Μετά τις επιτυχημένες παραστάσεις του πολιτικού cabaret, «Βερολίνο Παρίσι/ να θυμάσαι τι ξεχνάς…» στο Γυαλινό Μουσικό θέατρο, οι συντελεστές της παράστασης παρουσιάζουν μια νέα παραγωγή με τίτλο: «ΒΕΡΟΛΙΝΟ! ΠΑΡΙΣΙ! Συγγρού! … / Η κρίση σας προωθείται…»
Η ΡΙΤΑ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ και ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΠΟΥΡΑΣ συναντώνται στη σκηνή του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου, προσπαθώντας να εξηγήσουν, τι σχέση έχουν Βερολίνο και παρίσι με τη Συγγρού. Συνομιλούν με τις πολιτικές εξελίξεις αλλά και το κοινό… σε ένα διάλογο εκτός λογικής, σε μια διαφορετική πρόταση μουσικής παράστασης…
Μαζί τους η ΜΑΡΙΑ ΓΕΡΟΔΗΜΟΥ, η ΑΡΕΤΗ ΠΑΣΧΑΛΗ και η ΤΖΩΡΤΖΙΝΑ ΠΑΛΑΙΟΘΟΔΩΡΟΥ. Η σκηνοθεσία είναι του ΘΕΜΗ ΜΟΥΜΟΥΛΙΔΗ.
Περισσότερες πληροφορίες
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
«ΒΕΡΟΛΙΝΟ! ΠΑΡΙΣΙ! Συγγρού!»
Ένα σύγχρονο πολιτικό Cabaret σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη, όπου συνυπάρχουν τραγούδια, μουσικές, χορός, video και σύγχρονα σατυρικά κείμενα.
Μια μουσική παράσταση στην καρδιά της τρέλας της εποχής…
Τραγούδια που έγραψαν τη δική τους ιστορία σε cabaret της Ευρώπης, μουσικές που γεννήθηκαν για τις ανάγκες μουσικών παραστάσεων διαφορετικών εποχών, τραγούδια της μεταπολεμικής Ελλάδας, τραγούδια πολιτικά σε μια διαδρομή που συνδέει με χιούμορ και ευαισθησία το Βερολίνο και το παρίσι με τις σύγχρονες εξελίξεις και τη Συγγρού…
Ένα ταξίδι στις μουσικές σκηνές της Ευρώπης του μεσοπολέμου. Σημαντικές στιγμές του μιούζικαλ… 50 από τα σημαντικότερα τραγούδια του παγκόσμιου μουσικού θεάτρου συναντώνται με τα σημαντικότερα τραγούδια της σύγχρονης Ελλάδας…
Πέντε πρόσωπα συναντώνται στη σκηνή για διαφορετικούς λόγους! Στην προσπάθειά τους να συστηθούν μεταξύ τους αρχίζει ένα ταξίδι μνήμης, αισθήσεων, γέλιου και φαντασίας… Με τη συνοδεία μιας εξαιρετικής 5μελούς ορχήστρας, τραγουδούν χορεύουν σαρκάζουν την εποχή προσπαθώντας να θυμηθούν τι ξέχασαν, επιχειρώντας να εξηγήσουν τον τίτλο της παράστασης: «ΒΕΡΟΛΙΝΟ!ΠΑΡΙΣΙ!Συγγρού!», που γεννήθηκε … έτσι ξαφνικά… «απ΄τη μια χρονιά στην άλλη…».
