Η έκθεση Beastly Encounters αποτελεί το δεύτερο εγχείρημα του project #TheBlenderGalleryTakeOver, μια σειρά δράσεων που έχουν ως στόχο να προσφέρουν διαφορετικούς τρόπους θέασης εκθέσεων σε μη συμβατικούς χώρους τέχνης.
Δέκα εικαστικοί, επιλεγμένοι με γνώμονα τη σουρεαλιστική αφήγηση που διακρίνει τη δουλειά τους, καταλαμβάνουν τα 5 ατμοσφαιρικά δωμάτια που βρίσκονται στον πρώτο όροφο του “τερας” ενός νεοκλασικού του 1930 στον Νέο Κόσμο. Δυστοπικά τοπία, υβριδικά όντα, φαινομενικά ασύνδετα στοιχεία συνθέτουν απροσδόκητες και αντισυμβατικές εικόνες. Οι θηριώδεις κόσμοι των παρακάτω συμμετεχόντων εικαστικών συναντιούνται και συνομιλούν για 3 ημέρες.
Συμμετέχοντες εικαστικοί:
Αιμιλία Γάκη, Νίκος Γιαβρόπουλος, Μαριάννα Δερβού, Ιορδάνης Καλημέρακης, Απόλλων Μαθιουδάκης, Δήμητρα Μπουρίτσα, Θόδωρος Μπρουσκομάτης, Άγγελος Χανιώτης, Άννα Χαρακτινού, Dionisios Fragias
O αριστουργηματικός μονόλογος του Άμλετ από το ομώνυμο έργο του Σαίξπηρ ενέπνευσε τον καλλιτέχνη Νίκο Γιαβρόπουλο στο έργο του “Scullportrait”. O σπαρακτικός τόνος του μονολόγου αντιστρέφεται από τον καλλιτέχνη και αντικαθίσταται από γελοίους μορφασμούς και γκροτέσκ χαμόγελα τα οποία προσπαθούν να ξορκίσουν το υπαρξιακό αδιέξοδο και την αδυσώπητη αλήθεια που είναι η φθορά και ο θάνατος.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η φωτογραφική σειρά με τίτλο “I Understand and I Wish to Continue” της Αιμιλίας Γάκη, αποτελεί μία οπτική αναζήτηση του όρου “συναίσθηση θνητότητας” (mortality salience). Ως συναίσθηση θνητότητας ορίζεται η συνειδητοποίηση του ατόμου ότι ο θάνατος του είναι αναπόφευκτος. Ο όρος αυτός προκύπτει από τη θεωρία διαχείρισης τρόμου η οποία προτείνει ότι η συναίσθηση θνητότητας προκαλεί υπαρξιακό άγχος το οποίο μπορεί να επηρεάζεται από τη γενικότερη εικόνα που έχει το άτομο για τον κόσμο καθώς και από την αυτοεκτίμησή του.
Το σουρεαλιστικό στοιχείο είναι σημαντικό για την Δήμητρα Μπουρίτσα. Τα ζώα και τα φυτά αποκτούν προσωπικότητα, γίνονται αρχικά στοιχεία, ενώ οι άνθρωποι είναι δευτερεύοντες. Μερικές φορές δημιουργούν υβριδικά πλάσματα, που συνυπάρχουν σε παραμυθένια τοπία. Όλα αυτά προέρχονται σε μεγάλο βαθμό από το υποσυνείδητο αλλά και από την έρευνα για τις παγκόσμιες παραδόσεις και τη σχέση με ορισμένες από αυτές.
Η δουλειά της Μαριάννας Δερβού επικεντρώνεται κυρίως στη γλυπτική, τη φωτογραφία και το κείμενο με κεντρικό πυρήνα του ενδιαφέροντος να είναι η επικοινωνία και η ευθραυστότητα της ανθρώπινης φύσης. Η δυνατότητα ή η αδυναμία συνομιλίας, η μοναξιά λόγω ελλιπούς κατανόησης, οι καταπιεσμένες αναμνήσεις, το τραύμα -σωματικό ή ψυχικό- και η θνητότητα, είναι ανάμεσα στους κύριους προβληματισμούς της εικαστικού. Το υλικό που χρησιμοποιεί σχεδόν πάντα το χαρτί ως σύμβολο ματαιότητας.
