Με ένα πλούσιο μουσικό καλοκαίρι να βρίσκεται μπροστά μας, μετά από δύο χρόνια πανδημίας, η συναυλιακή σεζόν δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει πιο ιδανικά. Το πρώτο Σάββατο του Ιουνίου (04/06) βρέθηκα στον ιδιαίτερο χώρο του Θεάτρου Βράχων «Μελίνα Μερκούρη» για την πολυαναμενόμενη -τρίτη συνολικά- εμφάνιση της Beth Hart στη χώρα μας. Με την Αθήνα να αποτελεί τον πρώτο ευρωπαϊκό σταθμό της περιοδείας «Thankful Tour», τρία χρόνια μετά την τελευταία εμφάνιση της Αμερικανίδας στον ίδιο χώρο, η Beth Hart κράτησε την υπόσχεση που έδωσε τότε στο ελληνικό κοινό ότι θα επέστρεφε στην Ελλάδα.
Η μουσική βραδιά ξεκίνησε εξαιρετικά, είκοσι λεπτά μετά τις 9, με ένα 30λεπτο opening act από την Αλεξάνδρα Σιετή η οποία συνοδευόταν από τον Τάσο Κορκόβελο (πλήκτρα) και τον Πάρη Παπαδόπουλο (κιθάρα), δύο από τα μέλη της μπάντας της, Souled Out. Μέσα από την ξεχωριστή εμφάνιση της 27χρονης soul ερμηνεύτριας από τη Θεσσαλονίκη, έπνευσε ένα όμορφο blues και soul ρεύμα κάτω από τους βράχους του Υμηττού το οποίο προετοίμασε ιδανικά το κοινό για τη συνέχεια.
Το set αποτελείτο από μια εξαιρετική επιλογή κομματιών και συμπεριελάμβανε μερικές υπέροχες διασκευές κλασσικών τραγουδιών, ξεκινώντας με το «Son of a preacher man» της Dusty Springfield. Ακολούθησε το «I belong with you» από το πρόσφατο album Sunny side up (2022) του συγκροτήματος, το οποίο διαδέχθηκε το «Feeling good» της Nina Simone, με την εισαγωγή να ερμηνεύεται a cappella και στη συνέχεια, να προστίθενται τα πλήκτρα. Ο ρυθμός ανέβηκε με το blues κομμάτι «I just want to make love to you» της Etta James και το «(You make me feel like) a natural woman» της Aretha Franklin το οποίο η Σιετή αφιέρωσε σε όλες τις γυναίκες και σε εκείνες που νιώθουν γυναίκες.
Ακολούθησε μια πολύ όμορφη ακουστική διασκευή του υπέροχου κομματιού «Colors» του αμερικανικού soul συγκροτήματος Black Pumas που έχει συγκεντρώσει εδώ και λίγα χρόνια την προσοχή της μουσικής κοινότητας ως πρωτοεμφανιζόμενο σχήμα, ενώ το setlist ολοκληρώθηκε με το δυναμικό «Piece of my heart» της Erma Franklin, σε μια εκτέλεση περισσότερο κοντινή σε εκείνη της Janis Joplin που είναι και η πιο δημοφιλής.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ένα τέταρτο μετά τις 10, τα φώτα έσβησαν και η στιγμή που όλοι περιμέναμε είχε φτάσει. Η σκηνή ανήκε στην Beth Hart και την μπάντα της που αποτελείται από τον Jon Nichols (κιθάρα), τον Tom Lilly (μπάσο) και τον Bill Ransom (ντραμς). Η Hart αμέσως χαιρέτησε το ελληνικό κοινό λέγοντας ότι είναι πολύ χαρούμενη που βρίσκεται μετά από αρκετό καιρό, ξανά εδώ, σε ένα μέρος που τόσο αγαπά.
Χωρίς καμία καθυστέρηση, το set ξεκίνησε πολύ δυναμικά, σε hard rock ρυθμούς, με το «Kashmir» και το «Dancing days», με το δεύτερο να φέρνει την Ηart δίπλα στο κοινό που βρισκόταν μπροστά στην σκηνή. Τα δύο τραγούδια αυτά προέρχονται από την τελευταία δισκογραφική δουλειά της Beth Hart, A Tribute to Led Zeppelin (2022), ένα album το οποίο, όπως υποδηλώνει και ο τίτλος του, αποτελεί αφιέρωμα στο αγγλικό rock συγκρότημα Led Zeppelin και περιλαμβάνει διασκευές γνωστών τους κομματιών.