Η περιπέτεια των χαμένων ερώτων, των χαμένων επαναστάσεων, η περιπέτεια χαμένων ονείρων και ιδεολογιών, ο πυρετός και η αγωνία της προεκλογικής περιόδου, μια αγωνιώδης δημοσκόπηση που στήνεται ενώπιον του κοινού κάθε βράδυ…
Τα κείμενα της παράστασης υπογράφουν οι Δημήτρης Αποστόλου, Κωνσταντίνος Μάγνης και Θέμης Μουμουλίδης, τα σκηνικά και τα κοστούμια η Παναγιώτα Κοκκορού, τις χορογραφίες η Έλενα Γεροδήμου, τους φωτισμούς ο Αργύρης Καλοπήττας και τον ήχο ο Γιάννης Κολεβέντης
Σκηνή από την παράσταση
ΚΟΜΠΕΡ [ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΠΟΥΡΑΣ]
Καθώς ο χρόνος φεύγει σα μια σφαίρα που στοχεύει το μέλλον … η μνήμη στήνει παιγνίδι … Θυμάμαι… πρόσωπα μουσικές μύθους που ξέχασα! Καταραμένοι και άγιοι σ’ ένα διάλογο που αιώνες απέφευγαν…
Προσπαθώ να θυμηθώ τι ξέχασα… Να θυμηθώ τι ξεχνάω… Για πού ξεκίνησα και από που; Να ξαναθυμηθώ που γεννήθηκα, πως μεγάλωσα, ποιους αγάπησα ποιοι μ΄αγάπησαν στ΄αλήθεια! Ακόμη προσπαθώ να θυμηθώ τι είδους άνθρωπος ήθελα να γίνω … Βλέπετε ξεχνούσα … ξεχνούσα συχνά, ώσπου μια νύχτα κατάλαβα… Και θέλω να θυμάμαι … Τι ψήφισα; Ποιον ψήφισα;…Γιατί δεν πήγα να ψηφίσω ; Πάνω στην απουσία μου χτίζανε το μέλλον…
Το μέλλον, χρόνια τώρα ,μου το ετοιμάζαν και συνεχίζουν να το ετοιμάζουν κάθε βράδι σε είδηση αποκλειστική… Θα πτωχεύσεις μου λένε … και αυτό ισοδυναμεί με θάνατο … και λίγο αργότερα μου ανακοινώνουν πως κατάφεραν να μειώσουν την ποινή σε ισόβια … πανηγυρίζω …σκέφτομαι «θα ζήσω έστω και έγκλειστος θα ζήσω»… Κι έτσι έγκλειστος συνεχίζω… Δοκιμάζουν τις αντιδράσεις μου , τις αντοχές μου… Κι αφού διαπιστώσουν πως σήμερα συνήθισα και ξεχνάω αυτό που μου δοκίμασαν χθες , αύριο μου ετοιμάζουν νέα είδηση … : « έγκλειστος ναι, αλλά νηστικός, κι αργότερα έγκλειστος αλλά όχι στο φως …το ρεύμα κοστίζει… η ζωή κοστίζει… τα όνειρα κοστίζουν» Πάνω στον πανικό μου στήνουν τη νέα εποχή…
Αναρωτιέμαι τι άλλαξε από τον μεσαίωνα μέχρι σήμερα… Στο σπίτι μου υπάρχουν όλες οι ανέσεις… κι εγώ ευτυχής επικοινωνώ μαζί σου με mail και μηνύματα, με facebook …δημιουργώ ανέξοδες καριέρες, επαναστατώ , λέω τη γνώμη μου, αγανακτώ αν θέλω για όσο θέλω … σε βλέπω στο σκάιπ μιλάω στο κινητό, ακούω τη φωνή σου όμως … δεν βλέπω τα μάτια σου … δεν σε αγγίζω … κανέναν δεν αγγίζω …
Ο τρίτος παγκόσμιος συνετελέσθη ερήμην μου … Μου έκρυψαν την είδηση…΄Ητανε τότε που μου «χάρισαν» μια αίσθηση αθανασίας , τότε που στην οθόνη μου έβλεπα τα δικά μου όνειρα στο δικό τους περιτύλιγμα… και δεν είδα το σχέδιο τους …