Το έργο του Διονυσίου Φραγκιά συνδυάζει πολιτιστικά, κοινωνικά και πολιτικά στοιχεία από διαφορετικές εποχές της ανθρώπινης ιστορίας (βιβλική, αρχαία ελληνική, σύγχρονη και ποπ κουλτούρα). Το έργο του αγγίζει την ιδέα ότι οι άνθρωποι έχουν μια επικίνδυνη τάση να δημιουργούν και να καταστρέφουν και εστιάζει συγκεκριμένα στο πώς ο σημερινός κόσμος αναζητά συνεχώς την τεχνολογική πρόοδο.
O Aπόλλωνας Μαθιουδάκης αντλεί έμπνευση από την καθημερινή ζωή στην πόλη, τους ανθρώπους που συναντά και αλληλεπιδρά, τα συναισθήματά τους και πώς αυτά διαμορφώνονται στα κοινωνικά πλαίσια. Εκφράζεται μέσω της ζωγραφικής σε συνδυασμό με γράμματα, ποιήματα που χρησιμοποιούνται για να δημιουργήσουν συμβολισμούς που κωδικοποιούν τις σκέψεις του, τα συναισθήματά του και τις εμπειρίες που προσπαθεί να επικοινωνήσει μέσω της δουλειάς του.
Η σειρά Artificial Mothers του Θόδωρου Μπρουσκομάτη είναι ψηφιακά έργα εμπνευσμένα από κλασικούς πίνακες της αναγέννησης και του μπαρόκ. Στα κολάζ αυτά, συνθέτει από την αρχή την εικόνα, αλλοιώνοντας την με «ενοχλητικές εικόνες» (disturbing images) τον άξονα του θέματος που είναι: «μητέρα – παιδί» σε: «θύτης – θύμα», «εξουσιαστής – εξουσιαζόμενος» , «αγάπη – μίσος» και γενικά καταστάσεις που είναι αντισυμβατικές μεταξύ τους.
“O Ιορδάνης Καλημεράκης επιτυγχάνει να εκφράζει τις βαθύτερες του σκέψεις και την καταλυτική επιρροή των τεχνών πάνω σε ξύλινες επιφάνειες εισάγοντας την πυρογραφία στον χώρο της σύγχρονης ελληνικής τέχνης. Με το έργο του να εξελίσσεται σε ακόμα πιο προσωπικό, ο καλλιτέχνης επικοινωνεί τον φόβο του για μοναξιά μέσα από ποπ απεικονίσεις αστικής απομόνωσης χρωματισμένες με τους στίχους και μουσική των National. Καθαρές γεωμετρικές συνθέσεις και παιχνιδίσματα φωτός και σκιάς δίνουν μορφή στην συναισθηματική φόρτιση του καλλιτέχνη καθώς εκείνος ατενίζει επίμονα ως εξωτερικός παρατηρητής” – Κωνσταντίνος Μπασιος, Πολιτικός Επιστήμονας και Ιστορικός Τέχνης / Αρχιτεκτονικής.
Η δουλειά της Άννας Χαρακτινού είναι ένας κόσμος δυναμικής σιωπής που παρουσιάζει τη γέννηση μιας άλλης μυστικής πραγματικότητας, πέραν του ορατού. Η δομή του έργου της περιέχει την ουσία ενός ονείρου που συμβαίνει κάτω από την ορθολογιστική επιφάνεια. Πρόκειται για τη μεφόρτωση σε εικόνα, αυτού που δεν μπορεί να ειδωθεί με τα μάτια της λογικής.
Για τον Άγγελο Χανιώτη, η φύση, το ανθρώπινο στοιχείο και τα κτήρια έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη σουρεαλιστική δουλειά του. Συγκεκριμένα αναφέρει ότι η φύση μας δείχνει μια λεπτή ομορφιά που κάποιες φορές συγχρόνως απειλεί. Όμως είναι εκεί για να μας θυμίζει νοήματα που έχουν ξεχαστεί, την απλότητα και την ουσία των πραγμάτων. Τοπία που ανοίγονται σε βάθος, λουλούδια, κοκκοφοίνικες, νερό μας προκαλούν να ταξιδέψουμε στις χαρές που μας έχει προσφέρει η ανεμελιά και η ανακούφιση από την επαφή μας μαζί της.
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Dionisios Fragias, still from Bad Shepherd performance – edition of 50 small prints, 28 x 42 cm