Μέσα από το κομμάτι «Delicious surprise», κατά το οποίο το κοινό συμμετείχε τραγουδώντας και επαναλαμβάνοντας τους στίχους, ταξιδέψαμε στην αρχή της δισκογραφίας της Hart, στον δεύτερο της δίσκο Screamin’ for My Supper (1999). Στο ίδιο κλίμα ακολούθησε το funky «Rhymes» του θρυλικού τραγουδιστή της soul Al Green το οποίο η Αμερικανίδα είχε διασκευάσει κατά τη δεύτερη συνεργασία της με τον διάσημο blues rock κιθαρίστα Joe Bonamassa για το album Seesaw (2013).
Στη συνέχεια, απολαύσαμε μια πολύ όμορφη εκτέλεση του υπέροχου κομματιού «Your heart is as black as night» της Melody Gardot, μιας από τις αγαπημένες καλλιτέχνιδες της Hart, με ένα εξαιρετικό solo στην ηλεκτρική κιθάρα από τον Nichols, ένα κομμάτι που χειροκροτήθηκε θερμά από το κοινό που είχε μαγευτεί από την 50χρονη Αμερικανίδα και την καταπληκτική ερμηνεία της.
Μετά από μια σύντομη εισαγωγή, απολαύσαμε το επόμενο τραγούδι «Love gangster» που η Hart έγραψε για τον Leonard Cohen, ένα από τα μουσικά της είδωλα για τον οποίο, όπως είπε, θα έκανε τα πάντα και το οποίο κυκλοφόρησε στο δίσκο της Fire on the Floor το 2016, τη χρονιά που εκείνος απεβίωσε.
Με την Hart να λαμβάνει θέση πίσω από τα πλήκτρα και να παραμένει μόνη της στην σκηνή, ακούσαμε το πολύ ωραίο χορευτικό upbeat blues rock «Bang Bang Boom Boom» το οποίο έκανε αρκετούς από το κοινό να χορέψουν. Ακολούθησε μια εκρηκτική, γεμάτη ένταση και πάθος, ερμηνεία του εξαιρετικού τραγουδιού «Love is a lie» το οποίο αδιαμφισβήτητα συμπεριλαμβάνεται σε ένα από τα πολλά highlights της βραδιάς και αναδεικνύει όλους τους λόγους που η Beth Hart θεωρείται και είναι μια από τις κορυφαίες blues τραγουδίστριες της εποχής μας.
Με την ίδια να παραμένει στα πλήκτρα, απολαύσαμε μια εκπληκτική εκτέλεση του «I’ll take care of you» του Bobby ‘Blue’ κατά την οποία ο Nichols είχε την ευκαιρία να ξεδιπλώσει το ταλέντο του με τα εξαιρετικά του solo.
Αναφερόμενη στις δυσκολίες που βίωνε λόγω του εθισμού της στην αρχή της δεκαετίας του 2000 οι οποίες την είχαν ωθήσει στο να σταματήσει να παίζει μουσική και να τραγουδάει, η Hart έκανε μια αναδρομή στο παρελθόν και συγκεκριμένα, στην εποχή που γνώρισε τον σύζυγό της. Απολαύσαμε την όμορφη διασκευή της Hart του υπέροχου κομματιού «Soulshine» του αμερικανικού συγκροτήματος The Allman Brothers Band, ένα τραγούδι μέσα από το οποίο άντλησε την απαραίτητη δόση αισιοδοξίας για να βρει τη δύναμη και να συνεχίσει κάνοντας μια νέα αρχή στη ζωή της.
Για τα επόμενα κομμάτια, η Hart βρισκόταν μόνη στην σκηνή και είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε υπό τον ήχο των πλήκτρων, την θαυμάσια μπαλάντα «War in my mind», καθώς και το υπέροχο «Hiding under water», ένα τραγούδι που μας είπε ότι είχε πάνω από 15 χρόνια να συμπεριλάβει στο setlist των ζωντανών εμφανίσεών της, καθώς και το γεμάτο πάθος και ένταση «Am I the one», με το τελευταίο να επιλέγεται αυθόρμητα μετά από αίτημα του κοινού που βρισκόταν μπροστά στην σκηνή.
