Το προσχέδιο μιας «ποπ» ταινίας. Η πρώτη κινηματογραφική απεικόνιση της πραγματικότητας επί COVID. Ένα ερασιτεχνικό porn tape. Ένα σουρεάλ μοντάζ πάνω στην έννοια του χυδαίου. Χρυσή Άρκτος στο Φεστιβάλ Βερολίνου 2021.
Σύνοψη
Η Έμι, καθηγήτρια ιστορίας σε ένα πολύ καθώς πρέπει σχολείο, βλέπει την καριέρα και την υπόληψή της να απειλούνται όταν διαρρέει στο ίντερνετ μια ερασιτεχνική ταινία ερωτικού περιεχομένου στην οποία πρωταγωνιστεί. Οργισμένοι γονείς απαιτούν την απόλυσή της, η Έμι όμως αρνείται να παραδώσει τα όπλα. Το «Ατυχές Πήδημα ή Παλαβό Πορνό» είναι μια ταινία σε τρία, αφαιρετικά συνδεδεμένα μέρη: μια βόλτα στο Βουκουρέστι του σήμερα, ένα παιχνιδιάρικο γλωσσάρι από παραδοξολογίες κι αισχρότητες, που κορυφώνονται στο τρίτο μέρος, μία εκρηκτική κωμική αναμέτρηση.
Σημείωμα του σκηνοθέτη Ράντου Ζούντε
Πώς προέκυψε η ταινία
Η ιδέα για την ταινία προέκυψε αρχικά μέσα από συζητήσεις με φίλους. Συζητούσαμε πραγματικές ιστορίες από τη Ρουμανία και άλλες χώρες για δασκάλους που απολύθηκαν από τα σχολεία που δούλευαν για πράγματα που έκαναν στην προσωπική τους ζωή: σεξ τσατ με κάμερα, ή ερασιτεχνικά πορνό που ανέβαζαν στο ίντερνετ. Οι συζητήσεις ήταν τόσο έντονες που σκέφτηκα ότι παρόλο που το θέμα μοιάζει ασήμαντο και ρηχό, πρέπει να κρύβονται πιο πολλά από πίσω για να προκαλεί τόσο ισχυρές αντιδράσεις. Έτσι αποφάσισα να κάνω αυτήν την ταινία – οπότε έχω εγώ την τελευταία λέξη πάνω στο θέμα, αφού αυτοί δεν θα μπορούσαν να σκεφτούν κάτι τέτοιο.
Η ταινία αποτελείται από τρία μέρη που ενώνονται μεταξύ τους με ποιητικό τρόπο. Χρησιμοποιώ την έννοια «ποιητικό» σύμφωνα με τον ορισμό του Μαλρώ: «Αδιαμφισβήτητα, η αληθινή ποίηση είναι παράλογη, καθώς αντικαθιστά για τις καθιερωμένες σχέσεις πραγμάτων, ένα νέο σύστημα σχέσεων».
Αν και ο τίτλος της ταινίας δεν χρειάζεται εξήγηση, ο υπότιτλος, «ένα προσχέδιο μιας ποπ ταινίας», θα επωφελούνταν από μία επεξήγηση. Ο Μαλρώ είχε πει κάποτε ότι, «Ο Ντελακρουά, αν και δεχόταν την ανωτερότητα ενός ολοκληρωμένου πίνακα σε σχέση με το προσχέδιο, παρόλα αυτά είχε κρατήσει πολλά από τα σχέδιά του των οποίων την ποιότητα ως έργα τέχνης θεωρούσε ισάξια με αυτή των καλύτερων πινάκων του». Ταυτίστηκα πολύ με αυτήν την ιδέα και αποφάσισα να την εφαρμόσω και στον κινηματογράφο και να προσπαθήσω να δω πώς θα ήταν μια ταινία αν η φόρμα της έμενε ανοιχτή, ημιτελής, σαν ένα προσχέδιο. Και ναι, «ποπ», γιατί πιστεύω ότι η ταινία θα μπορούσε να είναι εύκολη σαν καλοκαιρινό αεράκι και λόγω κάπως σκανδαλοθηρικού θέματος. Αλλά δεν είναι μια πραγματικά ποπ ταινία. Είναι απλά το προσχέδιο μίας.
Θεματικές της ταινίας
Τι είναι χυδαίο και πώς το ορίζουμε; Είμαστε συνηθισμένοι σε πράξεις που είναι πολύ πιο χυδαίες, κατά κάποιον τρόπο, από μικρές πράξεις που προκαλούν όμως τεράστιες αντιδράσεις όπως βλέπουμε στην ταινία.
