«Ξέρεις, εκείνη την πέτρα που τη βάζεις µπροστά σου και οδύρεσαι για όλες τις συµφορές σου, όλα τα βάσανά σου, όλους τους πόνους και τις δυσκολίες σου, της εµπιστεύεσαι όλα όσα έχεις στην καρδιά και δεν τολµάς να τα αποκαλύψεις στους άλλους… Της µιλάς, της µιλάς. Και η πέτρα σε ακούει, ρουφάει τις λέξεις σου, τα µυστικά σου. Μέχρι που µια ωραία µέρα σπάει. Γίνεται θρύψαλα. Και εκείνη τη µέρα, λυτρώνεσαι απ’ όλα τα βάσανά σου, απ’ όλους τους καηµούς σου… Αυτή η πέτρα είναι η σενγκέ σαµπούρ, η πέτρα της υποµονής».

Μια γυναίκα, στο Αφγανιστάν αλλά και αλλού, ίσως, παραµένει στο πλευρό του πληγωµένου άντρα της. Κατά βάθος οι δυο αυτοί άνθρωποι δε γνωρίζονται. Οι ώρες, οι µέρες περνούν, ο πόλεµος πλησιάζει απειλητικά, η γλώσσα της γυναίκας λύνεται και αρχίζει να αφηγείται µια ζωή γεµάτη ταπεινώσεις, µε την ελπίδα µιας πιθανής λύτρωσης.

Σ’ αυτό το µοναδικό, αλληγορικό και υπέροχο βιβλίο, που τιµήθηκε µε το κορυφαίο γαλλικό βραβείο Γκονκούρ, µεταφράστηκε µε εξαιρετική απήχηση σε περισσότερες από 25 γλώσσες και έγινε, από τον ίδιο τον συγγραφέα, συγκλονιστική ταινία, ο Ατίκ Ραχίµι δίνει φωνή αλλά και πρόσωπο σε µια αξέχαστη γυναικεία µορφή και, µέσω αυτής, σε µια πλειάδα εκατοµµυρίων γυναικών που καταδικάζονται στη σιωπή.

-Βραβείο Goncourt 2008
-Κινηματογραφική ταινία

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Ατίκ Ραχίμι – Πληροφορίες για τον συγγραφέα

Ο Ατίκ Ραχίμι (Atiq Rahimi) γεννήθηκε στην Καµπούλ το 1962. Τελείωσε το γαλλοαφγανικό Λύκειο Εστικλάλ και σπούδασε λογοτεχνία στο Πανεπιστήµιο της Καµπούλ. Το 1984 εγκατέλειψε το Αφγανιστάν για το Πακιστάν εξαιτίας του πολέµου. Στη συνέχεια, ζήτησε και πήρε πολιτικό άσυλο στη Γαλλία, όπου υποστήριξε το διδακτορικό του στη Σορβόννη, στο Τµήµα Οπτικοακουστικής Επικοινωνίας. Γύρισε αρχικά µια σειρά ντοκιµαντέρ και ακολούθως, το 2004, σκηνοθέτησε για τον κινηµατογράφο το βιβλίο του Στάχτες και χώµα, που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ των Καννών και κέρδισε το βραβείο «Βλέµµα στο µέλλον». Η Πέτρα της υποµονής (Εκδόσεις Πατάκη, 2024) πρωτοκυκλοφόρησε στη Γαλλία το 2008, απέσπασε την ίδια χρονιά το Βραβείο Goncourt και µεταφέρθηκε στον κινηµατογράφο σε σκηνοθεσία του ιδίου.