Στην έκθεση “Live your Myth in”, οι καλλιτέχνες Barba Dee και Monos Cwtos, δημιουργώντας μια σειρά ζωγραφικών έργων “à quatre mains”, διερευνούν τον εθνικό τουριστικό μύθο της μεταπολιτευτικής Ελλάδας και τη μεροληπτική αναπαράσταση της πραγματικότητας της χώρας.
Η συνεργασία μεταξύ των δύο καλλιτεχνών ξεκινά προ καιρού, όταν, υιοθετώντας μια αντισυμβατική προσέγγιση, άρχισαν να επανα-αξιοποιούν εγκαταλελειμμένα βιομηχανικά κτίρια μέσω μιας σειράς εικαστικών παρεμβάσεων. Οι παρεμβάσεις αυτές προσδίδουν στις εγκαταλελειμμένες δομές – απομεινάρια της ύστερης καπιταλιστικής αποεπένδυσης και της αποβιομηχάνισης – έναν απρόβλεπτο δημόσιο χαρακτήρα που απορρέει από τη νέα τους λειτουργία ως εκθεσιακών χώρων και όχι από την ιδιοκτησία τους. Έτσι, μπορεί να ειπωθεί ότι το έργο των Monos Cwtos & Barba Dee συνδέεται άρρηκτα με την έννοια του «δημόσιου» όχι μόνο λόγω της μετατροπής του υποβαθμισμένου αστικού περιβάλλοντος σε δημόσιο χώρο, αλλά κυρίως λόγω της εικονογραφικής κινητοποίησης της συλλογικής μνήμης που αποτελεί την κοινή δεξαμενή αναμνήσεων, γνώσεων και πληροφοριών.
Η κοινή τους αντίληψη για τη χρήση τόσο των εύκολα αναγνωρίσιμων εικόνων που σχετίζονται με τις εντατικά καλλιεργημένες ψευδαισθήσεις και την οίηση για το ένδοξο παρελθόν όσο και των ζωγραφικών ενθεμάτων αποτελεί τη βάση της συνεργασίας τους.
Υιοθετώντας μια εντελώς ανορθόδοξη διαλεκτική καλλιτεχνική πρακτική στην οποία ο ένας δημιουργεί έναν ζωγραφικό έργο και ο άλλος παρεμβαίνει προσθέτοντας ένθετα και αντίστροφα, οι καλλιτέχνες προβαίνουν σε μια ριζοσπαστική χειρονομία που ανατρέπει τους μύθους της καλλιτεχνικής ιδιοφυΐας και της αξίας του αντικειμένου τέχνης. Έτσι, τα ένθετα δεν αποκρύπτουν τμήματα του “ανόθευτου” αριστουργήματος ή του έργου του άλλου, αλλά αποκαλύπτουν το ανείπωτο, παράγοντας εναλλακτικές αφηγήσεις μέσω της ελεύθερης συσχέτισης των φαινομενικά ασύνδετων εικόνων.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Χρησιμοποιώντας ως τίτλο της έκθεσης το σλόγκαν της κρατικής διαφημιστικής εκστρατείας του 2004, οι καλλιτέχνες δίνουν έμφαση στο κατεξοχήν μυθογόνο εθνικό αφήγημα της χώρας. Επιλέγουν να δουλέψουν με αναφορές που σχετίζονται άμεσα με τις τουριστικές υπεραισιόδοξες αφηγήσεις – αφηγήσεις της εκσυγχρονισμένης και απο-βαλκανικοποιημένης χώρας των κλασικών αρχαιοτήτων και των φρεσκο-ασβεστωμένων κυκλαδίτικων σπιτιών με φόντο το βαθύ μπλε του Αιγαίου – οι οποίες κυριαρχούν ακόμη και σήμερα στην ελληνική κοινωνία. Ταυτόχρονα, τα ένθετα απεικονίζουν μπανάλ καθημερινά αντικείμενα, μνημεία κρατικής βίας ή στιγμές διογκωμένης εθνικιστικής ζέσης που αποδομούν το success story των ελληνικών ελίτ σχετικά με την υποτιθέμενη άνθηση της οικονομίας ενός έθνους που αντιμετωπίζει τη σταθερή επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης. Τέλος, τα έργα αυτά ενεργοποιούν τη συλλογική μας μνήμη επαναχρησιμοποιώντας τις δημοφιλείς εικόνες για να αναπαραστήσουν τις ζοφερές συνθήκες μιας κοινωνίας σε συνεχή κρίση και το γενικότερο πνεύμα φόβου, αποξένωσης, αβεβαιότητας και επισφάλειας που βρίσκεται καλά κρυμμένο από τα βλέμματα των τουριστών.