Το «Good People», είναι ένα έργο σκληρό και συγχρόνως τρυφερό που πραγματεύεται με στεγνό και βιτριολικό χιούμορ το παγκόσμιο τελικά παραμύθι του αμερικάνικου ονείρου. Το πόσο αξιοκρατικά και απλόχερα προσφέρεται στον καθέναν, η δυνατότητα «να πιάσει την καλή» και να ξεφύγει από την ταξική του ταυτότητα μόνο με τη σκληρή δουλειά και τη λίγη καλή τύχη.
Είναι όντως «ίσες» οι ευκαιρίες για όλους;
Πρωταγωνιστείτε στην παράσταση «Good People» σε σκηνοθεσία Άννας Μαρίας Παπαχαραλάμπους. Θα θέλατε να μας μιλήσετε για τον ρόλο που υποδύεστε στην παράσταση;
Παίζω την Κέιτ, την γυναίκα του γιατρού Μάικ Ντίλλον (Τάσος Γιαννόπουλος), παλιό φίλο της Μάργκαρετ (Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους). Είναι ένα κορίτσι «διαφορετικό» από τους υπόλοιπους χαρακτήρες: είναι νέα, μαύρη και πλούσια. Ο συγγραφέας επέλεξε να είναι από μαύρη καταγωγή αυτή που έχει ζήσει την πιο εύκολη ζωή από όλους. Η Κέιτ κάνει λοιπόν την αντίθεση στο έργο. Δεν βρέθηκε ποτέ στην δύσκολη θέση να βρει δουλειά, να βρει λεφτά να πληρώσει το ενοίκιο της ούτε να κάνει οικονομίες για να έχει το παιδί της να φάει όπως βρίσκεται η Μάργκαρετ αυτή την στιγμή.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η Κέιτ στην σκηνή θεωρείται « καλός άνθρωπος ». Δεν ζήτησε τίποτα από κανέναν αλλά είναι θύμα μιας κατάστασης που δεν ξέρει και δεν φταίει για αυτήν, το παρελθόν του συζύγου της. Άρα με κάποιο τρόπο της ανήκει λόγω δεσμού και ότι ο άντρας αυτός είναι και πατέρας. Αλλά δεν ευθύνεται για τίποτα, δεν ευθύνεται για καμία απόφαση του παρελθόντος του. Βρίσκεται όμως αντιμέτωπη με πολλά σφάλματα του συζύγου της με την άφιξη της Μάργκαρετ στο ίδιο της το σπίτι.Επισημαίνω ότι σε αυτή την στιγμή η Κέιτ είναι καλή αλλά μπορεί και να ήταν « κακός άνθρωπος » κάποια άλλη στιγμή.
Όσο και να θεωρούμε τον εαυτό μας καλό, άραγε είμαστε;
Η Μάργκαρετ δεν είναι « κακός άνθρωπος », απλώς σε ένα ξένο περιβάλλον, βρίσκεται αντιμέτωπη με το φάντασμα μιας παλιάς σχέσης, χωρίς ζώνη ασφαλείας, και αγριεύει. Ξαφνικά φέρνει μαζί της ένα σκοτεινό σύννεφο, που κουβαλούσε χρόνια, και ήρθε η στιγμή να ρίξει κεραυνούς. Και θα το ζήσουνε όλοι.
-Προσθέσατε και δικά σας στοιχεία σε αυτόν τον ρόλο;
Από κάποιο μέρος της προσωπικής μου ζωής πηγάζουν όσα υποδύομαι. Όποιος ρόλος και να είναι αυτός. Στο συγκεκριμένο ρόλο ταυτίζομαι πολύ με το ξέσπασμα της Κέιτ. Είναι κάτι που μου συμβαίνει στην πραγματική ζωή. Μαζεύω πληροφορίες πολλές και κάποια στιγμή φτάνω σε έναν όριο όπου πρέπει να βγουν από μέσα μου και συνήθως πολύ ξαφνικά. Η Κέιτ σε αντίθεση με την Ωρόρα ελέγχει την έκρηξή της και δεν τα μπερδεύει όλα. Εκθέτει με ωριμότητα και δύναμη αυτά που την προβληματίζουν. Και τώρα που η παράσταση βρήκε το κοινό της, η Κέιτ απέκτησε και κάτι που η Ωρόρα κάνει στην πραγματική της ζωή. Το κοινό γελάει με κάποιες αττάκες της Κέιτ. Αυτό για μένα είναι πρωτόγνωρο ως ηθοποιός. Πρώτη φορά πάνω στη σκηνή γελάνε μαζί μου, κάτι που μου συνέβαινε μόνο στην πραγματική ζωή ως τώρα.
