Birdman, το οσκαρικό φαβορί του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ιναρίτου

Η μοίρα κατευθύνει την τύχη μας καλύτερα απ’ ότι περιμέναμε…

Στο «Birdman», το φετινό οσκαρικό φαβορί δια χειρός Αλεχάντρο Γκονζάλες Ιναρίτου που μετρά ήδη δυο Χρυσές Σφαίρες και μπόλικα κινηματογραφικά βραβεία ανά τον κόσμο, ο σπουδαίος σκηνοθέτης που μας χάρισε κινηματογραφικά αριστουργήματα όπως το «Βαβέλ» και το «Χαμένες Αγάπες» παραδίδει μια μαύρη κωμωδία για την συναρπαστική ιστορία ενός άλλοτε επιτυχημένου και διάσημου ηθοποιού, του Ρίγκαν Τόμσον. Ο περί ου ο λόγος είναι ένας εκπληκτικά σύνθετος χαρακτήρας που αρνείται πεισματικά να αντικρύσει το παρελθόν του και να αντιμετωπίσει το μέλλον του.

Ο Ρίγκαν, λοιπόν, τον οποίον υποδύεται ο Μάικλ Κίτον («Batman»), είναι ένας ηθοποιός που ελπίζει πως με την τελευταία του φιλόδοξη παραγωγή στο Μπρόντουεϊ θα καταφέρει, μεταξύ άλλων, να αναβιώσει την σχεδόν τελειωμένη του καριέρα. Κι ενώ αυτή η βαθιά παράτολμη κίνηση φαντάζει τόσο επίφοβη και οριακά ανόητη, ο άλλοτε σπουδαίος και τρανός κινηματογραφικός υπερήρωας τρέφει υψηλές προσδοκίες. Πιστεύει ακράδαντα ότι αυτό το τελευταίο καλλιτεχνικό του εγχείρημα θα αναδείξει το καλλιτεχνικό του ανάστημα και θα τον καθιερώσει στο πολιτιστικό προσκήνιο, απαλλάσσοντάς τον από τη ρετσινιά του ξοφλημένου Χόλιγουντιανού διάττοντα αστέρα!

Με την ημερομηνία της πολυπόθητης πρεμιέρας του έργου του να πλησιάζει απειλητικά, ο πρωταγωνιστής της παράστασης του Ρίγκαν τραυματίζεται σοβαρά και χρήζει άμεσης αντικατάστασης. Κατόπιν παρότρυνσης της πρωταγωνίστριάς του, Λέσλι (Ναόμι Ουότς), και υπό τις πιέσεις του παραγωγού και κολλητού του φίλου, Τζακ (Ζακ Γαλιφιανάκης), ο Ρίγκαν, διστακτικά, αποφασίζει να προσλάβει τον Μάικ Σίνερ (Έντουαρντ Νόρτον) – έναν εντελώς ανεξέλεγκτο τύπο που υπόσχεται την έκρηξη στα εισιτήρια της παράστασης αλλά και την προσθήκη αποθεωτικών κριτικών.

Καθώς λοιπόν ο Ρίγκαν προετοιμάζεται για την πολυαναμενόμενη πρεμιέρα, έχει παράλληλα να αντιμετωπίσει την κοπέλα του και συμπρωταγωνίστρια, Λόρα (Άντρια Ράιζμποροου), την προσφάτως απεξαρτημένη από τα ναρκωτικά κόρη και προσωπική του βοηθό, Σαμ (Έμα Στόουν), καθώς επίσης και την πρώην γυναίκα του, Σίλβια (Έιμι Ράιαν), η οποία εμφανίζεται συχνά πυκνά με την πρόθεση να τα ξαναβρεί με τον πανικόβλητο πρώην σύζυγό της.         

Λίγα λόγια για την ταινία

Ο Ιναρίτου δηλώνει χαρακτηριστικά πως η ιστορία της ταινίας – και συγκεκριμένα το κομμάτι που εξετάζει την εφήμερη φύση της επιτυχίας και τη σημαντικότητα αυτής – τον άγγιξε φοβερά: «Με ενδιέφερε πάντα η εξερεύνηση της διαμάχης με το Εγώ μας, η ιδέα ό,τι όσο επιτυχημένος κι αν είσαι, σε δόξα ή χρήμα, αυτό είναι πάντα μια ψευδαίσθηση… Είναι κάτι προσωρινό. Όταν όμως κυνηγήσει κανείς τα πράγματα που αληθινά πιστεύει ότι χρειάζεται και αναζητήσει την αναγνώριση από τους ανθρώπους γύρω του – αφού φυσικά τα έχει κατακτήσει – τότε η ευχαρίστηση που λαμβάνει από αυτά αρχίζει να παίρνει έναν πιο μόνιμο χαρακτήρα».

«Ο Ρίγκαν είναι ένας κοινός θνητός, δεν χωράει καμία αμφιβολία ως προς αυτό», αναφέρει ο Ιναρίτου και συνεχίζει: «Εγώ τον είδα ως έναν Δον Κιχώτη, ο οποίος πασχίζει να τα καταφέρει σε μια ποταπή πραγματικότητα αλλά μπερδεύεται συνεχώς και χάνει τον προσανατολισμό του κατακρημνίζοντας τις αγνές του προσδοκίες. Είναι, βασικά, η ιστορία όλων μας, πιστεύω».

