Ατομική έκθεση του Αλέξανδρου Γεωργίου στην Αίθουσα Τέχνης Ρεβέκκα Καμχή

Η έκθεση περιλαμβάνει έργα με λάδι σε καμβά και σχέδια που ο καλλιτέχνης δημιούργησε στη Νέα Υόρκη και στην Αθήνα από το 2017 μέχρι σήμερα. Τα έργα αναπαριστούν έναν κόσμο πολύχρωμο, στον οποίο περιφέρονται, κατοικούν, και συσχετίζονται πλάσματα αινιγματικά, άλλοτε ανθρωπόμορφα και άλλοτε όχι, που μοιάζουν να έρχονται από το χώρο του ασυνείδητου. Ζωγραφίζοντας με λάδια και μαρκαδόρους, ο καλλιτέχνης δημιουργεί ένα αποτέλεσμα που συνδυάζει την οξύτητα και σκληρότητα της γραμμής με την υδάτινη και τρυφερή ζωγραφική επιφάνεια.

Ο τίτλος είναι δανεισμένος από έργο της έκθεσης και θυμίζει παραμύθι. Ο πρίγκιπας είναι παιδί, η κορώνα του είναι μπλε και συναντά στο σώμα του την οικογένεια, κάτι που θα μπορούσε να συμβεί σε ένα όνειρο. Ίσως έχει αποκοπεί από αυτήν και τη συναντά στο σώμα του ως πόνο απουσίας.

Ο Γεωργίου είναι κυρίως γνωστός για τα ταξιδιωτικά του έργα από το Ιράν και την Ινδία. Καθώς ταξιδεύει, ο καλλιτέχνης φτιάχνει χειροποίητες κάρτες κι επιζωγραφίζει ασπρόμαυρες φωτοτυπίες φωτογραφιών του από τα μέρη που επισκέπτεται και στη συνέχεια τα ταχυδρομεί σε γνωστούς και άγνωστους παραλήπτες δημιουργώντας έτσι μια συνομιλία και μια αίσθηση της εμπειρίας και του χρόνου.
Το ταξίδι του Γεωργίου σε απόμακρα σημεία του πλανήτη μεταπλάθεται τώρα με όχημα τη ζωγραφική σε ένα εσωτερικό ταξίδι στα βάθη του εαυτού. Εκεί συναντά κι από εκεί ανασύρει για να μεταφέρει στην ζωγραφική του, χαρακτήρες που ανήκουν σε έναν κόσμο μυστήριο, μαγικό, χαρούμενο και θλιμμένο.

Για περισσότερες πληροφορίες παρακαλούμε επικοινωνήστε με την γκαλερί στην ηλεκτρονική διεύθυνση gallery@rebeccacamhi.com και στο 210 5233049.

Βιογραφικό

Ο Αλέξανδρος Γεωργίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1972. Αποφοίτησε από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών το 1996 και συνέχισε στις σπουδές του στο School of Visual Arts της Νέας Υόρκης. Ξεκίνησε να παρουσιάζει έργα του με την έκθεση Spring Collection 96 στο Σπίτι της Κύπρου, που είχε οργανώσει το ΔΕΣΤΕ, παράλληλα με το Everything that’s interesting is new. Έκτοτε έχει συμμετάσχει σε πολλές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως: 2021 The right to silence, Anya and Andrew Shiva Gallery, CUNY, Νέα Υόρκη / 2021 Οπτικοποιώντας την ανθρωπότητα, MOMus Resilience project, Αθήνα / 2020 Θεωρήματα II, ΕΜΣΤ, Αθήνα / 2020 Η Νύχτα των Ιδεών, Γαλλικό Ινστιτούτο, Ηράκλειο / 2019 Out Score, Γλυπτό Θέατρο Αιξωνής, Αθήνα / 2019 Curved arrows, K-R-A-S, Βιένη / 2018 Νέα αποκτήματα 2017-18, ΕΜΣΤ, Αθήνα / 2017 Stopping point, Daily Lazy Project, Aθήνα / 2014 Fremd bin ich eingezogen…, Kunstverein Heidelberg, Χαϊδελβέργη/ 2014 Staging the Domestic, The Hospital Club, Λονδίνο / 2014 No country for young men, BOZAR, Βρυξέλλες / 2013 Liquid Assets, Steirischer Herbst, Γκρατζ, Αυστρία / 2011 The eye is a lonely hunter, 4.Fotofestival, Μάνχαϊμ, Λουντβιχσάφεν, Χαίδεμβέργη / 2011 In the country of last things, Teverina Fine Arts, Κορτόνα / 2010 Kunsthalle Athena, The Bar, Αθήνα / 2008 Διεμπειρίες, ΕΜΣΤ στο 798 Space, Πεκίνο / 2007 Σε ενεστώτα χρόνο, νέοι Έλληνες καλλιτέχνες, ΕΜΣΤ στο Μεγάρο μουσικής, Αθήνα / 2007 Karaoke Poetry Bar, Into the pill, Athens / 2007 Turbulence, 3rd Auckland triennial, Auckland Art Gallery,Νέα Ζηλανδία / 2006 Give(a)way, EV+A, Λίμερικ, Ιρλανδία / 2004, Self-Aboutness, Canal Isabel II, Μαδρίτη / 2001 Invitational show, Curt Marcus Gallery, Νέα Υόρκη / 1999 Μετρό, πρώτα βραβεία ΔΕΣΤΕ, ίδρυμα ΔΕΣΤΕ, Αθήνα / 1999 In my room, White Columns, Νέα Υόρκη.

