Άκουγα αυτές τις μέρες μετά από πάρα πολύ καιρό το Debut της Bjork από το μακρινό (;) Ιούλιο του 1993. Συμπληρώθηκαν φέτος 23 χρόνια από την κυκλοφορία του.
Δισκάρα ναι, αλλά δεν θα σταθώ σε αυτό.
Θα σταθώ στο ότι όταν κυκλοφόρησε είχε επιτυχώς προμοταριστεί ως mainstream εμπορικό άλμπουμ παρότι το συγκρότημα που ως τότε συμμετείχε η Bjork (οι Sugarcubes ντε!) που είχαν προηγηθεί δεν είχαν απολαύσει ποτέ τέτοιο status. ΟΚ ίσως είχαν φτάσει στις παρυφές αυτού με το single “Hit” από το κύκνειο άσμα τους. Όλοι (μα όλοι όμως – τόσο μουσικόφιλοι που παρακολουθούσαν τις μουσικές εξελίξεις όσο και ο υπόλοιπος κόσμος, αυτός που απλά ακούει μουσική στο περιθώριο των δραστηριοτήτων του) είχαν πειστεί ότι το ντεμπούτο άλμπουμ της Bjork – εκτός από εξαίρετο – ήταν και … πιασάρικο. Ότι περιείχε “εμπορική” μουσική. Το έπαιζαν τα ραδιόφωνα, το έβλεπες στην τηλεόραση. Το χόρευες στα club. Smash Hit.
Υπαρκτός σουρεαλισμός…
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Γιατί το άλμπουμ περιείχε πυκνούς ισοκράτες (πολύ πυκνούς για το “μέσο αυτί”) πάνω στους οποίους η κύρια μελωδική γραμμή αναπτύσσονταν με συχνές αιφνίδιες διαφωνίες, Τροπική γραφή αφαιρετική που περισσότερο υπονοούσε παρά εγκαθιστούσε το είδος και το πνεύμα του εκάστοτε Τρόπου (πράγμα που ποτέ δεν βοηθάει το “μέσο αυτί”). Το παραπάνω γίνονταν συχνά με εργαλείο μια συνθετική γραφή που εν τέλει ήταν περισσότερο αντιστικτική παρά Αρμονική (ούτε λόγος!) ή έστω Τροπική. (Αυτό κι αν δεν βοηθάει το μέσο αυτί…)
Και άλλα ανάλογα που μόνο “εμπορικά” δεν τα λες. Επιπλέον το άλμπουμ δεν ξεκινούσε καν με το “Big Time Sensuality” που ως και βατό κομμάτι το λες (παρά τη βάρυνση της 5ης στο θέμα του μπάσου) αλλά με τις “κουλαμάρες” “Human Behaviour” και “Crying”.
Περίτρανη απόδειξη του ότι η μουσική βιομηχανία, όταν θέλει, μπορεί περίφημα να πλασάρει εξαιρετική αντι-εμπορική μουσική ως τάχα μου δήθεν εμπορική. Και να στήσει ακόμη και ολόκληρη διεθνή καριέρα πάνω σε αυτό.
Αλλά προφανώς δεν θέλει…
Photo Credit: Jean-Baptiste Mondino