Για τη συνέχεια, τα μέλη της μπάντας επέστρεψαν σταδιακά στην σκηνή με τον Ransom να κάνει την αρχή φέρνοντας το κοντραμπάσο του για να συνοδεύσει την Hart στο μελαγχολικό τραγούδι «Without words in the way». Οι μουσικοί, έχοντας λάβει διαφορετικά όργανα (ακουστική κιθάρα και cajon αντί για ηλεκτρική κιθάρα και ντραμς), μας χάρισαν υπέροχες ακουστικές εκτελέσεις του ανεβαστικού «Sugar shack» στο οποίο το κοινό συμμετείχε χειροκροτώντας ρυθμικά και του ατμοσφαιρικού «Baby shot me down».
Κατά τη γνώμη μου, δεν θα μπορούσε να επιλεχθεί καλύτερο τραγούδι από το «I’d rather go blind» της θρυλικής Etta James για να κλείσει, 10 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, μια ακόμα εξαιρετική εμφάνιση της Beth Hart στη χώρα μας. Μια εκπληκτική soulful ερμηνεία σε μια εκπληκτική διασκευή που είμαι σίγουρη ότι άφησε στο μυαλό όλων των θεατών μια κυρίαρχη σκέψη καθώς έφευγαν από τον συναυλιακό χώρο: πώς μερικές φορές μπορεί ένας άνθρωπος να διαθέτει τέτοιο ταλέντο ώστε ουσιαστικά να διαπερνά τόσα πολλά και διαφορετικά μουσικά είδη!
Η Beth Hart, ανακαλύπτοντας από την πολύ μικρή ηλικία των 4 χρόνων, την αγάπη της για την μουσική και το πιάνο, εξελίχτηκε, μέσα από τα εμπόδια και τις δοκιμασίες που κλήθηκε να αντιμετωπίσει, σε μια ταλαντούχα ερμηνεύτρια και μουσικό με ένα ιδιαίτερο χάρισμα.
Μάλιστα, κάτι που ξεχωρίζει στις συναυλίες της και που αποτελεί έναν ουσιαστικό τρόπο σύνδεσης με το κοινό της, είναι το γεγονός ότι μοιράζεται πολλές προσωπικές της εμπειρίες και μιλάει πάντα ανοιχτά για τα προβλήματα ψυχικής υγείας που αντιμετωπίζει ακόμη και σήμερα, ενώ ποτέ δεν κρύβει τον αγώνα της με τη διπολική διαταραχή, τις δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει λόγω σοβαρών τραυμάτων κατά την παιδική της ηλικία, καθώς και των εθισμών της.
Μέσα από την εξιστόρηση αυτή προσωπικών εμπειριών και σκέψεων, αισθάνεται ότι δεν είναι μόνη της και, όπως έχει δηλώσει, από τις αντιδράσεις του κοινού προσδίδεται μια θεραπευτική ιδιότητα στη διαδικασία αυτή τόσο για την ίδια όσο και για το ίδιο το κοινό, υιοθετώντας και προσφέροντας μια θετική οπτική της ζωής και ένα μήνυμα αισιοδοξίας.
Πάντα απλή, αυθεντική, αυθόρμητη, ευαίσθητη και εκφραστική, επηρεασμένη από πολλά διαφορετικά μουσικά είδη μεγαλώνοντας, έχει καταφέρει να ενσταλάζει βαθύ συναίσθημα σε ό,τι κι αν ερμηνεύει.
Όσες φορές κι αν την παρακολουθήσει κάποιος ζωντανά, πραγματικά πιστεύω ότι πάντα θα είναι εξίσου μεγάλη η χαρά και η συγκίνηση να ακούει ξανά αυτήν την ερμηνεύτρια με την χαρακτηριστική βραχνή φωνή και τη δυναμική σκηνική παρουσία. Το Σάββατο, λοιπόν, παρακολουθήσαμε μια ακόμη εξαιρετική εμφάνιση της Αμερικανίδας στη χώρα μας και την αποχαιρετήσαμε με την ευχή να υπάρξουν και πολλές ακόμα στο μέλλον.
Photo Credit: Cristina Alossi