Ο Κίτον από την άλλη βλέπει εξίσου βαθιά στην ψυχοσύνθεση του πρωταγωνιστή, αλλά από τη δική ξεχωριστή οπτική: «Αγαπώ τους ελαττωματικούς χαρακτήρες, τους πλημυρισμένους από αμφιβολίες και γεμάτους αντιφάσεις, ανασφαλείς και διστακτικούς ανθρώπους, πράγμα που σημαίνει πως αγαπώ, λίγο ή πολύ, όλους τους ανθρώπους που ξέρω! Οι επιλογές του Ρίγκαν δεν είναι και τόσο σπουδαίες, γεγονός που έχει επηρεάσει τους πάντες γύρω του. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του είχε μπερδέψει την αγάπη με τον θαυμασμό. Και μέχρι να καταλάβει πόσο άσχετο ήταν το δεύτερο σε σχέση με το πρώτο, έμαθε με τον πιο οδυνηρό τρόπο πόσο σημαντικό είναι το να αγαπάει κανείς τους άλλους αλλά και τον εαυτό του».

Προσθέτει όμως ότι: «Εγώ κοίταξα μεν τον Ρίγκαν σαν άνθρωπο. Ωστόσο το να είναι κανείς ηθοποιός, είναι εκ των πραγμάτων ένα επάγγελμα που απαιτεί συγκεκριμένο τύπο προσωπικότητας, γιατί υποβάλλεσαι σε ακραίες συνθήκες ανασφάλειας και αναγκάζεσαι να γνωρίσεις βαθιά τον εαυτό σου. Κι ο Ρίγκαν έχει αυτά τα χαρακτηριστικά».

Για τον βασανισμένο εγωισμό του Ρίγκαν, η γραμμή που χωρίζει την πραγματικότητα από την ψευδαίσθηση είναι λεπτή σαν μια κόλα χαρτιού – αν και πολλές φορές, απούσα. Η σκιά του Birdman, μια μεγάλη γκρινιάρικη συντροφιά, είναι μαζί του διαρκώς, είτε το θέλει είτε όχι. «Ο Ρίγκαν επιβιβάζεται σε ένα ταξίδι προσωπικής επιβεβαίωσης. Πρόκειται για ένα προσωπικό ταξίδι εξερεύνησης του Εγώ. Καθώς ο ίδιος πολεμά ενάντια στη μετριότητά του, το Εγώ του – πιστός φίλος και βασανιστής – επαναλαμβάνει όλα όσα ο ίδιος θα ήθελε να αφήσει πίσω του και τον αντιμετωπίζει με πολλαπλούς περιορισμούς και παραισθήσεις. Υπάρχει κάτι τραγικό και κάτι αστείο και κάτι πολύ αληθινό και κάτι πολύ σουρεαλιστικό σε όλη αυτή τη διαδικασία» τονίζει ο σκηνοθέτης.

Όπως όλες οι ταινίες του Ιναρίτου, το «Birdman» επιχειρεί μια οξεία ματιά στην ανθρώπινη ύπαρξη, όπως αυτή φαίνεται μέσα από τους χαρακτήρες που συνδέονται με τον Ρίγκαν, όμως αυτή τη φορά αποτολμά και ακροβατεί ανάμεσα στην κωμωδία, το πάθος, την ψευδαίσθηση και την πραγματικότητα, επιτρέποντας τελικά πολλαπλές αναγνώσεις. «Έλεγα πάντοτε πως αφότου πατήσεις τα 40, δεν αξίζει πια να επιχειρείς πράγματα που δεν σε τρομάζουν. Κι ετούτο με τρόμαζε με τον καλό τρόπο. Ήταν νέο έδαφος και ένιωθα έξω από τα νερά μου.», καταλήγει ο Ιναρίτου.

«Είναι ένα έργο βασισμένο σε χαρακτήρα, ένα δράμα χαρακτήρων με κωμικά στοιχεία. Ένα εντελώς νέο αντικείμενο για τον Αλεχάντρο», υπογραμμίζει ο παραγωγός της ταινίας Τζον Λέσερ, ο οποίος θεωρεί ότι ο Ιναρίτου είναι φοβερά εξοπλισμένος και ικανός σκηνοθέτης, στον τομέα των ανθρωπίνων καταστάσεων.

9 Υποψηφιότητες για Όσκαρ, μεταξύ των οποίων Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Α’ Ανδρικού Ρόλου και Πρωτότυπου Σεναρίου

Χρυσή Σφαίρα Α’ Ανδρικού Ρόλου (Μάικλ Κίτον) και Χρυσή Σφαίρα Σεναρίου (Αλεχάντρο Γκονζάλες Ιναρίτου, Νικολάς Τζιακομπόνε, Αλεξάντερ Ντινελάρις, Αρμάντο Μπο).