Αυτή ήταν η ιδέα μου – να αντιπαραθέσω αυτούς τους δύο τύπους χυδαιότητας και να αποδείξω ότι η υποτιθέμενη χυδαιότητα του πορνό βίντεο δεν είναι τίποτα σε σχέση με αυτά που βλέπουμε γύρω μας αλλά δεν τους δίνουμε καμία σημασία.
Η ταινία αφηγείται μια σύγχρονη ιστορία, μία μικρή ιστορία. Αν η ιστορία και η πολιτική είναι μέρος της ταινίας είναι γιατί το συγκεκριμένο στόρι έχει βαθύτερο νόημα αν το δούμε σε ένα ιστορικό, κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο.
Η χυδαιότητα είναι το θέμα αυτής της ταινίας και οι θεατές καλούνται συνέχεια να συγκρίνουν την υποτιθέμενη χυδαιότητα μιας μπανάλ, ερασιτεχνικής ταινίας πορνό με τη χυδαιότητα που υπάρχει παντού γύρω μας και τη χυδαιότητα της πρόσφατης ιστορίας, της οποίας τα ίχνη υπάρχουν ακόμα παντού. Οπότε οι θεατές καλούνται ουσιαστικά να κάνουν οι ίδιοι το δικό τους μοντάζ.
Βιογραφικό σκηνοθέτη Ράντου Ζούντε
Ο Ράντου Ζούντε είναι Ρουμάνος σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Σπούδασε κινηματογράφο στο Βουκουρέστι και ξεκίνησε την καριέρα του ως βοηθός σκηνοθέτη. Το 2006 γύρισε τη μικρού μήκους ταινία The Tube With A Hat, η οποία κέρδισε πάνω από 50 διεθνή βραβεία. Η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, The Happiest Girl In The World (2009) επιλέχτηκε για πάνω από 50 διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ. Ακολούθησαν πολλές ταινίες όπως τα Aferim!, Scarred Hearts, Everybody In Our Family, οι οποίες κέρδισαν πληθώρα βραβείων: Αργυρή Άρκτο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Βερολίνου το 2015, Ειδικό Βραβείο Επιτροπής στο Φεστιβάλ Λοκάρνο 2016 και μια υποψηφιότητα για EFA Καλύτερου Σεναρίου. Το πρώτο του ντοκιμαντέρ, The Dead Nation, έκανε πρεμιέρα στο Λοκάρνο το 2017. Η ταινία του I Do Not Care If We Go Down In History As Barbarians (2018) κέρδισε την Κρυστάλλινη Σφαίρα Καλύτερης Ταινίας και το Βραβείο Label Europa Cinema στο Φεστιβάλ Κάρλοβι Βάρι το 2018. Οι τελευταίες ταινίες του, Uppercase Print και The Exit Of The Trains (σε συσκηνοθεσία με τον Adrian Cioflâncă) έκαναν πρεμιέρα στο Φόρουμ της Μπερλινάλε το 2020.
Συντελεστές
Σενάριο/Σκηνοθεσία: Ράντου Ζούντε
Παραγωγοί: microFILM Romania, Paul Thiltges Distributions (Λουξεμβούργο), endorfilm (Τσεχία), Kinorama (Κροατία)
Διεύθυνση Παραγωγής: Άντα Σόλομον
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Μάριους Παντούρου
Σκηνογραφία: Κριστιάν Νικουλέσκου
Κοστούμια: Σιρεσίκα Κουτσιούκ
Μακιγιάζ: Μπιάνκα Μποερόιου
Μουσική: Γιούρα Φερίνα, Παβάο Μιχόλγιεβιτς
Μοντάζ: Καταλίν Κριστούτιου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ιζαμπέλα βον Τεντ
Πρωταγωνιστούν: Κάτια Πασκάριου (Έμι), Κλαούντια Ιερεμία (Η Διευθύντρια), Ολίμπια Μάλαι (Κα Λουτσία), Νικοντίμ Ουνγκουρεάνου (Lt. Γκεοργκέσκου), Αλεξάντρου Ποτόσεαν (Μάριους Μπουζντρουγκοβίτσι), Άντι Βασλουιάνου (κ. Οτοπεάνου)
Διάρκεια: 106’
Έτος Παραγωγής: 2021