγωνιστές των έργων της, κινούμενοι στο γνώριμο καθημερινό τους πεδίο και ενεργοποιώντας διαφορετικά συμβάντα και χρόνους, σχεδιάζονται και αποτυπώνονται με γοργή ευχέρεια στον καμβά, με την επίγνωση ότι ό,τι συνέβη πίσω και πριν από το εκτόπισμα της εικόνας, γρήγορα θα χαθεί.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το θερμό χρώμα της ζωγράφου δουλεύεται ταυτόχρονα ως ύλη και φως, διαλύεται εξαρχής στα βασικά συστατικά του για να εφεύρει μια νέα εύγλωττη συμπύκνωση, συγκρατώντας το άρωμα της πραγματικότητας αλλά ποτέ τη βραδεία αφήγησή της. Άλλοτε η σάρκα μιας κόκκινης μπλούζας, η λωρίδα ενός αθλητικού μπανιερού ή το ελάχιστο πράσινο ενός σχολικού σακιδίου κι άλλοτε η υποψία ενός λευκού παπουτσιού τρεξίματος ή ενός ξανθού κεφαλιού στην άκρη του γηπέδου, δημιουργούν διαφορετικά επίπεδα δράσης και ανάγνωσης. Τότε το βλέμμα του θεατή συναντιέται και πάλι αναπόφευκτα με την ενδότερη χρήση των πολλαπλών χρόνων που διασχίζουν στο σύνολό τους τα έργα της ενότητας.
Για την Αθηνά Χατζή παραμένει βασικό εδώ το γεγονός της μη πόζας. Οι εφηβικές φιγούρες, τελώντας σε γόνιμη ελευθερία και αέναη κίνηση, καθορίζουν τους τρόπους εναλλαγής μιας γοργής χορογραφίας, κι εγκαθίστανται εντέλει στον χώρο έως το τέλος του παιχνιδιού.
Εάν ο πρώτος βασικός άξονας της ενότητας είναι η νεανική ευφράδεια της κίνησης, το γοργό πέρασμα από το εναρκτήριο λάκτισμα έως το τέρμα, ίσως ο δεύτερος άξονας να μην είναι άλλος από την προδιαγεγραμμένη απώλεια ετούτου του λιγοστού πολύτιμου χρόνου.
Κατά το διάστημα που μεσολάβησε από τη δημιουργία έως την έκθεση της ενότητας, κάποιοι από τους ήρωες των έργων έχουν ήδη συναντήσει το επόμενό τους παρόν. Και ίσως ο χρόνος να μην μπορεί να παγώσει, όπως ενδόμυχα θα επιθυμούσαν οι ενήλικες συνοδοί τους, αλλά οι στιγμές επιχειρούν και κατορθώνουν μέσω ακριβώς των έργων ετούτων να διαφυλαχθούν. Και αυτό, δεν είναι διόλου λίγο…»
Ίρις Κρητικού, Οκτώβριος 2016
