Η έκθεση «Εθνική Οδός» παρουσιάζεται στην Γκαλερί Σκουφά με έργα του Αχιλλέα Ραζή.
Σε 19 εικαστικές συνθέσεις (14 ελαιογραφίες μεγάλων, κυρίως, διαστάσεων, και 5 συνθέσεις μικτής τεχνικής σε χαρτιά μεγάλων διαστάσεων), ο Αχιλλέας Ραζής (Μυτιλήνη, 1975) αποτυπώνει ισάριθμες όψεις του νεοελληνικού τοπίου σαν να αφηγείται, ταυτόχρονα, το κοινό νεοελληνικό μας βίωμα. Αν και το κάθε έργο αποτελεί έναν ανεξάρτητο και ολοκληρωμένο ζωγραφικό κόσμο, όλα μαζί συγκροτούν και ένα συμπαγές σώμα που αντανακλά την αστική, βιομηχανική και συγχρόνως ψυχική νεοελληνική πραγματικότητα. Πίσω από τη αναγνωρίσιμη αποτύπωση της εθνικής οδού ή ενός βενζινάδικου, των διοδίων ή μιας απρόσωπης πολυκατοικίας, ο θεατής αναγνωρίζει την χαοτική ανεστιότητα της σύγχρονης ζωής.
Όπως σημειώνει ο Γιάννης Παλαβός στο κείμενο που συνοδεύει τον κατάλογο της έκθεσης:
«Τα δεκαεννιά έργα της ενότητας καταγράφουν, σχεδόν με όρους –για να δανειστούμε το λεξιλόγιο μιας άλλης τέχνης– ενός ιδιωτικού ντοκιμαντέρ ή ενός φιλμ που αμήχανα θα αποκαλούσαμε «κινηματογραφικό δοκίμιο» (όχι διανοητικό, όμως, αλλά ανάλαφρο και τρυφερό), το νεοελληνικό «εδώ και τώρα»· ψηλαφούν και αποτυπώνουν τη νέα ρωμιοσύνη όπως αντριεύει και θεριεύει σαν τις πικροδάφνες που στολίζουν τον εθνικό αυτοκινητόδρομο. Έχει ενδιαφέρον ότι η ελληνικότητα του Ραζή δεν συγγενεύει με την ελληνικότητα της Γενιάς του ’30 ούτε ως αίτημα ούτε ως τρόπος, παρότι ο Ραζής όχι μόνο δεν την απαξιώνει πατροκτονικά αλλά αντιθέτως αναγνωρίζει την οφειλή του στον παραστατικό βραχίονα του μεσοπολεμικού μοντερνισμού. Αν, όμως, η ελληνικότητα του Μεσοπολέμου αναζητήθηκε στα αθηναϊκά νεοκλασικά, στις Κυκλάδες και στον συλλήβδην εξιδανικευμένο και «ανόθευτο» λαϊκό πολιτισμό, η νέα ελληνικότητα που οργανώνεται πέριξ του αυτοκινητόδρομου είναι, όπως βλέπουμε στα έργα της ενότητας, διαφορετική».
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Κεντρική φωτογραφία θέματος: The Kiosk