Μια ατομική έκθεση πρέπει πάντα να λειτουργεί σαν πρόκληση για το θεατή….
Nα δίνει την δυνατότητα στον καλλιτέχνη να αυτοπροσδιορίζεται σε σχέση με το χθες και την δυνατότητα να ονειρεύεται το αύριο.
Για εμένα πάντα αυτές οι παρουσίες αποτελούσαν ένα σταθμό στην πορεία μου και μου έδιναν την αφορμή για ένα καινούργιο ξεκίνημα. Όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι με την τέχνη της εικόνας, μου δόθηκε η ευκαιρία να πραγματοποιήσω εκθέσεις οι οποίες είχαν η κάθε μια ξεχωριστά τη δική τους αφετηρία και σχεδιασμό. Όσον αφορά τον τρόπο προσέγγισης, ανίχνευσης, εκτέλεσης, αλλά και παρουσίασης.
Έτσι και η έκθεση, που παρουσίασα στο Τ.Α.Φ. δεν μπορούσε να ξεφύγει από αύτη την λογική-δηλαδή του διαφορετικού, της διαφορετικής προσέγγισης σε σχέση με την οργάνωση αλλά και την κεντρική ιδέα, που διατρέχει την έκθεση.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο τίτλος Wunderkammer που πολύ εύστοχα πρότεινε η ιστορικός Τέχνης Ίρις Κρητικού λειτούργησε περισσότερο ως νοηματικό κέλυφος όπως η ίδια αναφέρει στο κείμενο του καταλόγου για να υποδεχτεί τα έργα της έκθεσης τα οποία έγιναν, την τελευταία εξαετία, το καθένα για διαφορετικές αφορμές και ανάγκες. Πέρα από τον τίτλο και ο ίδιος ο χώρος συνέτεινε έτσι ώστε τα έργα να αποκτήσουν ένα εσωτερικό δίκτυο επικοινωνίας ξέχωρα αν τους εμπόδιζαν οι ετερόκλητες εικόνες, οι διαφορετικοί τρόποι, τα διαφορετικά υλικά, μεγέθη, το διαφορετικό ύφος.
Αύτη η συνύπαρξη διαφορετικών έργων σε σχέση με την αφορμή και την ιδέα για τη δημιουργία τους ήταν το καινούργιο βήμα για μένα, η καινούργια ματιά, η πρόκληση του διαφορετικού. Σε αυτό το χώρο συναντήθηκαν έργα όπως, το πάσχων σώμα σα μνημείο για τον άνθρωπο με το επίτοιχο έργο για τον Άγιο Σεβαστιανό και το γλυπτό με το ακρωτηριασμένο σώμα του Αγίου. Το πορτρέτο για δύο με τα μικρά πορτρέτα που τα σύγχρονα πρότυπα ομορφιάς και τα οικεία παιδικά αντικείμενα παραμορφώνονται δύσμορφα και τοποθετούνται σε χώρους βγαλμένους από κάδρα της πρώιμης αναγέννησης.
Το πορτρέτο της Π.Δ με την ερωτική αλληλογραφία τοποθετημένη μέσα σε παλιές κορνίζες συνομιλεί με τις εσωτερικές μου διαδρομές στο έργο με τίτλο Γενέθλιος τόπος όπως και με τις διαδρομές της προσωπικής μου γεωγραφίας. Κλείνοντας αυτή τη μικρή αναφορά στη τελευταία μου έκθεση θα ήθελα να παραθέσω τις τελευταίες παραγράφους από το κείμενο του καταλόγου σαν μια διαπίστωση μιας άλλης ματιάς, αυτής του ιστορικού.
«…Τα έργα του Α.Αντωνόπουλου ,που εξακολουθεί ως σήμερα , όπως ο ίδιος τονίζει «να λειτουργεί σαν αθεράπευτος ερευνητής και εφευρέτης», διαμορφώνοντας ιδιωτικά τοπία μικρής κλίμακας που βασίζονται σε αυτοβιογραφικές σημειώσεις ανθρώπινης δράσης, αποτελούν αναπαυτήρια μνήμης του καλλιτέχνη αλλά και βλέμματος του θεατή. Τα αποσπάσματα εμπειρίας και χρόνου, προτεινόμενα ως περίκλειστες τρισδιάστατες αυτάρκειες, τρέπονται στον παρόντα χρόνο μιας εφ’όλης της ύλης κατάθεσης με τη μορφή αλλεπάλληλων ερμαρίων αγνώστων θαυμάτων και μνήμης, όπου η ανθρώπινη, πάσχουσα ενδελέχεια αντικαθιστά το εξωτικό.
Η Wunderkammer του Αντωνόπουλου, ένα αιωρούμενο saga οικείας καθημερινότητας, ένα λευκό Δωμάτιο των Θαυμάτων, εγκυβωτισμένο σε μια Αυλή των Θαυμάτων της αποδομούμενης Αθήνας, αποτελεί, κατά την γνώμη μου, το ωριμότερο ως σήμερα βλέμμα στο εγώ και στον περιβάλλοντα κόσμο του καλλιτέχνη…»
Info:
Ο Άγγελος Αντωνόπουλος σπούδασε ζωγραφική και σκηνογραφία στην Α.Σ.Κ.Τ. με δασκάλους τους Δ. Κοκκινίδη, Β. Δημητραία και Β. Βασιλειάδη. Έχει πραγματοποιήσει πάνω από 14 ατομικές εκθέσεις, όπως και πολλές ομαδικές παρουσίες σε Ελλάδα και εξωτερικό.Έχει ζωγραφίσει τους κινηματογράφους Ideal στην Αθήνα και Cineak στον Πειραιά. Από το 1989 διδάσκει ζωγραφικά στην Α.Σ.Κ.Τ.
Φωτογράφοι: Δημήτρης Αντωνόπουλος, Λυδία Δημητριάδη