Η κυρία Τεπενδρή, η ηρωίδα του Κωνσταντίνου Κακανιά, επανέρχεται δυναμικά στο προσκήνιο φανταζόμενη ότι είναι ένα άγαλμα και από το σπίτι της στην έρημο γράφει πυρετωδώς γράμματα προς τον διευθυντή του Βρετανικού Μουσείου και τον πρόεδρο του Getty Museum and Trust απαιτώντας την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα στην Αθήνα και του Θρόνου του Έλγιν.
Ο Κακανιάς με σαρκασμό και κριτική διάθεση επιδιώκει να αποδομήσει το πρότυπο του δυτικού μουσείου δίνοντας έμφαση στην πρακτική της κλοπής έργων τέχνης ως αποτέλεσμα αποικιοκρατίας, ενώ συγχρόνως στοχεύει να καταδείξει το παράλογο του να θεωρούνται κοινότυπες και αποδεκτές πράξεις κοινωνικής αδικίας.