Ατομική έκθεση του Μιχάλη Κατζουράκη στη γκαλερί Artis Causa

Μια πολύ σημαντική έκθεση εγκαινιάζεται την Τρίτη 19 Απριλίου 2016 στις 20:00 στη γκαλερί Artis Causa στη Θεσσαλονίκη. Πρόκειται για μια επιλογή έργων διαφόρων εποχών, τεχνικών και μέσων του πολύ γνωστού καλλιτέχνη Μιχάλη Κατζουράκη. Η έκθεση περιλαμβάνει ένα μέρος της μεγάλης του αναδρομικής έκθεσης πέρυσι στο Μουσείο Μπενάκη.

Γράφει ο Γιώργος Ζογγολόπουλος για αυτόν ήδη από το 1969, χωρίς να διαψευστεί ούτε από τον καλλιτέχνη αλλά ούτε και από τη χρονική απόσταση μέχρι σήμερα.

”Όπως όλα τα ζωντανά έργα που κατά βάθος απαντούν στα σημερινά ερωτήματα – είτε ειρωνεύονται τη μηχανή είτε υπογράφουν τα δράματα του πολέμου, τη σύγχυση της εποχής ή πασχίζουν να συλλάβουν ποιητικά την εικόνα του τεχνολογικού και βιομηχανικού κόσμου ή προτείνουν μέσω της ζωγραφικής και γλυπτικής αντικείμενα τάξης και ρυθμού – έτσι και οι αναζητήσεις του Κατζουράκη τείνουν σε μια ροπή ενός εν γενέσει νεοουμανισμού.”

Συνοψίζοντας ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον κείμενο του Γάλλου Serge Fauchereau για τον Κατζουράκη καταγράψαμε:

“Ορισμένοι καλλιτέχνες φέρνουν αβίαστα κατά νου μερικά διάσημα λόγια του T.S. Eliot: «Η παράδοση είναι θέμα με πολύ πιο εκτεταμένη σπουδαιότητα. Είναι αδύνατο να κληρονομηθεί και αν την θέλουμε, χρειάζεται πολλή εργασία για να την αποκτήσουμε. Κατ’ αρχήν συνεπάγεται την ιστορική αίσθηση… όχι μόνο όσων από το παρελθόν έχουν τελεσίδικα παρέλθει, αλλά του παρελθόντος που είναι παρόν».”

Ετικέτες που κατά καιρούς αποδίδονται σε καλλιτέχνες όπως ενδεικτικά: γεωμετρική αφαίρεση, λυρική αφαίρεση, pop art, op art, arte povera, κινητική, μινιμαλιστική, μεταμοντέρνα τέχνη… αποτελούν μία ζούγκλα όπου ο κάθε καλλιτέχνης όπως και ο Κατζουράκης, χρειάστηκε να ανοίξει δρόμο εδώ και πενήντα χρόνια και να βρει εκεί τη δική του τάξη πραγμάτων.

Ο ίδιος ο καλλιτέχνης μας λέει:” Δεν με απασχολεί η μετάδοση μηνύματος. Τα έργα μου δεν επιδιώκω να σημαίνουν τίποτα περισσότερο από αυτό που είναι.”

Αυτό που βλέπουμε λοιπόν είναι αντικείμενα. Τέχνης. Δια χειρός δημιουργημένα. Με ευφυΐα και ευαισθησία ιδιαίτερες, επιτρέποντας στα συναρτημένα υλικά να συγκινούν τον θεατή, να προκαλούν την αίσθηση που έχει για τον χώρο, το χρώμα, την αντίληψή του του πραγματικού.

Τα υλικά μπορεί να είναι: χρωματική πάστα από σωληνάριο, μεταλλικά πλέγματα, σανίδες με καρφιά, νέον λαμπτήρες, οτιδήποτε· μα είτε πρόκειται για βιομηχανικά υλικά ψυχρά και απρόσωπα είτε για θραύσματα που βρήκε στα σκουπίδια, η δουλειά του καλλιτέχνη τα υπερβαίνει σε κάτι άλλο που είναι ο πίνακας, το ανάγλυφο, ένα γλυπτό, ένας αυτάρκης κόσμος. Κι όμως, παρ’ όλα αυτά, το συναίσθημα εδρεύει εν μέρει στη χασμωδία ανάμεσα στην καινοτομία του ολοκληρωμένου έργου και τη σεμνότητα των μέσων που έχουμε ενώπιόν μας: η κυματιστή λαμαρίνα που αγόρασε σε κάποια είδη κιγκαλερίας, σανίδες καφασιού που φέρουν σημάδια του πρότερου βίου τους.

Την έκθεση θα εγκαινιάσει η Αντιδήμαρχος Πολιτισμού του Δήμου Θεσσαλονίκης, Έλλη Χρυσίδου.

Βιογραφικά Στοιχεία

Ο Μιχάλης Κατζουράκης γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1933. Σπούδασε ζωγραφική στο Παρίσι με τον A. Lhote (1951-5) και γραφικές τέχνες με τον P. Collin. Εκθέτει για πρώτη φορά ζωγραφική το 1955, ενώ ταυτόχρονα εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας γραφικών τεχνών. Από το 1962 και έως το 1974 διευθύνει μαζί με το F. Carabot το Διαφημιστικό Κέντρο Αθηνών Κ & Κ, ενώ το 1974 δημιουργεί το γραφείο ΑΜΚ που ειδικεύεται σε διεθνές επίπεδο στο σχεδιασμό και στη διαμόρφωση εσωτερικών χώρων και κυρίως κρουαζιερόπλοιων.

Έχει παρουσιάσει έργα του σε δεκαοχτώ ατομικές, σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Κεφαλλονιά, Παρίσι, Βιέννη και έχει πάρει μέρος σε τουλάχιστον πενήντα ομαδικές εκθέσεις (Salon de la jeune sculpture, Παρίσι, 1969, 1970, 1971, 1972 / Salon des realites nouvelles, Παρίσι, 1972, 1973 / Μνήμες – Αναπλάσεις – Αναζητήσεις, Εθνική Πινακοθήκη, 1985 / Cinquante Ans d’Art Construit- Hommage a Denise Rene, Στρασβούργο, 1996, Athens by art, 2004 κ.ά.). Στο πλαίσιο της Biennale της Βενετίας παρουσίασε το έργο Ιncontri (1997).

Απέσπασε βραβεία σε διεθνείς διαγωνισμούς (Α’ Βραβείο Διεθνούς Διαγωνισμού Τουριστικής Αφίσας, Λιβόρνο, 1962, Γ’ Βραβείο Biennale Brno, 1972, κ.ά.). Έργα του βρίσκονται σε δημόσιους χώρους.