Στην αρχή ήταν μια γυναίκα … Μια όμορφη νέα γυναίκα κατοικεί τις νύχτες στην οθόνη μου, με κοιτάζει θαμπώνομαι ,εσύ θέλεις να της μοιάσεις κι εγώ θέλω να την έχω δική μου ολόδική μου… νομίζεις πως ονειρεύεσαι… αγγίζεις ασυναίσθητα το χέρι της συντρόφου σου… κλείνεις τα μάτια κι ονειρεύεσαι πως αγγίζεις το χέρι της άλλης της ωραίας της άφθαρτης και αφανέρωτης στη ζωή σου, και τότε εκείνη γίνεται πόθος και προσδοκία…στόχος ζωής… Ζεις για να την κατακτήσεις… Ύστερα ένας άντρας αρρενωπός, γυμνασμένος, με τέλεια οδοντοστοιχία, ακαταμάχητος που με τα χρόνια αλλάζει πρόσωπο , αγέραστος πάντα… γίνεται απίστευτα ελκυστικός – σκληρός πίνοντας το ποτό του καθώς το φύλλο του ξεθωριάζει , … κι εσύ με πάθος αναζητάς τις νύχτες την ασφάλειά σου στην αγκαλιά ενός ανύπαρκτου ειδώλου… Μια ανεμελιά που τρύπωνε αθόρυβα στο αίμα μου, κάτι σαν ένεση ευθυμίας… Μεγάλο όπλο η διαφήμιση …ακριβά αυτοκίνητα, αγόρια κορίτσια τεχνολογία κι εγώ καταναλώνω … ζω εξαρτημένος …όλα μπορούσα να τα έχω… οι τράπεζες στην αρχή μ’ αγάπησαν και μου τα πρόσφεραν όλα … Και όλα σε τιμές ευκαιρίας… Πουλάς το μέλλον σου για ν’ αγοράσεις κάτι από παρόν… Κι όταν κατάλαβα … δεν αντιδρούσα… και τότε είδα τη μάνα μου , να μαθαίνει τούρκικα μπροστά στο δέκτη ολομόναχη και να επαναλαμβάνει λέξεις μονολογώντας …Γκελ γκελ … σιχτίρ… γιαβάς… γκιουζέλ… ψίθυροι σε τέσσερις τοίχους λέξεις ψίθυροι…πριν εμφανιστούν τα πρώτα συμπτώματα του αλτσχάιμερ / η θλίψη ήταν από καιρό πατρίδα της… Τίποτα δεν κατάλαβα … Πότε ήρθε η φυλή των τηλεοπτικών μονομάχων … πότε άρχισε η τραγωδία της ελληνικής γλώσσας… πότε ήρθαν τα μηχανάκια να μετράνε θεαματικότητες κι εγώ ήμουν το πειραματόζωό τους… Έτσι άρχισε ο πόλεμος των θεαματικοτήτων … ενώ χαλάρωνε η συνείδηση, χαλάρωνε η αντίδραση…βαφόταν το όνειρο ροζ μελί, μελό, μαβί, ξανθό, όνειρο με κοιλιακούς ανίκητους … όνειρο ελαφρώς αξύριστο… Αυτοί πουλούσαν κι εγώ αγόραζα τη ζωή μου με το μήνα… Όχι όπλα. Η επιστήμη στην υπηρεσία της εταιρείας… Αφού δεν νικήθηκαμε με όπλα θα ηττηθούμε από συνήθεια και φόβο… Πρώτα θα εθιστώ κι ύστερα θα φοβάμαι… Η συνήθεια! Ο φόβος ! σκληρά ναρκωτικά! κανένας νόμος δεν τα διώκει…
Σε ξυπνάνε χαράματα να σου πουν ότι χρωστάς το μέλλον σου και η προθεσμία εκπνέει… «Μα είναι μόλις επτά το πρωί !» «Επτά στην Ελλάδα σου απαντά η μηχανική φωνή , στην έδρα της Εταιρείας είναι πάντα μεσημέρι»
Δεν ξέρω γιατί, αλλά αισθάνομαι πως κάτι περίεργο ξημερώνει… Δεν ξέρω γιατί , αλλά βλέπω τους αριθμούς να επισκιάζουν τα όνειρα… Δεν ξέρω γιατί, αλλά θολά σαν από έρεβος ξεπροβάλει εκείνο που φοβάμαι…
Ξύπνησα το πρωί … κάθιδρος… ονειρευόμουν τον εφιάλτη μου… Ένα καινούργιο πολίτευμα … Ήταν η Εταιρεία Κράτος κι εγώ κάτοικος μιας χώρας δίχως σημαία δίχως όνομα δίχως όνειρα / πρόλαβα και συγκράτησα τα τελευταία γράμματα Α.Ε. …με διοιηκητή της / ούτε καν πρωθυπουργό/… ένα τραπεζίτη…
Πάνω στον πανικό πάνω στο φόβο μου / στήνουν τη νέα εποχή…
Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΣΚΥΛΩΝ