Μέσα στον πολιτικό κομπασμό του σήμερα η Τέχνη προσπαθεί να εξελιχθεί σε μια κυρίαρχη αντίληψη περί αισθητικής…..
Οι πολιτικοί από την άλλη μεριά αφήνουν να διαφαίνεται πώς αν δεν ήταν πολιτικοί θα ήταν καλλιτέχνες. Μέσα σε αυτό το άλλοθι προσεταιρίζονται σαν γνήσιες «εταίρες» τους καλλιτέχνες μιλώντας για μια «ειλικρινή επιτέλους πολιτιστική δραστηριότητα». Τι εκφυλισμός, τι παραπλάνηση για να κρύψουν την αδιαφορία τους και να εκμεταλλευτούν την αλαζονεία κάποιων. Με πόσο άκαμπτη αντίληψη συνεργάζονται οι μεν με τους δε αξιοποιώντας μεγαλοστομίες πού οδηγούν σε κατά παραγγελία ιδεώδη, εκεί ακριβώς πού κατοικεί η πλήξη και η μονοτονία. Καμιά επανάσταση δεν συντελείται πάνω στο βάθρο της ημι-διαχείρισης της πολιτιστικής μας ταυτότητας.
Το αμοιβαίο όφελος και ο θαυμασμός θα έλθει μόνο όταν γυμνάσουμε και ξανοιχτούμε στους νέους. Η γενικευμένη αισθητικοποίηση και η αοριστολογία κάποιων γερόντων πια καρεκλοκένταυρων, έχουν ανεγείρει τερατώδη τείχη που αποκλείουν την δράση και τα έργα των καλλιτεχνών. Η πραγματική καλλιτεχνική ενότητα στηρίζεται μόνο στην αυτοδιάθεση των νέων. Κανένας οργανωμένος κρατικός σχεδιασμός για την αποκατάσταση του χαμένου κύρους της Τέχνης. Η αντίσταση στην φθορά γίνεται μόνο με «φρέσκο αίμα».
Μέσα στις ευρηματικές προσπάθειες των νέων ας αναζητήσουμε τους «ήρωες» του πολιτισμού. Ας τους δώσουμε να καταλάβουν την θέση τους καταξιώνοντας τους, αλλιώς θα μιλάμε για μια κομψότητα των καταστάσεων και των περιστάσεων και θα διαολοστέλνουμε την κρίση ανακηρύσσοντας την πρωταγωνιστή σε μια μονομανή παράσταση του ενός.
Πραγματικά είναι η ίδια εικόνα που μου έρχεται όταν στέκομαι μπροστά σε ένα μισογκρεμισμένο κτήριο όπου μόνο οι περιβάλλοντες τοίχοι έχουν απομείνει. Η υποβλητικότητα πού νοιώθω δεν έρχεται από τους εναπομείναντες τοίχους αλλά από το εσωτερικό του. Αυτού του εσωτερικού που ξέρω ότι υπήρχε αλλά και αυτού που φαντάζομαι ότι θα μπορούσε να υπάρξει. Μέσα από τις στάχτες γεννιούνται οι προσπάθειες και εξουδετερώνουν την καλλιτεχνική απραξία. Τότε ο φόβος προς το απρόσιτο του κτίσματος γίνεται θαυμασμός.
Η έρευνα και εξέλιξη δεν διασφαλίζονται «δια της φυσιολογικής ανάγκης» των «καλλιτεχνικών συμφωνηθέντων» αλλά μόνο με επαναστατική διάθεση που στηρίζεται σε εκρήξεις και ενδορήξεις. Μόνο τότε μπορεί να αλλάξει η αισθητική αντίληψη που συντηρεί ανά τους αιώνες καθιερωμένες τυπικές εικόνες ή κατασκευάζει αιφνιδίως λαμπερά κατασκευάσματα που αποσκοπούν μόνο σε ψευτομεγαλεία που παρεμπιπτόντως δεν σε προκαλούν να τα ερευνήσεις.
Όλα τα προαναφερθέντα μας υποβάλουν την ανάγκη για στροφή 360 μοιρών. Η «ευταξία» μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε εργαλείο για την προώθηση ενός κοινωνικού κομφορμισμού που θα στηρίζει αυταρχικές αντιλήψεις.
Ας διαπλάσουμε, ας ενθαρρύνουμε και ας προκαλέσουμε την αυτονομία του πνεύματος. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να επεκταθούμε στο σύνολο και να διαμορφώσουμε καινούργιες καλλιτεχνικές μεταρρυθμίσεις. Η γνώση θα δώσει απαντήσεις σε πολυδιάστατα προβλήματα που γίνονται όλο και πιο υπερεθνικά. Ας αφήσουμε τους νέους να αντιληφθούν το ποιητικό κομμάτι της ζωής.
Υπάρχει μια πολιτισμική πρόκληση στις μέρες μας που δεν πρέπει να περάσει στα ψιλά γράμματα. Η κουλτούρα πρέπει να εστιάζει στον στοχασμό για το ανθρώπινο πεπρωμένο.
Info: Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης είναι ηθοποιός. Από το 1980 δουλεύει στο θέατρο και έχει συνεργαστεί με καταξιωμένους σκηνοθέτες, θιασάρχες, θεατρικά σχήματα και θεατρικούς οργανισμούς, πρωταγωνιστώντας και σκηνοθετώντας αρκετά έργα. Στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο συμμετείχε σε αρκετές τηλεοπτικές σειρές και ταινίες, ενώ μαζί με την Έφη Μουρίκη έγραψαν το σενάριο και σκηνοθέτησαν την ταινία STRAIGHT STORY. Τα τελευταία χρόνια έχει επωμισθεί τον ρόλο τού Caveman στο θέατρο Κόρονετ.