Από τις ατομικές του εκθέσεις ξεχωρίζουν η έκθεση “μεταΘεοί” στο Μουσείο Μπενάκη Ισλαμικής Τέχνης το 2017, όπου παρουσίασε μαζί τα δύο προσκυνηματικού χαρακτήρα ταξίδια/έργα βασισμένα στον Ινδουισμό, Char Dham (2014) και Maha Shakti Pitha (2016-17), η ατομική έκθεση στο ΕΜΣΤ, “Χωρίς Δικό μου Όχημα I-V” το 2012, όπου παρουσίασε τα πρώτα πέντε έργα/ταξίδια, καθώς κι η έκθεση “ Βαρανάσι” στην γκαλερί της Ελένης Κορωναίου το 2010, με έργα από τον ένα χρόνο που έζησε και δούλεψε στο Βαρανάσι της Ινδίας.

Το 2003, επέστρεψε από τη Νέα Υόρκη στην Αθήνα, κι από τότε πηγαινοέρχεται μεταξύ Αθήνας και Νέας Υόρκης. Με την επιστροφή του ξεκίνησε μια σειρά ταξιδιών στην Ανατολή εμπνευσμένων από το Βαρανάσι της Ινδίας, με τίτλο «Χωρίς δικό μου όχημα. Έχει εκδώσει τρία βιβλία για τα τρία πρώτα μέρη του «Χωρίς δικό μου όχημα», που αποτελούν και το τελευταίο κομμάτι του κάθε ταξιδιού/έργου.

Το 2008 επιμελήθηκε την έκθεση «Το λιοντάρι κάτω από το ουράνιο τόξο, σύγχρονη τέχνη από τη Τεχεράνη», έπειτα από πολύμηνη προσωπική έρευνα στην ίδια την Τεχεράνη. Η έκθεση ανήκε στο παράλληλο πρόγραμμα της ART ATHINA 2008.
Για δώδεκα μήνες, από την 1 Ιανουαρίου του 2009 έως την Πρωτοχρονιά του 2010, έζησε και δούλεψε στο Βαρανάσι της Ινδίας. Μέρος του έργου ήταν και οι επισκέψεις γνωστών, φίλων, αλλά και των συλλεκτών που συμμετείχαν στο έργο. Ο Ένας Χρόνος στο Βαρανάσι ήταν η συνέχεια της σειράς Χωρίς δικό μου όχημα.

Την Πρωτοχρονιά του 2011 ξεκίνησε τον Ένα Χρόνο στην Μπανγκόκ, ένα έργο που τελικά ολοκληρώθηκε σε επτά μήνες. Ο Ένας Χρόνος στο Βαρανάσι κι ο Ένας Χρόνος στη Μπανγκόκ, αποτελούν ένα διετές έργο, ερευνούν την ψυχή (Βαρανάσι) και το σώμα (Μπανγκόκ) και το πως σχετίζονται.

Το 2013-14 ξεκινώντας ένα ακόμα ταξίδι έργο στην ίδια την Αθήνα, καταλήγει να φύγει από την Ελλάδα για να ακολουθήσει ένα προσκυνηματικό ταξίδι στην Ινδία στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα που χιλιάδες Ινδουιστές ακολουθούν ως τις μέρες μας. Οι τέσσερεις αυτοί ναοί αντιπροσωπέυουν τις τέσσερεις εποχές της ανθρωπότητας και είναι αφιερωμένοι στον Βίσνου.

Το 2016-17 ακολούθησε το ινδουιστικό προσκυνηματικό ταξίδι στους 18 ναούς σε όλη την Ινδία όπου έχουν πέσει κομμάτια του σώματος της Σάτι της πρώτης γυναίκας του Σίβα. Από τη Σρι Λάνκα ως το Κασμίρ σε σημεία που ακόμα λατρεύουν τη γυναικεία θεική δύναμη έχουν πέσει κομμάτια του καμμένου σώματός της, από τα μαλλιά της ως το αιδοίο της.

Το 2017 με τη γέννηση του γιου του στην Αθήνα και κατοικώντας ο ίδιος στην Νέα Υόρκη, του ήταν αδύνατον να συνεχίσει τα ταξιδιωτικά του έργα, μοίρασε το χρόνο του μεταξύ Νέα Υόρκης και Αθήνας και συγκεντρώθηκε στη ζωγραφική.

Η πανδημία τον ανάγκασε να επιστρέψει στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 2020 για να είναι κοντά στον τετράχρονο γιο του.

Χρησιμοποιεί κυρίως τη φωτογραφία και τη ζωγραφική και τον απασχολεί πώς το ευτελές περικλείει κομμάτια υψηλής ευαισθησίας και συγκίνησης και πώς μπορεί να αναγνωρίσει και να αναδείξει αυτές τις ποιότητες μέσα από τη δημιουργία πολυδιάστατων έργων. Εστιάζει στην ευαισθησία των λεπτομερειών της ζωής, οι οποίες μπορούν να χρησιμεύσουν ως εργαλεία αποκρυπτογράφησης γενικότερων καταστάσεων. Τον ενδιαφέρει ο τρόπος ένταξης του ατόμου στην κοινωνία και η διαφύλαξη των συναισθημάτων της αγάπης και της ευτυχίας. Τα τελευταία χρόνια επιχειρεί την επικοινωνία και το διάλογο με πολιτισμούς της Ανατολής, βασισμένος σε προσωπική εμπειρία και έρευνα.

Με την επιστροφή του στην Αθήνα το 2020 συνέχισε τα ζωγραφικά που είχε ξεκινήσει το 2017 στη Νέα Υόρκη και τα οποία θα παρουσιάσει για πρώτη φορά στην γκαλερί της Ρεβέκκας Καμχή.