-Ο συγγραφέας του έργου, David Lindsay-Abaire, σε συνέντευξη του στην εφημερίδα New York Times, υποστήριξε πως στην ζωή, δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ευκαιρίες. Συμφωνείτε με αυτή την άποψη;
Θα συμφωνούσα. Κάποιοι έχουν το οικονομικό θέμα λυμένο από την γέννησή τους, κάποιοι άλλοι παλεύουν μια ζωή για τα βασικά. Ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι όλα μπορούν να αλλάξουν από μια στιγμή στην άλλη αλλά από όσο έχω παρατηρήσει από την μικρή μου εμπειρία ζωής σε λίγους συμβαίνουν τέτοιες τεράστιες αλλαγές. Όπως και στο επάγγελμα μου θα έλεγα ότι μπορεί κάποιος να έχει ταλέντο αλλά δεν αρκεί. Θέλει ένα καλό 80% δουλειάς, προπόνησης, προβών, ερευνών, σεμιναρίων, ενημερώσεως, διαβάσματος… Υπάρχει επίσης και ένα μικρό ποσοστό τύχης: το να είσαι στο σωστό μέρος την σωστή στιγμή. Τόσο μικρό ποσοστό τύχης όσο είναι να κερδίσει κανείς στο μπίνγκο. Έτσι βλέπω και την ζωή γενικά. Όλοι παλεύουμε με τους δράκους μας. Κάποιοι παίρνουν σκληρές αποφάσεις, κάποιοι βολεύονται, άλλοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα διαφορετικά αλλά κάποια στιγμή, μια τυχαία στιγμή όλα μπορούν να συμβούν. Σε αυτήν την στιγμή ελπίζουμε γιατί χωρίς όνειρο δεν υπάρχει δύναμη για το ξύπνιο της καθημερινότητας.
-Πιστεύετε ότι το έργο «Good People» εντάσσεται στο αμιγώς κοινωνικό θέατρο;
Ναι το πιστεύω γιατί είναι ένα έργο που αφορά θέματα της καθημερινότητας όπως οι ανθρώπινες σχέσεις, η εργασία, ο ρατσισμός ή ο κρυφός ρατσισμός, οι ευκαιρίες, οι επιλογές, η τύχη, η ευγένεια,…
Οι βασικοί άξονες του έργου είναι ότι κάποιος μένει χωρίς δουλειά, ο πρώτος άξονας είναι η μη-δουλειά, ο δεύτερος είναι ερωτικός και ο τρίτος είναι το περιβάλλον. Κάποιος πιέζεται από το περιβάλλον, από την κοινή γνώμη.
Γύρω από αυτούς τους άξονες πλέκεται ένας ρεαλιστικός μύθος που έχει αρχή, μέση και τέλος.
Αυτό που κάνει το έργο ρεαλιστικό είναι ότι έχει μια αλυσίδα συμπτώσεων που μοιάζουν με τη ζωή.
Είναι επίσης ένα έργο μικροαστικό μέχρι να μπούμε σε ένα μεγαλοαστικό περιβάλλον.
Η κοινωνία του έργου κινείται γύρω από τους τρεις άξονες με χιούμορ και μερικές φορές μαύρο χιούμορ.
Οι χαρακτήρες του έργου κάνουν αναφορές πολλές σε ταινίες, που κάνει το είδος ρεαλισμού ακόμα πιο σύγχρονο.
Θα έλεγα επίσης ότι η δομή του έργου είναι κινηματογραφική με το πέρασμα του χρόνου, με τις αλλαγές χώρων. Μπορεί να το δει κανείς και σαν σενάριο. ‘Ολα αυτά μαζί φτιάχνουν ένα κοινωνικό έργο, ναι.
-Προσωπικά, ποια θα λέγατε πως είναι τα βασικά υπαρξιακά ερωτήματα που διέπουν την παράσταση;
Τα βασικά ερωτήματα είναι πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις, τις ερωτικές, τις φιλικές και τις επαγγελματικές.
