Ο Sonke αισθάνεται οικεία σ’ αυτήν την down town πλευρά της Αθήνας, εκεί όπου ανθεί το street art, του οποίου αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους στη χώρα μας. Το curating της έκθεσης υπογράφει η Νίκη Καποπούλου.
Ο σύγχρονος καλλιτέχνης, με την ποπ αρτ αισθητική, στον νέο κύκλο δουλειάς του, καταβυθίζεται στην παιδική του ηλικία, ανασύρει μνήμες από το λούνα-παρκ και στέκεται ιδιαίτερα στα καρουζέλ που στροβιλίζονται αρμονικά, για να μας οδηγήσουν σε κόσμους ονειρικούς. Το μπλε άλογο έρχεται να γίνει το όχημα απόδρασης, ένα δυνατό σύμβολο κίνησης και αναγέννησης που σηματοδοτεί την ελευθερία και την ψυχική ανάτασή μας.
Οι έφιππες κοπέλες με τα ξέπλεκα μαλλιά και οι αναβάτες με τα σπαθιά γίνονται οι εκφραστές της ανεμελιάς. Ωστόσο οι μορφές παραμένουν μελαγχολικές, καθώς τα πρόσωπα γέρνουν στο πλάι και τα μάτια παραμένουν κλειστά. Τα χρώματα είναι έντονα, σαν τους μαρκαδόρους της παιδικής ιχνογραφίας. Ο Sonke δίνει χρώμα στα καρουζέλ και τα άλογα του, κρατώντας το ασπρόμαυρο για τις φιγούρες του. Άλλες φορές στη θέση του αλόγου βάζει ένα αυτοκινητάκι ή αεροπλανάκι, αγαπημένα σύμβολα της παιδικής ηλικίας. Τα πουλιά που πετούν γύρω τους, γίνονται ένα με τα καρουζέλ του και συνδέουν τους κύκλους δουλειάς του καλλιτέχνη.
Ο Sonke κάνει μια νοητή, ασυνείδητη, συνάντηση με τον Καντίνσκι και το κίνημα του «Γαλάζιου Καβαλάρη», εκατό και πλέον χρόνια μετά την ίδρυση του, αποδεικνύοντας ότι η μεγάλη τέχνη ανατροφοδοτείται, γεννά νέες εμπνεύσεις που γεφυρώνουν το παρελθόν με το μέλλον.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Όπως σημειώνει η ιστορικός τέχνης Ίρις Κρητικού, αναφορικά με τον νέο κύκλο έργων του Sonke:
«Κινούμενος ανάμεσα στην urban art και την αστείρευτη δυνατότητα του στροβιλιστικού αρχαιοελληνικού σχεδίου αλλά και του στιλπνού ονειρικού γοτθικού χρώματος, ισορροπώντας ανάμεσα στη ρυθμική ασπρόμαυρη καμπύλη επανάληψη της γραμμής και την κύκλια αφήγηση του νυχτερινού μπλε τοπίου, αιωρούμενος ανάμεσα στους έφιππους ακροβάτες του Chagall και σε παιδικές μονοκονδυλιές που ακουμπούν σε φτερά πηγαίας και ανεξάντλητης φαντασίας, προτείνοντας απεικονιστικά αφηγήματα που ανατρέπουν το συμβατό και διασχίζοντας με θάρρος και χιούμορ τη νεραϊδοχώρα του νου, ο Sonke στη νέα του έκθεση σχεδιάζει ένα μαγικό και περιστρεφόμενο έφιππο συγκινησιακό σύμπαν με ανεξερεύνητα βάθη και καλλιγραφικά περιγράμματα.
Αγνοώντας με χάρη κάθε τρέχοντα παγκόσμιο περιορισμό, λιγνά κορίτσια με ξέπλεκα παραμυθένια μαλλιά που ελαύνουν ανάλαφρα επάνω σε άλογα, τρυφεροί μονόκεροι που εξέρχονται διστακτικά από τη νήσο της ουτοπίας, νυχτερινά καρουσέλ εν κινήσει με αινιγματικούς αναβάτες και ξύλινα κουνιστά αλογάκια που καταμεσής ενός αθέατου παιδικού δωματίου καλπάζουν εντέλει σε σκοτεινά δάση, φωλιάζουν στην ενδοχώρα της συναρπαστικής ετούτης και περιπετειώδους ενόρασης.
Σύμφωνα με την ερμηνευτική των ονείρων, το μπλε άλογο αναγγέλλει την εκπλήρωση κάποιας μύχιας ευχής σε αναπάντεχο χρόνο. Αφήνοντας το βλέμμα να εισχωρήσει ευφορικά στα έργα ετούτα του Sonke που κατά κάποιον τρόπο νιώθω ότι αποτελούν μέρος ονείρων και μαζί μια δική του προσωπική ευχή, βυθιζόμενη στις εύθραυστες αυτές νεορομαντικές και μαζί τόσο σύγχρονες οραματικές αφηγήσεις όπου οι ήρωες σαν νέοι ιππότες ακολουθούν απάτητα μονοπάτια και όπου η βαθυκύανη χρωματική κλίμακα είναι κατά κύριο λόγο ψυχική, ανακαλώ έναν ακόμη στίχο της Mary Oliver από την ποιητική συλλογή της «Blue Horses»: «η μαγεία ορισμένες φορές, έχει ρίζες βαθύτερες από τη λογική…».