Η όμορφη μουσική βραδιά του Σαββάτου στο Gazarte ξεκίνησε ένα τέταρτο πριν από τις 10, με τον ξεχωριστό Alex Dante, κατά κόσμον Αλέξανδρο Δανδουλάκη, ως opening act να μεταφέρει τα Νυχτερινά (Nocturnes) του Σοπέν στην ηλεκτρική κιθάρα, προσδίδοντας, με τη χρήση τόσο των κιθαριστικών εφέ όσο και των δύο ενισχυτών, μία πολύ διαφορετική αισθητική στον ήχο τους. Έπειτα από 35 περίπου λεπτά, προς το κλείσιμο του opening act και υπό τους ήχους του τραγουδιού του Μάνου Χατζιδάκι «Με την πρώτη σταγόνα της βροχής», το νεανικό, κατά κύριο λόγο, κοινό συνέχιζε να γεμίζει σιγά σιγά τις άδειες θέσεις του χώρου.
Στη συνέχεια, λίγα λεπτά μετά τις 10.30, εμφανίστηκε στη σκηνή του Gazarte ο Bill Frisell συνοδευόμενος από τον επί πολλά έτη συνεργάτη του και ντράμερ, Kenny Wollesen. Ο 66χρονος κιθαρίστας χαιρέτησε το κοινό και σύστησε τον Wollesen, ενώ ο κόσμος τους καλωσόρισε με ένα πολύ θερμό χειροκρότημα. Χωρίς καμία καθυστέρηση, ο Frisell έπιασε την κιθάρα του και η μουσική εμπειρία ξεκίνησε. Από τα πρώτα τραγούδια που ακούστηκαν ήταν το μελαγχολικό «Shenandoah» και το «You’ve got to hide your love away». Η ντροπαλή του φύση, την οποία ο ίδιος έχει επισημάνει για τον εαυτό του στο παρελθόν, και η προσήλωσή του αποκλειστικά στην μουσική ως μέσο έκφρασης ήταν εμφανείς το Σάββατο, καθώς ο Frisell, όπως συνηθίζει άλλωστε, έπαιζε μουσική στραμμένος προς τον ντράμερ που τον συνόδευε καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας, αδιαφορώντας, κατά κάποιον τρόπο, για το κοινό.
Από το πρώτο κιόλας 15λεπτο της συναυλίας, καταλάβαινε κανείς ότι ο βραβευμένος με Grammy κιθαρίστας έχει δικαίως λάβει τον τίτλο του jazz βιρτουόζου. Το πέρασμα από το ένα τραγούδι στο επόμενο χωρίς διακοπή και η εναλλαγή ρυθμών εκ μέρους των δύο μουσικών αναδεικνύουν όχι μόνο την καταπληκτική μεταξύ τους συνεργασία, αλλά και την εξαιρετική άνεση και ικανότητα του Frisell να συνδυάζει φαινομενικά ανταγωνιστικά μουσικά είδη και διαφορετικά ρυθμικά ιδιώματα, αναμειγνύοντας στοιχεία της rock, folk και country μουσικής με την jazz και blues. Έπειτα από μια νοσταλγική αρχή, με τη χρήση των πεταλιών και των συνοδευτικών εφέ η καθόλα ήρεμη ατμόσφαιρα άρχισε να ηλεκτρίζεται. Με το «Nowhere Man» ανέβηκαν οι ρυθμοί, ενώ απολαύσαμε και κάποια κομμάτια από το διάσημο άλμπουμ «Guitar in the Space Age!» όπως το surf rock «Pipeline» και το «Τelstar». Η κανονική διάρκεια της συναυλίας ήταν λίγο παραπάνω από μία ώρα και έπειτα από εκτεταμένο χειροκρότημα ακολούθησε ένα encore 15 περίπου λεπτών. Το setlist της συναυλίας περιελάμβανε τόσο διασκευές γνωστών τραγουδιών όσο και δικά του πρωτότυπα τραγούδια.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε ο προσεκτικός τρόπος με τον οποίο ο Frisell επιλέγει τις νότες κατά τον αυτοσχεδιασμό, καθώς και το γεγονός ότι, σε αντίθεση με άλλους κιθαρίστες, δεν δίνει καμία έμφαση στην ταχύτητα, αλλά στη διατήρηση της μελωδίας κατά τη διάρκεια του τραγουδιού. Οι πλούσιες αρμονίες, τα μικρά σόλο, η καθαρότητα του ήχου και ο μελωδικός τρόπος παιξίματος είναι χαρακτηριστικά στοιχεία του Frisell τα οποία καθιστούν τον ήχο και την τεχνική του άμεσα αναγνωρίσιμα. Η μοναδικότητα του ως μουσικού και συνθέτη ήταν διάχυτη στο live του Σαββάτου και έγκειται στην συνολική του μουσική προσέγγιση, καθώς, όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, σκοπός του είναι να εκφράζεται «δημιουργώντας έναν κόσμο όπου όλα είναι δυνατά», μη θέτοντας περιορισμούς και διατηρώντας μεγάλη «έκταση» στα σόλο του κατά τον αυτοσχεδιασμό, ενώ από τεχνικής άποψης, ο Frisell είναι σε θέση να αξιοποιήσει και να διαχειριστεί πολλά στοιχεία του τραγουδιού, όπως η μελωδία και ο ρυθμός, αφήνοντας έτσι, λίγο χώρο για συζήτηση σε εκείνους που τον έχουν παρομοιάσει ως προς την φαντασία του στην έκφρασή του με τον μοναδικό (και προσωπικά αγαπημένο) Jimi Hendrix.
Εάν κάποιος παρακολουθούσε μόνο τα τελευταία 10 λεπτά της συναυλίας του Frisell στο Gazarte, θα δυσκολευόταν να καταλάβει ότι πρόκειται για έναν jazz μουσικό, επιβεβαιώνοντας, έτσι, τον χαρακτηρισμό του ως ροκ κιθαρίστα που προσφέρει μια jazz ατμόσφαιρα. Ίσως κάποιοι παραδοσιακοί jazz purists και φίλοι της avant-garde jazz να μην ενθουσιάζονταν ιδιαίτερα με τα έντονα country και rock στοιχεία στον ήχο του, αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Frisell δεν ήταν ποτέ ένας συνηθισμένος jazz κιθαρίστας. Για όσους, λοιπόν, ήξεραν τι να περιμένουν, ο Bill Frisell σίγουρα δεν απογοήτευσε, παρά την σχετικά μικρή χρονική διάρκεια της εμφάνισής του.