Πως χωρίζονται έτσι οι δρόμοι των ανθρώπων; Πως μπορούν δύο άτομα να αγαπιούνται και μετά να μισιούνται από την μία στιγμή στην άλλη; Διαγράφεται μια σχέση, όποια και να είναι αυτή;
Η μοίρα μας είναι όντως γραμμένη; Αποφεύγει κανείς τον φαύλο κύκλο της ζωής του; Απλώνει η ζωή ευκαιρίες μπροστά μας και δεν τις αναγνωρίζουμε;
Είμαστε οι επιλογές μας; Το να μην πάρει κάποιος μια θέση είναι και αυτή μια επιλογή; Όλοι κάποια στιγμή θέλουμε να αλλάξουμε κάτι. Από τη σκέψη στην πράξη πόσο εφικτό είναι για τον καθένα μας;
Σε μια ερωτική σχέση όταν προκύψει ένα πρόβλημα κάποιοι διαλέγουν να φύγουν, κάποιοι προσπαθούν να το λύσουν και κάποιοι άλλοι ζητάνε ψυχολογική βοήθεια. Άραγε υπάρχει το σωστό;
Μια δυστυχισμένη στιγμή, μια αποτυχία μπορεί να αποδειχτεί καλή και επιτυχημένη μετα από κάποια χρόνια. Και το αντίθετο. Κοιτάμε ποτέ πίσω σε αυτές τις δυστυχισμένες στιγμές με άλλο μάτι;
Όταν χρειαζόμαστε βοήθεια πότε δεν έρχεται από αυτούς που περιμέναμε.
-Τι σας γοήτευσε στο επάγγελμα της υποκριτικής τέχνης ώστε να αποφασίσατε να αφιερωθείτε σε αυτό;
Είναι ένας συνδυασμός όλων των τεχνών για μένα. Με την κάθε μου εργασία ως ηθοποιός κάποια στιγμή έχω την ανάγκη να ζωγραφίσω, να δημιουργήσω εικόνες που δεν προφέρονται εύκολα, είτε για να ανοίξει με κάποιο τρόπο η φαντασία μου είτε να καταγράψω κάτι που είδα στις πρόβες για τα οποία δεν βρίσκω λόγια. Το κείμενο είναι Μουσική, ο προφορικός λόγος έχει νότες, η γλώσσα έχει μελωδία, ένας χαρακτήρας έχει δικό του ρυθμό, όπως και μια σκηνή έχει ρυθμό, όλες οι αττάκες έχουν εντάσεις από pianissimo μέχρι fortissimo, μια παράσταση είναι ένα μουσικό κομμάτι. Η Γλυπτική είναι εντελώς προσωπική μου προσέγγιση ενός ρόλου. Στο μυαλό μου σκαλίζω έναν χαρακτήρα όπως ένας γλύπτης σκαλίζει ένα κομμάτι μάρμαρου. Όσο προχωράνε οι πρόβες αποκτάει το κομμάτι μάρμαρου λεπτομέρειες. Τα λόγια του ρόλου και αυτά που λένε οι άλλοι για αυτό τον ρόλο ορίζουν χαρακτηριστικά και λεπτομέρειες. Η Αρχιτεκτονική υπάρχει στη δομή ενός κειμένου και στις θέσεις των χαρακτήρων. Τα πρώτα λεπτά ενός έργου είναι τα πιο σημαντικά, όπως η βάση ενός κτηρίου, αν δεν στηθεί σωστά, ό,τι και να χτίσεις μετά δεν στέκεται. Η Λογοτεχνία ή η Ποίηση είναι σε κάθε λέξη, στις επιλογές των λέξεων ενός κειμένου. Γιατί αυτήν την λέξη και όχι μια άλλη; Αυτό αναρωτιέμαι συνέχεια σε όποια γλώσσα και να είναι το κείμενο. Οι επαναλήψεις λέξεων ή θεμάτων ανήκουν και αυτές σε ένα αρχιτεκτονικό ή λογοτεχνικό μοτίβο κατ΄εμέ.
Ορισμένες φορές και ο κινηματογράφος εμφανίζεται πάνω στη σκηνή, υπάρχουν κοντινά πλάνα που αναστέλλουν τον χρόνο, υπάρχουν και οι αλλαγές χώρων. Απλώς την κάμερα την ορίζει ο θεατής.
-Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια για το Θέατρο;
Λέω να πάω μια βόλτα στο Μπόλιγουντ. Αστειεύομαι. Δεν μιλάω για μελλοντικά σχέδια ποτέ. Αλλά από ό,τι φαίνεται η επόμενη δουλειά μου θα είναι στο κινηματογράφο.